________________
ખડ : ૧૩
કે અઇયર મૂકી ગયા,
કે મા-બાપ
મૂકી ગયા,
બાપે
કે મુકી ગયા માલ; કુણું પડછ જ જાલ. વેચી અયર;
મેટા વેચીયા, માંટી માંટી મુકીયા, અન્ન ન દ્યએ ખયર.
ખાતા કાખ
અખાડ;
કે એજડનાં
છેડ.
ઊભા રહતા
આડી;
અયરે પરદેશે ગયા પાધરા, સાંભલ્યઉ જેથી સુગાલ; માણસ શંખલ૪ વિણુ મૂઆ, મારગમાંહિ વિચાલ. ગઉખે ખડે પગેારડી, વીંઝણે ડેાલતી વાય;; પેટન કાજિ પમિની, યાચ પરિજાય. ભાજન અમૃત જીમતા, કાંટી ખાટડી કારડી, જતીયાં દેખી જીમતા, તે તઉ ભાવ તિહાં, જિમતા જડઈ કમાડ. ૧૦ દેવન પૂજઈ દહેર, પડિકમઈ નહિ ૧॰ાશાલ; શિથિલ થયા શ્રાવક સહુ, જતી પડ્યા જંજાલ. ૧૨ રડવડતા ગલિએ મૂઆ, મા૧૧ પડ્યા ઠામિ ઠામ; ગલીમાંહિ થઇ ગંદગી, ઘઈ કુણ નાંખણુ દામ ? ૧૨ સંવત સાલ સત્યાસિયઈ, તે દીઠઇ એ દીઠે; હિવ-પરમેશ્વર એહ ત, અલ ૨ કરે અદીઠ. ૧૩. ઉપરોક્ત ચેાપાનાં પદ્યોને ટૂંકમાં આ પ્રમાણે છે. કવિશ્રી સમયસુ ંદરગણિ કહે છે કે, • આવે વિકરાલ દુષ્કાલ ફ્રી મા પડજો ! જે દુષ્કાલે મા, બાપ, પુત્ર, વગેરેને છૂટા પાડ્યા. બલવાન એવા રાજાએ નાસી છૂટ્યા. ખાતાં ખાતાં અન્ન પણ ખૂટી ગયુ, ગમે તે રીતે કરવા છતાં ભૂખના યેાગે પેટ પાકાર કરવા લાગ્યું; આ અવસરે સગપણુ
ભાવા
૫
ૐ
७
८
૧૧૯
૯
૨ ધણી, ૩ સુકાળ, ૪ ભાથું, ૫ ગારી–સ્રી, ૬ પંખાથી પવન નાંખતી, છ પેટને કારણે, ૮ સાધુ–મુનિરાજને, ૯ ખંધ કરે છે, ૧૦ પાષધશાલા—ઉપાશ્રય, ૧૧ મુડદાંઓ. ૧૨ નહિ જોવા લાયકને અળગા કરે.
