________________
કાળો
૧
પ્રાર્થના..... ઉં લે. સા. મ. શ્રી શ્રી ખાંતિશ્રીજી !
(વરની છેલી રાત વિદાય લઈ રહી છે. નુતન વરસને સોનેરી દિન એના લયબદ્ધ પગલા હારી રહ્યો છે. અને ક્ષતિજના કાઠે એનું જ સ્વરૂપ મુખ દેખાય છે. ગુરૂ શિષ્ય ઉપાશ્રમની ગેલેરીમા ઊભા ઊભા આ વિદાપને ગમન જે રહ્યાં છે. અને શિષ્યને સવાલ થાય છે... ખિ- ગુ! જુઓ તે ખરા! આ સામે હજારો સૂર્યથી પણ અધા એવું દિવ્ય તેજ આપણી
કામે આવી રહ્યું છે! ઘડીકમાં એ ઝળહળે છે અને ઘડીકમાં એ ઝખુ થાય છે. જુઓ, જુઓ
ફરી પાછા ગમગાટ થાય અને ડીવારમાં તે એ અવકાશમાં મળી જાય છે! દેવ - બેટા ! છે તે ચરમ તિર્થંકર શ્રી વીરપરમાત્મા મેલે પધાર્યા તેમનું નિવણ ધાણ છે.
અને એ ઝળહળતી જેને શ્રી વીર પ્રભુની જ છે. શિખ- મુવ! એ પ્રાશ બડીમાં તેજ ઝરત અને ઘડીકમાં આછો ઝાં કેમ દેખાય છે! ગુરુદેવ- બેટા ! જા વરપ્રભુ તેજના ભંડાર હતા. જોતિ સ્વરૂપ હતા એ પોતે જ્યારે દુનિયાના
બિરાજમાન હતા ત્યારે જગત જ્યોતિર્મય હતું આજે એ શું દુનિયાના પટ પર સ્વસ્વરૂપે નથી તે પણ તેમનું અને ખુ તેજ હસ્તી ધરાવી રહ્યું છે. છત અ વિ તેજ સત્ય સ્વરૂપ હવાથી છુપાતું લપાતું આપણી પાસે આવી રહ્યું છે અને શ્રી વિર પરમાત્મા મે પધાથી એની એ યાદ તાજી કરાવે છે એ તે પરમાત્માના અંશરૂપ હોવાથી આપણને તેમના પવિત્ર પગલે ચાહવા પ્રેરણા કરી રહ્યું છે પણ આપણે તે કાળ રાહુના પંજમાં આવા ફસાયા છીએ કે એ સુંદર તેજ મ ડળને આપણે આવરી શકત્તા જ નથી અને એ તેજ પણ પિતાની ફરજ પૂરી કરી નું માનું પિતાના સ્થાનકે ચાં જાય છે. આવી રીતે દર વરસે બને છે પણ આપણને માન આવતી જ નથી અને એ તેજ મડળના નાયક જ વર પરમાત્માના
ત્ય પશે આપણે પ્રપાણ પણ કરતા નથી. ખરેખર! એ ઘણું જ દુઃખદ છે. રિખ:- મુકેવ! એમ કેમ? મુવક-એ વાત તે જરા લાંબી છે, પણ તારી જિજ્ઞાસા છે. તે તને ટૂંકમાં જણાવી
દઉં સાંભળ! શ્રી વીર પરમાત્મા પતે તે વીતરાગ છે તે દિવ્ય જન જીવી આપાની અનંત થતિને એ પી જગતને બતાવી ગયા છે એમના જવાય જગત નપક બન્યું. એના ઉપર કાળ રાહ એ જોરદાર જે પા કે પગમકાળ વાસી એવા આપણે નિમવ બની ગયા નિનક અને નિર્મલા એવા આ પશે મારે તારા માં ડૂબી ગયાં. એક
હે મારો મત સામે ! બીજે કહે મારો સમુદાય સાચે ! એ કહે મ રે ગ બરાબર ! તે કો નહિ, મારો બા બરાબર ! એમ આપણે સૌ બાળ સત્યતને સાબીત કરવામાં પડયા છીએ કેઇને પણ જતા અહતા મમત્વ વ. દૂર કરવું નથી. અને દેવ તે વતરાગ છે. એ આવી ભાંજગડ થી પડે! પણ જો સત્યનિષ હેય તે આપણને દેરી શકે, પણ એવા
