________________
मित्ताणंदाईणं कहाणयं
सिरिसंति- तं सोउं पुहइवई पलोयए तारतरलनयणिल्लो । जंपइ केलीए पिया 'किं उभंतो तुम नाह ! ॥२१॥१७५४॥ नाहचरिए बहुसमरलद्धविजओ वि दूयमेत्तं इमं गिरं सोचा ?'। भणइ निवो 'न हु भद्दे ! भएण तरलाइओ अहयं ॥२२॥१७५५॥
किंतु न पेच्छामि जओ दूयं, न य साहिओ मह चरेहिं । न य पडिहारेण तहा, तुमं तु परिभाससे एवं ॥२३॥१७५६॥ न य मह नयणेहिंतो तुज्झ विसेसेण निम्मला दिट्ठी । एएण कारणेणं विम्हयतरलो अहं जाओ' ॥२४॥१७५७॥ भणइ तओ सा देवी 'देव! न अम्हाण एरिसा तत्ती' । जंपइ निवो वि 'ता किं एवं मं विप्पयारेसि?' ॥२५॥१७५८॥ ५ सा भणइ ‘देव ! कइया दिट्ठा हे अलियभासिणी तुमए ? । किंतु तुह धम्मदूओ समागओ पलियरूवेण' ॥२६॥१७५९॥ तं सोऊणं राया चिंतावसमउलमाणनयणजुओ। चिंतइ "हा ! कह अहयं विसयामिसकद्दमे खुत्तो ॥२७॥१७६०॥ थक्को एत्तियकालं? संपइ वुड्ढत्तणम्मि किं काहं ?" । अवियाणियनिवभावा हसिऊणं भणइ तो देवी ॥२८॥१७६१॥ 'वुड्ढत्तणेण सामिय ! जइ लज्जसि तो समत्थनयरम्म । पड़हयसद्देण फुडं घोसाविस्सामि अहमेवं ॥२९॥१७६२॥ "जो नरणाहं वुड्ढे भणिही सो सिग्यमेव पाहुणओ । पेसिस्सिही निरुत्तं कीणासघरम्मि" तो राया ॥३०॥१७६३॥ जंपइ 'अविवेईण जुत्तमिण' जंपए तओ देवी । 'जइ एवं तो चिंताभरेण किं कारणं गहिया ?' ॥३१॥१७६४॥ * भणइ निको 'चिंताए भद्दे ! तं कारणं निसामेहिं । पुवपुरिसाणुचिन्नो अज्ज मए लंघिओ मग्गो ॥३२॥१७६५॥
१९७
१. निवो मे चिंता भद्दे जे० ।। २. किं पा० ।।