________________
संतहं । अन्नासत्तहं विसम सल्लु जरु घोरु विमुक्कहं, पिउ घडिया केहिं वि दलेहिं जाणेवि न सक्कहं ॥४॥ इय विसमसहावइ वल्लहइ, जो रागाउरु रइ करहिं । सुहपसइहिं कारणि मूढमइ, दुरियखारि सो उरि धरइ ॥ ५ ॥ तहा-अज न दिवउं अज रुगु सब्भाउ न बोल्लइ, पवसिउ अजु न रमिउं अज्ज अणुरत्तु न चल्लइ । अज विरत्तउ अवरु अजु नजइ उधिग्गउं, इय वल्लहिं मुहु गरुयचिंतसंताविहिं लग्गउं ॥ ६ ॥ इय मुणिवि न रजइ जो कहवि, न य जो विसएहिं आरमइ । सुकयत्थु वियक्खणु सो सुहिउ, तसु समाहि पर परिणमइ ॥७॥ता सबहा उज्झिऊण भोगसंग छिंदिऊण मोहपासं-जाव न जरकडपूयणि सबंगिउ गसइ, जाव न रोगभुयंगु उग्गु निद्दउ डसइ । ताव धम्मि मणु दिजउ किजउ अप्पहिउ, अजु कि कल्लु पयाणउ जिउ निच्चप्पहिउ ॥ ८॥ एवं चिंतिय पंचमुट्ठियं लोयं काऊण पाउयं कंबलरयणं, तमेव छिंदित्ता रयहरणं करेत्ता रन्नो पासमागओ-धम्मेण वडाहि, एयं चिंतियं । राया भणइ-सुचिंतियं । निग्गओ । पेच्छह कवडत्तणेण गणियाघरं पविसइ न व? त्ति । आगासतले गओ पेच्छइ-मयकलेवरस्स जणो अवसरइ मुहाणि य ठएइ, सो भयवं तहेव जाइ। राया भणइ-निविण्णकामभोगो भगवं ति । सिरिओ ठविओ । सो संभूइविजयसूरिस्स पासे पचइओ। सिरिओ वि किरि भायनेहेण कोसाए गणियाए घरमल्लियइ । सा य अणुरत्ता
घोरो विमुक्ताना, प्रियो घटितः कैरपि दलैः ज्ञातुं न शक्यते ॥ ४॥ इति विषमस्वभावे वल्लभे, यो रागातुरो रतिं करोति । सुखप्रसृतेः। कारणेन मूढमतिः, दुरितखारी स उरसि धरति ॥ ५॥ अद्य न दृष्टोऽद्य रुष्टः सद्भावं न ब्रूते, प्रोषितोऽद्य न रमितोऽद्याऽनुरको न चलति । | अद्य विरक्तोऽपर आर्यः ज्ञायते उद्विग्नः, इति वल्लभे मुहुर्गुरुकचिन्तासन्तापे लग्ने ॥ ६ ॥ इति ज्ञात्वा न रज्यते यः कथमपि, न च यः | विषयेषु आरमते । सुकृतार्थों विचक्षणः स सुखितस्तस्य समाधिः परा परिणमते ॥ ७॥ यावन्न जराकटपूतना सर्वाङ्गमुहसते, यावन्न रोगभुजङ्ग उग्रो निर्दयं उसति । तावद्धमें मनो दीयतां क्रियतामात्महितमद्य किं वा कल्ये प्रयाणं जीवो नित्यपथिकः ॥ ८॥'
