________________
४८
वैr मोसो बोख्यो के, नाई ! शुं कहुं !! महारुं मन जाले बे, कां कहेवानी वात न थी. एवी रीते ते मोसानुं बोलवु सांजलीने, ते सर्वे स्त्रीयो पोताना पतिने कहेवा लागी के, तमे श्रमारुं कां प्रथम नहोता मानता, पण हवे जखमारीने मा न्युं !! इत्यादिक रीते वोलीने, ते कोसाना अवगुण पोताना पतिना हृदयमांसा री रीते उसाव्या. ते पुत्रो पण ते स्त्रीयोनुं कहेतुं मान्य करीने, पोताना, पिताने तिरस्कार करवा लाग्या. ए रीते प्यारे तरफनु दुःख नेगुं यवाथी, ते कोसाए पोको मूकवा मांगी. ते सांजलीने ते स्त्रीयो बोली के, आपणा ससराने अन्न प चतु नथी, ने वगर विचार्थी खा खा करे बे, तेथी चूंक प्रावती दशे, मार्ट लावो ! देवतावरे शेकीए. पी ते स्त्रीयो परा लूगमाना हुचा सारी पेठे नंना करीने जे म काम दे, तेम मोसाने शेके बे. तेथी ते कोसाने घणी पीमा थवाथी कोसो ना ना कदेतो जाय बे, तोपरा पराणे पराले शेके जाय बे. अने मनमा विचारे वे के, प्रा कोसाए लोकमां श्रमारी बहु फजेती करी बे, माटे फरी फरीने श्रावो लाग मलवानो नथी. एम विचारीने, ते कोसाने बहु पराभव करे बे. त्या
For Private & Personal Use Only
*****
Jain Education International
*****
TO
४८
ww.jainelibrary.org
