________________
श्री राम
॥५३॥
SHRESEARSEARSANSAR
के हे महाराज ! मारा उपर महेरबानी करीने नगरमां आवी तमारा पगे करी मारा मंदिरने । ( पावन के०) पवित्र करो तो श्रमे पण तमारी कांश्क नक्ति करीए, अमे जे पूर्वला नवमां |पुण्य कस्यां हतां ते श्रमारां पुण्य आज प्रगट थयां, एटले उदय आव्यां के जेना योगथी| तमारां दर्शन थयां, एम अमे मानीए बीए ॥२॥
तुम सरिखा सुपुरुष तणां, अम दरशन उखन ॥ जिम मरुधरना लोकने, सुरतरु कुसुम सुरंन॥३॥वोलावा विण एकलो, चाली न शके दीन ॥धवल शेठ तव विनवे,श्णी परे यश् आधीन॥४॥प्रजुतुमने वंदे सहु,देखी पुण्यपडूर ॥ पण विलंब थाये घणो,रतनछीप दूर ॥॥ कुंवर कहे नररायर्नु,
दाखिण किम ठंडाय ॥ तिणे नयरी जोवानणी, कुंवर कीयो पसाय ॥६॥ अर्थ-केमके तमारा जेवा सुपुरुषनां दर्शन मलवां ते अमारा जेवा जाग्यहीन जनोने घणां दुर्लज बे. जेम मरुधर जे मारवाड देश, तेना रहेवासी लोकोने सुरतरु जे कल्पवृक्षा, तेनां (कुसुमार के) फूलनो सुरंज जे सुगंध, ते पामवो उर्लन होय बे. ए दृष्टांते जाणी लेवें ॥३॥ एवं बब्बरना राजानुं वचन सांजलीने जे वारे श्रीपाल कुंवरे ते वात मान्य करी (तव के०) ते वारे धवल शेठ (आधीन के ) कुंवरने वश थश्ने श्रावी रीतनी विनंति करेले के जेम (दीन के०)। रांक पुरुष होय ते वोलावा विना एकलो मार्गमा चाली शके नहीं, तेम तमारा श्राव्या विना अमाराथी पण अमारे घेर जवाय नहीं ॥४॥ माटे हे प्रजु ! तमारा पुण्यनो पर एटले समूह अर्थात् घणुं पुण्य देखीने सहु कोइ तमने वांजे , पण हवे श्रापणने रत्नहीपे जq , ते हांथी घणो पूर बे, माटे तेमां विलंब घणो थाय रे ॥५॥ ते सांजली कुंवर बोल्या के हे शेजी !| राजानुं दाक्षिण्यवचन केवी रीते बांड्युं जाय ? ते माटे नगरी जोवानो कुंवरे पसाय कर्यो ॥६॥
॥५३॥
Sain Education International
For Personal and Private Use Only
www.jainelibrary.org