________________
।। १४८ ।। संपइ पुण परमत्थो, कहिओ अम्हाण पुव्वभणिएण । गुरुणा मरण वंतर - मज्झउवत्रेण इय तुसिउं ॥ १४९ ॥ मामा भो अप्पाणं, आगमवयणाउ इय विडंबेह । सव्र्व्वपि धुत्तविलासिय- मेयं सिद्धंतपरिकहियं ।। १५० ।। साह गिहत्थाणाव, निरत्थयं नियमताडिया मरह । विलसह सिच्छाइ घणं, मा मज्जह साहुभणिएहिं ॥ १५१ ॥ जीवो इह तवनियमेोहिं, सोसिओ परभवे वि तं लहइ | पुव्वब्भासेण तओ, भवे भवे होइ दुहभवणं ।। १५२ ।। ता भद्द ! इहिमम्हे, रुक्खं छिंदिय इमस्स कट्टेण । निम्माविऊण गेहूं, विलसिस्सामो जहिच्छाए || १५३॥ तुममवि निय(बिल) संतधणो, मा नियमाईहि नडसु अप्पाणं । मागमसु जम्पबहलं, विमोहिओ धुत्तत्रयणेहिं ।। १५४ || अह सुरदत्तो पभणइ, किं मुणिणो सन्निवाइया तुब्भे । जं जंपह लीलाए, एवमसंववणाई ? ।। १५५ ॥ किं न वियारह हियए, तवनियमफलं तिलोयजणपयडं । सिद्धंतभासि पि हु, न चलइ बहुजुत्तिलक्खे || १५६ ॥ जं पुण गुरुणा कहियं तत्तं तुम्हाण तं विसं मुत्तं । तक्करणाओ तुम्भे, निवडिस्सह भीमभवकूवे ।। १५७ ।। भो महाणुभावा !, कवि लहिऊण माणुस जम्मं । भवसय सहस्सदुलहे, चारित्ते उज्जमं कुणह ॥ १५८ ॥ जं पुण मुत्तूण वयं, वह विसए विसोवमे मूढा ! । तं चिंतारयणेणं, मा गिण्हय कायमणिखंड ।। १५९ ॥ एवं पर्यापमाणं, सुरदत्तं जाणिऊण दढचित्तं । ते दो विसुरा जंपति, जुज्जए सुरवइपसंसा ॥ १६० ॥ तो झत्ति समणरूवं, अवहरिजं दो वि हुँति पच्चक्खा । पसरत असतेया, संपत्ता चंद्रसूर व्व ॥ १६९ ॥ जंपंति जयसु सावय !, जहुत्त गिहिधम्मकरणदुल्ललिय ! | छज्जइ तुह चेव जए, पसंसणं तियसपहुविहियं ।। १६२ ।। इय थोडं सत्थाहं, कहंति पंजलिउडा पमोएणं । इंदपसंसाईयं ते सव्वं पि हु नियसरूवं ।। १६३ || तो अणइच्छंतस्स वि, चिंतारयणं करंमि से खिविजं । उप्पइऊण गया लहु, ते देवा दोवि नियठाणं ॥ १६४ ॥
