________________
૧૮
કલ્યાણ :
અને અસ્પ` જ લેખાય છે. અધ્યાત્મનદી મહાપુરૂષોની સન્મુખ દેવાંગના અને શિયાની લીલાએ માત્ર ત્રથિલ–ચેષ્ટા સમાન નિષ્ફલ જાય છે. ધ્યાનની પ્રબલ અગ્નિ પાસે એ સઘળુંય હૈ।માઈ ને ખાખ થઈ જાય છે.
( ૪ ) વિષય વિકારોની વિલતા પ્રાણીઓને સુકાર્યની દિશા ભૂલાવે છે અને એવા ચકરાવામાં ચડાવે છે કે વ્યવહારિક કાર્યોથી પણ વંચિત રખાવે છે. તેા પછી ઊંડા તત્વાના વિવેકને તેા આવવા જ ક્યાંથી દે? ઝેરીલા પ્રયાગા, પ્રાણીઓને એક જ વાર મારે છે પણ આ વિકારાની ઝેરીલી હવા અનેક ભવા સુધી સુખને સંયોગ જ નથી મલવા દેતી. ઘણાં વલખાં અને આશાએ બાંધતા પણુ ક્લિઅર્ લાઈન નથી જ થતી. >< ભક્ત નન્દિષે,
મુનિરાજશ્રી મનવિજયજી મહારાજ.
સોહામણું નન્દ નામનું ગામ હતું. જે મગધદેશમાં એક ભૂષણુરૂપ
હતું. એમાં એક ભૂદેવ હતા. જે વિદ્વાન હોવા સાથે આચારમાં નિષ્ઠાવન્ત હતા. તેનુ નામ હતું સામિલ, સામિલા એની સહચારિણી હતી. પતિવ્રત એને સિદ્ધાન્ત હતા. શીલ એનેા પ્રાણ હતા. સામિલાએ એક પુત્રને પ્રસભ્યેા. એનું નામ સ્થાપ્યુ નન્દિષે.
બિચારા કમનશીબ નષેિણુના અશુભાયની અવિધ ન હતી. એના માતા-પિતા એ બિચારાને એશીયાળા મૂકીને જ પરલેકે સધાવી ગયા. અશુભાયે ચેામેરથી દુઃખની ઝડીએ જ વરસે. એક તો એ ખિચારે નિરાધાર હતા. તેમાંય નખશિખ કદ્રુપા હતેા. ખીજાને નજરે નિહાળવાય ન ગમે.
સગાં સ્નેહી તે યાં સુધીના ? એ તા જગજાહેર જ છે. શરણુવિહાણા એ નòિષ્ણુને કાઇએય આશરો આપ્યા નહિ. તુચ્છકારી હાંકી
4
