________________
---------------------
વર્ષ ૧૩
અક ૧૦
:
EculeL
ડીસેમ્બર : ૧૯૫૬
BERBICARAAN
આ છે આજના વિકાસ !
સસારની માયા વિચિત્ર છે. માયાને વશ બનેલા જીવા ઘણીવાર સત્યાસત્યને પારખી પણ શકતા નથી, અને વિવેક-શુદ્ધિથી વેગળા જ રહેતા હાય છે.
નાનામાં નાની વાતનું વતેસર કરવાની ભાવના, રજનું ગજ ખનાવી દેવાની તમન્ના, મેટામાં માંટી વાતની ઉપેક્ષા કરવાની વૃત્તિ અને દેખીતા સત્યને પગ તળે ચગદી નાખ‘વાની રમત જાણે દુનિયાનું એક મહત્ત્વનું અંગ બની ગયેલું જણાય છે.
માયાની ભ્રમણામાં ડૂબી ગયેલા માનવીની આ દશા હૈાય છે. અને જ્યારે ભૌતિક સુખા પ્રાપ્ત કરવાની ઘેલછા માનવીના પ્રાણમાં જાગે છે, ત્યારે આ ભ્રમણા વધુ ને વધુ વિરાટ અને છે, કારણ કે તમામ ભૌતિક સુખા વાસ્તવિક રીતે માયાની જ છાયા હોય છે.
એક માનવી એક વસ્તુને અજ્ઞાનના કારણે અથવા બુદ્ધિના ખળાત્કારના કારણે ખાટી માનતા હાય તા તે સત્યાસત્યના વિચાર કરવા જેટલુ ચે ધૈય રાખી શકતા નથી; અને એની બુધ્ધિના ખળાત્કાર તા એટલે ભય'કર બનતા હાય છે કે-તે વસ્તુને સાચી માનનારા ખીજા અનેક પ્રત્યે એનામાં નફરત જાગતી હાય છે.
વસ્તુ પ્રત્યેના શષ વસ્તુને માનનારા પ્રત્યે પણ દ્રઢ બનતા રહે છે. જેમ ક્રોધ અને અજ્ઞાનવશ શ્વાન પત્થર મારનારને ખટકુ ન ભરતાં પત્થરને બટકુ ભરવા દોડે છે, તેમ માનવી પણ વસ્તુ પ્રત્યેના રોષ વસ્તુને માનનારાઓ પર ઠાલવતા હાય છે.
વાત તા સાવ નાની છે. જે વસ્તુ ન ગમે તે વસ્તુથી દૂર રહેવુ. પણ તેમ “નતુ નથી. માનવી વસ્તુને ન માનતા હાય છતાં તે જ વસ્તુ પ્રત્યે વધુ ને વધુ ધ્યાન આપતા હાય છે !
અજ્ઞાન અને બુદ્ધિની જડતાનું' આવુજ સ્વરૂપ છે. આજનું વિશ્વ પેાતાને આગળ વધેલું માને છે, સંસ્કાર અને સાધનામાં સર્વશ્રેષ્ઠ પણ માને છે, છતાં આજના વિશ્વમાં જ નાનામાં નાની વાત. પચાવવા જેટલી તંદુરસ્તી. દેખાતી નથી.
______
