Kalyan 1952 03 04 Ank 01 02

SR No.: 539099
Original Sutra Author: N/A
Author: Somchand D Shah
Publisher: Kalyan Prakashan Mandir
Publication Year: 1952
Total Pages: 104
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Kalyan, & India
File Size: 26 MB

Page 96

કલ્યાણ માર્ચ–એપ્રીલ : ૧૯૫૨ : ૧૦૧ : સંસારની કારવાઈ એટલે આત્માની સ્વતંત્રતાને છે. પણ આના મનમાંથી ઈર્ષા સ્વભાવ જ નથી. વેચવાની કારવાઈ અને ધર્મની કારવાઈ એટલે આત્માના ઈર્ષામાં ને ઈર્ષામાં રહેતા તેને એ કોઈ દુર્નિવાર રોગ બંધને તેડવાની કારવાઈ.
ઉત્પન્ન થયે કે જેથી તે સર્વદા જીવવાની આશાથી – શ્રીમતી અરૂણા આર. શાહ નિરાશા થઈ, છેવટે રાજા તરફથી પણ તેનું માન : વર્ષ ૧૩ : નિપાણું ઓછું થયું, અંતે શો ઉપરના દૈષ ભાવથી અત્યંત
દુર્યાનમાં મરણ પામીને શકિનાં દેરાં, પ્રતિમા, કુતરીને જાતિસ્મરણ
મહેસવ, ગીતાદિકની ઈર્ષા કરવાથી પિતાના બનાવેલા
દેરાસરના બારણ આગળ કુતરાં તરીકે તે ઉત્પન્ન થઈ, પૃથ્વીપુરી નામે નગરીમાં જિતશત્રુ રાજા રાજય
તે પૂર્વના અભ્યાસથી દેરાના દરવાજ આગળ બેસી કરતો હતો, તેને કુંતલા રાણી નામે પટરાણી હતી રહે છે. તેના દેરના નોકર મારે-કટે તે પણ દેરાસર તે જૈનધર્મમાં દઢ હતી, અને બીજી રાણીઓને
મૂકે નહિં. પાછી ફરી ફરીને ત્યાં ને ત્યાં જ આવી પણ વારંવાર ધર્મના કામમાં જનારી હતી. તેના છે. આમ
બેસે. આમ કેટલોક વખત વીત્યા પછી ત્યાં કોઈક ઉપદેશથી તેની સર્વ શક્ય પણ ધમાં થઈને તેનું કેવળજ્ઞાની આવ્યા ત્યારે તેમને તે રાણીઓએ મળીને બહુમાન કરતી હતી.
પૂછયું કે : “ કુંતલા મહારાણી મરણ પામી કયાં એક વખતે રાણીએ પોત-પોતાનાં નામનાં
ઉત્પન્ન થયાં ! ત્યારે કેવળી મહારાજે યથાસ્થિત દેરા-દેરીઓ, પ્રતિમાઓ ભરાવીને તેની પ્રતિષ્ઠાના
સ્વરૂપ કહ્યું. તે સાંભળી સર્વ રાણીઓ વૈરાગ્યને પામીને મહેસવ કરવા શરૂ કર્યા. તેમાં દરરોજ ગીત ગાયન,
તે કુતરીને દરરોજ ખાવાનું નાંખી. પરમ સ્નેહથી પ્રભાવના, સ્વામીવાત્સલ્ય ઘણી ઘણી અધિકતાથી
કહેવા લાગી કે, “ હે ! મહાભાગ્યા ! તું પૂર્વભવે થવા લાગ્યાં. તે દેખી પટરાણી શક્ય ભાવથી
અમારી ધર્મદાત્રી, મહાધર્માત્મા હતી, હા હા ! પિતાના મનમાં ઘણી અદેખાઈ કરવા લાગી. પોતે
તે ફોકટ અમારી કરણી ઉપર ઈર્ષા કરી, તેથી તું પણ નવીન દેરાસર સર્વથી સુંદર અને અધિક રચના
અહીં કુતરી તરીકે ઉત્પન્ન થઈ છે. તે સાંભળીને દેરાવંત કર વેલ હોવાથી તેને સર્વથી અધિક ઠાઠ
સર દેખવાથી તેને જાતિસ્મરણ જ્ઞાન થવાથી તે માઠ કરાવે છે, પણ જ્યારે કોઈ પણ શોકનાં દેરાં,
કુતરી વૈરાગ્ય પામી, સિદ્ધાદિકની સમક્ષ પોતે પિતાના દેવીઓનાં બહુમાન કે પ્રશંસા કરે, ત્યારે તે ઘણી જ ભાવનાના કમને ખપાવીને, અણુઅણુ આદરી અદેખાઈ કરે છે, પોતાના દહેરાંની કોઈ પ્રશ સા કરે છેવટે શભધ્યાનથી મરણ પામીને સંગતિને પામી.. તે સાંભળી પ્રમોદ પામે છે પણ શોકના દેરાંની કે
શ્રી હેમચન્દ્ર ન્યાલચંદ વહોરા ઉં. વ. ૧૫ મહોત્સવની કોઈ પણ પ્રશંસા કરે છે તેથી તે ઈર્ષારૂપી અગ્નિથી બળી મરે છે. અહી હે ! મસરની દુરંતતા ! ધર્મ ઉપર પણ આટલો દેવ ! આવા દેશને પાર પણ પામ અતિ દુઃસહ છે, એટલાજ માટે કહ્યું છે કે :
ઈર્ષા રૂપી સમુદ્રમાં વહાણ પણ ડૂબી જાય છે'. ૨ાજગૃહી નગરીમાં અણિક રાજા રાજ્ય કરતે , ત્યારે તેમાં બીજા પાષાણ જેવા ડૂબે તેમાં શું નવાઈ તે સમયની આ વાત છે. એક વેળાએ શ્રેણિક રાજાએ છે ! વિધામાં, વ્યાપારમાં, જ્ઞાનની વૃદ્ધિમાં, સંપદામાં, ચિત્રશાળા બંધાવી, રાજા અનેક પ્રકારે વરરૂપાદિક ગુણોમાં, જાતિમાં, પ્રખ્યાતિમાં, ઉન્નતિમાં, ખાતે, પરંતુ દરવાજે ટકતું ન હતું, તેથી રાજા મેટાઈમાં, એટલામાં માણસોને મત્સર હોય છે, પણ દીલગીર થાય છે, તેણે પંડિતને બોલાવી પૂછયું કે, ધિકાર છે કે ધર્મના કાર્યમાં પણ મત્સર છે ! “ આમ કેમ થાય છે ?” ત્યારે તેઓ કહે છે. કે
બીજી રાણીઓ તે બિચારી સરળ સ્વભાવની બત્રીસ લક્ષણે મનુષ્ય હેમવાથી કદીયે મહેલ નહિ હાવાથી પટરાણીના કૃત્યની વારંવાર અનુમોદના કરે પડે. રાજાએ ગામમાં ઢંઢેરો પીટાવ્યું કે, “જે માણસ
અમરકુમાર