________________
उपासकदशांग सानुवाद
॥१०॥
तए णं से देवे एगं महं नीलुप्पल जाव असिंगहाय चुलणीपियं समणोवासयं एवं वयासी-हं भो चुलणीपिया! समणोवासया! जहा कामदेवो जाव न भञ्जसि तो ते अहं अन्ज जेडं पुत्तं साओ गिहाओ नीणेमि, नीणेत्ता तव पिताध्ययन अग्गओ घाएमि, घाएत्ता तओ मंससोल्ले करेमि, करेत्ता आदाणभरियंसि कडाहयंसि अद्दहेमि, अहहेत्ता तव गायं मंसेण य सोणिएण य आयश्चामि, जहा णं तुमं अदृदुहवसट्टे अकाले चेव जीवियाओ ववरोविजसि ।
॥१०॥ यावत् असि-तलवार लइने चुलनीपिता श्रमणोपासकने ए प्रमाणे कडं-'हे चुलनीपिता श्रमणोपासक ! इत्यादि कामदेवने कह्या प्रमाणे कहेवू, यावत् व्रत वगेरेने भांगीश नहिं तो हुं आजे तारा ज्येष्ठ पुत्रने तारा पोताना घरथी लई जईश अने लईने तारा समक्ष तेनो घात करीश. घात करीने त्रण 'मांससोल्ले' मांसना टुकडा करीश. करीने 'आदाणभरियंसि' आधण-पाणी, तेल वगेरेथी भरेला कडायामां नांखी उकाळीश. उकाळीने तारा शरीरने मांस अने लोही वडे छांटीश. जे प्रकारे तुं आर्तध्याननी (4) परवशताथी पीडित थयेलो अकाळे ज जीवितथी मुक्त थईश.
२. 'तओ मंससोल्ले त्ति त्रीणि मांसशूल्यानि-शूले पच्यन्ते शूळमां-लोढाना अणीवाला सळीयामां परोवीने पकावाय-काय ते शूल्य पटले पाणी विना पकावेलु मांस एवो पर्थ थाय छे, परन्तु मांस शब्दना संनिधानथी टीकाकारे तेनो मांसना खंड एवो अर्थ कर्यों छे. पटले त्रण मांसना खंड करे छे ए तात्पर्य छे. 'आदाणभरियसि' आदाग-आद्रहण-आंधण पाणी तेल वगेरे, जे कोइ पण एक द्रव्यने पकाववा माटे अग्नि उपर उकाळाय छे, ते वडे भरेला 'कडाहंसि लोढाना कडायाने विशे 'अद्दहेमि' आद्रयामि-उकाळीश. 'आयश्चामि' आसिञ्चामि-छांटीश.
