________________
आरामसोहाकहा।
समाइट्टा, रे दुवालसवि गामे हरिऊण अग्गिसम्मं माहणं तस्स माहणिं च कण्णनासऊडे छिंदिऊण मज्झ देसाओ निव्वासेह, एवं रायवयणं वज्जग्गिफुल्लिंगउणं सोऊण आरामसोहा भतुणो चलणेसु निवडिऊण विनवेइ-जइ कहवि डसइ भसणो, पुणो वि किं कोवि खाइ तं सुयणो । इय मुणिय नाह ! मुंचसु, मह जणए करिय मइ पणयं ॥१॥ एवं देवीए भणिओ रायावि तच्चित्तखेयपणोयणत्थं तेसिं पुव्वं व गामे देइ, तओ तेसिं विसयसुहमणुहवंताणं सुहं सुहेण वच्चइ कालो । एगया परुप्परं धम्मवियारं कुणताणं एरिसो संलावो संवुत्तो आरामसोहाए-पिययम ! पुब्विमहं दुखिया होऊण पच्छा सुहभायणं जाया, ता मन्ने कस्सवि कम्मस्स एस परिणामो, एयमत्थं च पुच्छामि जइ कोवि नाणी एइ, एवं संलवंतीए तीए उज्जाणपालओ आगंतूण पणामपुव्वं नरवरं विनवेइ-देव ! नंदणुजाणे करकलियमुत्ताहलमिव सयलभावे वियाणमाणो पंचसयसाहुपरियरिओ सिरिवीरचंदसूरी समोसरिओ । तं सुणिय हरिसभरुभिन्नरोमंचो राया तस्स पीइदाणं दाऊण विसज्जेइ, तओ रण्णा भणियं-पिए ! उद्देसु, संपुण्णो ते मणोरहो, जं अज्जेवागओ महप्पा । तओ राया आरामसाहासहिओ सयललोयपरियरिओ य उज्जाणे गंतूण तिपयाहिणापुव्वं मुणिंदं पणमिय जहोच्चियट्ठाणे उवविट्ठो, भगवयावि पारद्धा देसणा-अणोरपारे संसारे, भमंतोवि जणो सया । पावाओ दुक्खरिछोलिं, लहते धम्मओ सुहं ॥१॥ इच्चाइधम्मदेसणावसाणे जोडियकरसंपुडा आरामसोहा गुरुं विनवेइभयवं ! जं जहा तुम्हेहिं आइडं तं तहेव, पपं मए पुन्वभवे किं कयं? तं संपयं पसीय
