________________
૧૧.
કલ્યાણ
જે ઉલટભેર મને મોકલ્યો છે, તે એણની હોંશ પર કુઠારાઘાત પડશે. તેણું સાવ હતાશ બની જશે. એણુને ન વર્ણવી શકાય તેવું ભારે દુઃખ થશે.
એટલે જ મારે કાંઈક તે લઈને જવું. થવાનું હોય તે થાય. નિર્ણય કર્યા બાદ શેઠીયાએ ચકચકતા અને ગોળમટોળ બની ગયેલા મોટા મોટા કાંકરાઓ જ કાઢ્યા અને પોટલું બાંધી દીધું; માથે ઉપાડી લીધું અને ધીમે ધીમે ઘેર પહોંચી ગયો. હામે જ ધર દેખાયું. એટલે શેઠના હેશકશ ઊડી ગયા. હૈયાની ઊંડી વેદના આંખધારા નીસરી ગઈ, પણ છેવટે ધીરજ પકડી. ખામોશ ખમી.
ધનશ્રીનાં તે આનંદને પાર જ નહતું. તેણે તે વાટ જોઈ બેઠી હતી. સ્વામીના દર્શન માત્રથી જ તેણી ખડી થઈ ગઈ. રહામે ગઈ અને વિનયવાળી તેણીએ તૂર્ત જ પોટલું લઈ લીધું. તથા પોતાના સ્વામીનાથની અધીરતાને અંગે એણુને હસવું આવી ગયું, પણ સમયની જાણ હતી એટલે એણુએ હાસ્ય હૈયામાં જ શમાવી દીધું. ફક્ત ઓઠ પર રહેજ સ્મિત આપ્યું.
ચકચકાટ રત્નોને ભાળી ધનેશ્રીએ નમ્ર વદને વિનવ્યું કે, “દેવ! આપે અગાઉથી જ આ દાસીની વિનવણું પર લક્ષ્ય દોર્યું હોત, તે જે અલ્પ સમય દુઃખમાં ગાળો પડ્યો, તે હરગિજ ન બનવા પામત. આપ જુઓ, મારા પિતાજીની કેટલી સરસ ઉદારતા છે ? એમણે કેટલાં રત્ન આપને સમર્યા છે? પણ આપને કઈ મજૂર પણ ઉચકનાર ન મળે. જેથી આપે જ પિટલું ઉંચકી લીધું.
શેઠીયાએ તે “બાંધી મુઠી સવા લાખની” એ લેકની કહેણ પર જ લક્ષ્ય દેયું હતું, એટલે એણે તે ચુપકીદી જ પકડી. “આપ કેમ હજુ ઉદાસીન છે?” સુધનના મૌનથી અધીરી બનેલી ધનશ્રીએ પૃચ્છા કરી. . “ભોળી ? તારી બેવકુફી ઉપર.” શેઠીયાએ ધીમે સાદે જવાબ વાળ્યો અને બનેલું યથાર્થ વૃત્તાન્ત નિવે.
