________________
કલ્યાણ :
ન હતું. બીજીએ પણ પહેલાની જેમ જ જવાબ વાળ્યો. અને બાકી રહેલી દીકરીઓએ પણ એમ જ મુનાસીબ ધાર્યું અને અડગપણે પિતાનું દીલ પ્રકાશી દીધું.
નન્દિષણનું માનસ તે નિરાશામાં જ પલટાઈ ગયું. એને શેકસાગર માજા વટાવી ગયે. સાંપડેલ નાશપાશાએ એને અધમુ કરી મૂક્યો. નિરાશાના ભયંક વંટળથી ચગડોળે ચઢેલ એની આશાના નાવને કાંઈક ભાવવા વળી મામાએ એને દીલાસો દીધો.
“વત્સ ! જરીક ઠડે પડ. કેઈનીય કન્યા હું જરૂર તારા માટે આણુશ.” આમ છતાં જ્યાં કેઈપણ કન્યા એને નિહાળે ત્યાં જ એને સ્વીકારવાની વાત તે છેટી રહી, બલકે મેટું મરડી એને તરછોડવાની જ વાત કરતી. મનથી પણ એને વરવા નહિ ચાહતી. મામા થાક્યો. સાથે જ નષેિણ પણ થાકયે. નન્દિષેણના દીલમાં ખૂબ જ ગમગીની અને બેચેની વધી ગઈ. એ હતાશ થઈ ગયે. છેવટે એણે નિરધાર્યું. “હું અહિં શેકાઈ શું કરીશ? આવા તંગ વાતાવરણમાં રહેવા કરતાં તે મરણ એ જ બહેતર છે.'
દૃઢનિર્ણથી તે ત્યાંથી તૂર્ત જ નિસરી ગયો. લાંબી મંઝિલ કાપો અને દુન્યવી રંગરાગ નિરખતે તે રત્નપુર નગરમાં પહોંચી ગયે. નગરીનો મનોરમ શોભાના નિરીક્ષણમાં એની ચપલ પણ ચક્ષુએ ચંચળતા ફગાવી દીધી હતી. એક સ્થળમાં એણે કઈ યુગલને પ્રાપ્ત થયેલ ભેગસામગ્રીના રસને આસ્વાતું નીરખ્યું. કામના આવેશમાં એ બિચારો મુંઝાઈ ગયો. પિતાની કમનશીબી પ્રત્યે એને ખૂબ જ અણગમે નીપ. એ ત્યાં ટકાવ કરવા હામ ભીડી શકે નહિ. ત્યાંથી ચાલી નીકળે.
કોઈ બિહામણું જંગલ હતું. ત્યાં એ સધાવી ગયે. ચેતરફ એણે પિતાની દૃષ્ટિ લંબાવી. એક ડુંગર એની નજરે ચઢ્યો. “કમનસીબ જિંદગીને કશો જ ખપ નથી.” આવા નિરધાર સાથે એણે પડતું મૂકવાનું નિર્ણત કર્યું. પણ કાંઈક એને કિસ્મત સાથે નીસ્બત થવાની હશે.
