________________
ખંડ ૨:
૧૯૭
રૂપ સાચા ઉપાયનું આસેવન કર્યા વિના માયા મરવાની નથી અને એ વિના ધર્મ આરાધાવાના નથી. આ કારણે, ધર્મને મારાધવા માટે માયાને મારનાર આ ઋજુતાના સ્વીકાર કરીને, ઋજુ મનવાની ઘણી જ અગત્ય છે. માયા એ જગતના દ્રોહ કરનારી હાવાથી વિષધરીના જેવી છે. માયારૂપ વિષધરીથી ઢસાયેલા આત્માએ જંગમ લેાક ઉપર અપકાર કરવાની વૃત્તિથી ભરેલા હાય છે. માયાને જીતવાને માટે આર્જવ એ મહાધિ છે અને એ જગતને આનન્દ આપનાર છે. આ આ વગુણુને આત્મસાત્ કરી ઋભાવને ધરવા, એ આ ધર્મોને આરાધવાને ઇચ્છનારાઓને માટે અતિશય જરૂરી છે.
અનંત ઉપકારી પરમિષ આ ક્માવે છે કે, સરલતા એ મુક્તિપુરીના સરલ પંથ છે: માકીના સઘળા ય આચાર વિસ્તાર એની સાધના માટે જ છે. ખરેખર, સરલતાના સ્વામિએ લેાકમાં પણ પ્રીતિનું કારણ થાય છે. કુટિલ માણુસાથી તા જીવા સર્પની જેમ ઉદ્વેગને પામે છે. કપટથી રહિત છે ચિતવૃત્તિ જેએની એવા મહાત્માઓને, તે ભવવાસને સ્પર્શોનારા હાવા છતાં પણ મુકિતસુખ એ સ્વસંવેદ્ય બની જાય છે. જે કુટિલતાથી કિલષ્ટ મનના માલિક બન્યા છે, તેઓ પરના વ્યાપાદનમાં જ રકત હાય છે, એટલે તેઓને સ્વપ્નમાં પણ સુખ કયાંથી થાય ?
સમગ્ર વિદ્યાઓમાં વૈદુષ્ય પામવા છતાં અને કલાઓને જાણ્યા છતાં, એવા ધન્ય આત્માએ તેા થાડા જ હાય છે, કે જેઓને બાળકાના જેવુ' સરલપણુ' મળ્યુ હાય ! વિદ્વત્તા અને કલાવેદિતા મળવી સરલ છે, પણ સરલતા મળવી એ સરલ નથી. વિદ્વત્તા અને કલાવેદિતાની સાથે સરલતાની પ્રાપ્તિ, એ
