________________
ખંડ:૧:
૧૫
શેઠને ઉપવાસને એકાંતર નિયમ હતો. એટલે પંથ કાપતાં એક ઉપવાસ થયે. બીજે દિવસે પારણને સમય હતે. “કઈ અતિથિ મહાભાગને વેગ સાંપડી જાય, તે એમને પડિલામું. બાદ પારણું કરું!” શેઠે આવો નિર્ણય કર્યો અને બે પહોર સુધી રાહ જોઈ. તરફ શેઠ અવલોકન કરી રહ્યો હતો. દૂર નજર ફેંકતા એક મહાત્મા નિહાળ્યા. દર્શન સાથે જ એનાં હૈયાને આનંદ સાગર ઉમટ્યો. જેમ ચંદ્ર દર્શનથી સાગર ઉભરાય-હરખાય તેમ તૂર્ત જ તે હામે દેડી ગયો. પંચાગ પ્રણામ કર્યા. સાદરભાવે વિનવણું કરી “ભગવદ્ ! પધારે. કૃપા કરો અને આ કંગાળને ઉદ્ધાર કરે !”
મહાત્માએ પોતાના જ્ઞાનબળથી શેઠના નિખાલસભાવ પારખ્યા. વસ્તુને પણ નિર્દોષ ભાળી. એટલે લાભ આપે. શેઠીયાને મુનિવરથી અપૂર્વ પુણ્ય લાગ્યું.
પિતે પારણું કર્યું. અને પ્રયાણ આરંભી દીધું. કેટલીક મંઝિલ કાપતાં સૂર્યદેવ અદશ્ય થઈ ગયા. જાણે શેઠની આપદા નહિ જોઈ શકવાના જ કારણે ન હોય! આવશ્યક ક્રિયા કરી, નમસ્કાર મહામત્રને જાપ કર્યો અને નિવસ્થળે શેઠે બિછાનું પાથરી નિંદર લીધી.
ત્રીજા દિવસે તે ઉપવાસ હતો. એટલે ફિકર-ચિંતા જેવું કશુંય હતું જ નહિ. ચોથે દિવસે સાસરાના ઘેર પહોંચી ગયો.
ત્યાં જઈને સુધને જોયું અને વિચાર કર્યો, “અહિં મળવાની આશાનું કોઈ પણ કિરણ દેખાતું નથી. એથી હવે વધારે રહેવામાં માલ નથી.” માનભેર પાછા વળી જવાનું શેઠે નક્કી કર્યું અને વગર પૂછે જ પ્રયાણ આરંભી દીધું.
પાછા વળતાં પિતાના ગામની નજદિક એક નદી હતી. ત્યાં સુધન હેજ થંભી ગયો. કારણ કે; એના દિલમાં એ વસવસો હતો કે ધનશ્રીએ
