Atmanand Prakash Pustak 082 Ank 06

Author(s): Popatlal Ravjibhai Salot
Publisher: Jain Atmanand Sabha Bhavnagar

Page 5

બે અમૂલ્ય ૨હી છે
સાધ્વીજી સિદ્ધપ્રજ્ઞા
એ હતી અમાસની અંધેરી રાત્રી. આકાશમાં અને બુઝાવાની તૈયારીમાં છે. કાળને શિકાર તારાઓ ટમટમતા હતા. અધી રાત્રી વીતી ગઈ, બનું તે પહેલાં હું તને અખૂટ ખજાને સોંપવા ત્યારે રાજ્યમાર્ગ ઉપર સિદ્ધ નામને ચોર, માગું છું. આ શબ્દોથી ચારના કાન ખડા થઈ આગળ વધી રહ્યો હતો, પિષ માસની ઠંડીએ ગયા. ભારડ પક્ષી જેમ સતર્ક બની ગયો. સર્વત્ર શાંતિ સ્થાપી હતી. આવી નીરવતા નિહાળી પિતાની ઈચ્છાને અસ્વીકાર કરી, પુત્રે વિનયચારનાં મનમાં વિદ્યુત શી ચમક ઉઠી. “આવી
પૂર્વક કહ્યું, “પિતાજી આપ જવાની તૈયારીમાં ગાઢ રાત્રીમાં મારું પરાક્રમ અજમાવી તકદીર
છે ત્યારે આપ ખજાનો સોંપવાની વાત કરો પટી ના બું વણ નક્ષત્ર પણ અનુકુળ ભાસે છે. છો?” મારે ખજાને નથી જોઈત. તે લઈને હું કેઈ સમૃદ્ધ ઘરમાં પ્રવેશી કીમતી ખજાને મેળવી
કરું પણ શું? તે આપની સાથે ચાલીશ.” માલામાલ બની જાઉં. આવાં વિચારમાં તે એક આલીશાન ઈમારત નજીક આવી પહોંચ્યો. એ પુત્રનું ભેળપણ જાણી પિતાએ હસીને કહ્ય, મકાન કેટલાક દિવસથી તેની નજરમાં જ હતું.
અહંત કુમાર ! કેવી ભેળી વાત કહે છે? કુશળતા પૂર્વક અંદર પ્રવેશી ગયે. ઘરની પાછ. આજ સુધી કોણ કોની સાથે ગયું તે બતાવ છળની દીવાલના છજજાના સહારે છત પર આવી છે. સમય પહેલાં સૂર્ય ન અસ્ત પામે, ભવ્યા. ગયે એક મજબુત દેરડા ની મદદથી ઘરના એ વાત જતી કરી. હું તને બે અમૂલ્ય રત્ન આગણામાં આવી પહોંચે. પહેરગીરે ઉપર આપું છું. જે કરોડો સુવર્ણ મુદ્રાથી પણ વધુ નંદિનું ધારણ જોઈ, સફળતાની ખાત્રી થઈ. પણ મૂલ્યવાન છે. એક કમરામાં ધીમી–ધીમી વાતચીત સાંભળતા રત્નનું નામ સાંભળતા ચર ખુશ ખુશ બની તેના સ્વપ્ન પડી ભાંગ્યા. પગ જડાઈ ગયા, ગયે. જેમ ચાતક પક્ષી સ્વાતિ નક્ષત્રના જલશરીર ઢીલું પડયું. પણ તેની ગીધ સમી દષ્ટિ બિન્દુની સામે જોવે તમે તેની નજર શેઠના જે કબાટ પર બે વ્યક્તિઓની આંખે સ્થિર જમણા હાથ પર પહેરેલ વીંટીઓ પર પડી.” હતી તે તરફ સ્થિર બની.
પુત્રે પૂછયું, “કયા રત્નો? કેટલી કીંમત ? મૃત્યુ મારા શીર પર હાથ મૂકી રહ્યું છેહું તેની કેવી રીતે રક્ષા કરી શકું? અહંતએ શબ્દ સાંભળતાં તે ચે૨ ચમક્યા. ધાસ કુમારની આંખોમાં આંખ મીલાવી પિતાએ કહ્યું, રોકી એક યેગી જેમ નિશ્ચલ બની ગયા. “પુ ! ચન્તા મત કર. હું એવા રત્ન સેપુ
તેગે અંદર જોયું તે એક વૃદ્ધ આદમી પલંગ છું કે જેને ચોર ચોરી શકતું નથી, અગ્નિ પર બેઠેલ હતું તેની આંખોમાં ઉંડાણ હતું. જલાવી શકતી નથી, તે નળ જ પણ ચહેરા પર તેજ હતું. પરંતુ દમ પરેશાન કરતે સુરક્ષિત બનીશ.” તે રત્ન મન ચૈતન્ય પુરૂષની હતું અને હાથ કે પતા હતા. બાજુના આસન સાનિધ્યથી મળ્યા છે. એ સા વર્ષ સુધી તેને પર એક યુવાન બેઠા હતા. વૃધે કહ્યું, “બેટા ! સાચવ્યા છે પણ બંધ કરેલી ડાબલીમાં નહી, દીપકની જેમ મારા જીવનમાંથી તલ ખૂટયું છે તે સાચવ્યા છે જીવનની સકીય પ્રયોગશાળામાં એપ્રીલ-૮૬]
૭૯