________________
बैराग्यशतकम्
॥१५३॥
ज्जता के०) विधाता सता (घोरं के०) रौद्र (आकरा) एवा (दुहं के०) दुःखने (अणुहवंति के ० ) अनुभवे छे. ॥ ८८ ॥ (०) तोयपण एटले पूर्वे कां ते दुःख भोगवे छे तोयपण (मूढमणा के०) मूढ छे मन ते जेमनुं एवा, अर्थात् मूर्ख एवा, अने (अन्नाणभूयंगडंकिया के०) अज्ञानरूप सर्प डस्य एवा (जीव के०) जीव जे ते (कावि के०) कोइ वखत पण (हु के०) निश्चे (संसार चारगाओ के०) संसाररूप बंदीखानाथी (खर्णपि के०) क्षणमात्र पण ( नय उचि जति के०) उद्वेग नथी पामता एटले वैराग्य नथी पामता ! आते केलंबधुं आश्चर्य ? |॥ ८९ ॥
भावार्थ - जेम कोइ भालो मारे, ने तेनी वेदना थती होय, तेवामां वली बीजो भालो मारे एवी रीते उपरा उपरी वागवाथी जे दुःख भोगवे, तेवीरीते आ संसारी जीव पण जन्म जरा मरण इत्यादिकनां घणां भयानक दुःख उपराउपरि भोगवे छे. ॥ ८८ ॥ तोयपण अज्ञानरूप सर्पे डशेला एंवा मूढ जीव, संसाररूप बंधिखानाथी कोइ वखत पण क्षणमात्र उद्वेग पामता नथी. आ केटलंबधुं आश्वर्य छे !!!
Jain Education Inter 2010 05
क्रीडिष्यसि कियंत वेलांयावत् शरीरमेववापीतस्यां यत्र प्रतिसमयं कोलेसि कियतैवेलं । सरीरेवावी जत्थ पइसेंमयं ॥
कालएव अरघट्टस्तस्यघटीभिः शोष्यसे जीवितमेवां भोजलं तस्य ओघः प्रवाहः काह घडीह 1 सोसिज्जइ जीवियं भोई ॥ ९० ॥
अर्थ- हे जीव ! तुं ( सरीरवावीह के०) शरीररूप वापने विषे ( क्रियतं वेलं के०) केटला काल सुधी (कील सि
For Private & Personal Use Only
भाषांतर
सहित
॥१५३॥
www.jainelibrary.org.
