________________
१२०]
अनेकान्त
[वर्ष १४
अन्तिम प्रशस्ति
कह सीहु ताहि गम्भतरंमि कृतं कल्मष-वृत्तस्य शास्त्रं शस्त्रं सुधीमता
संभविउ कमलु जह सुर-सरंमि । सिंहेन सिंहभूतेन पाप-सामज-भंजन ॥१
जण वच्छलु सज्जए-णिय हरिसु काम्यस्य काम्यं कमनीयवृत्त वृत्त कृतं कीर्तिमतां कवीनां ।
सुइवंतु तिविह वह-राय सरिसु ।
उप्पएणु सहोयरु तासु अवर भव्येन सिंहेन कवित्वभाजा लाभाय तस्यात्र सदैव कीर्तिः २॥
नामेण सुहंकर गुणहं पवरु। सम्बाहु सम्बदसी भव-वण-दहणो सम्व मारस्स मारो।
साहारण लघु व तामु जाउ सवाणं भव्वयाणं सवणमणहरो सन्वलोयाण सामी ।
धम्माणुरत्तु अइ दिन्चकाउ। सब्वेसि बच्छरूवं पयडण-कुसलो सम्वणाणावलोई,
तहु अणु व मह एउ पि सु-सारु सम्वेसि भूययाणं करुण विरयणो सवाल जो सो ॥३
मंविणोड विण कुसुम सरधारू ? जं देवं देव देवं अइसयसहिदं अंगदाराणिहतं,
जावच्छहि चत्तारि दि सुभाय सुद्ध' सिद्धी हरन्थं कलि-मल-रहितं भग्व भावाणु मुक्कं ।
पर उवयारिय जण जणि यराय । गाणायार प्रणंतं वसुगुण गाणणं अंसहीणं सुणिच्चं ।
एकहिं दिणि गुरुणा भणद वस्थ अम्हाणं तं श्रणिंद पविमल-सहिदं दंड संसार-पारं ॥४
णिसुाह छप्पय कइ राय दच्छ । णादं मोहाणुबंध सारुह-णिलए किं तवत्थं अणन्थं,
भो बाल-सरासह गुण-समोह संतं संदेहयारं विबुह-विरमणं खिज्ज देदीययाणं ।
किं अविणोयइं दिण गहि सीह । वाए सीए पवित्त विजयदु भुवणे कन्वु-वित्त विचित्त',
चउविह-पुरिसत्थ-रंसोह-भरिउ दिज्जतं जं अणं वियरदि सुइरं णाणालाहं विदितं ॥५
णिवाहि एउ पज्जुण्णचरिउ ।
कह सिद्धहो विरयंतहो विणासु पत्ता
संपत्त कम्मवसेण तासु । जं इह होणाहिउ काइमि साहिउ अमुणिय सत्य-परंपरइं।
महु वयणु करहि किं तुव गुणण तं खमउ भडारी निहुवण-पारी वाएर सच्चायरई॥
रतेण हूय छाया समेण। दुवई-जा णिरु मत्तभंगि जिण बयण
धत्ताविणिग्गय दुह विणासणी ।
किं तेण पहूवह चउ धणइं जं विहलिय हंण उ वयरइ होउ पसरण मञ्झ सुहयरि,
कन्वेण तेण किं कइयणहो ज ण छइल्ह मणु हरई । इयरण-कुमइ-णामणी ॥
गुणा पुणो पउत्त' पवियप्पं धरम पुत्त मा चित्त । पर वाइय-वाया-हरुश्र-छम्म,
गुणिण गुणं लहेविणु जइ लोगो दूसणं थवइ ॥१ सुयकेवलि जो पच्चक्षु धम्मु ।
को वारइ सविसेसं खुदो खुदृत्तणं पि विरयतो । सो जयउ महामुणि अभियचंदु,
मुवणो छुडु मब्भत्थो अमुवंतो णियसहावं वा ॥२ जो भव णिवह कहरवहं चंदु । मलधारिदेव पय पोम-भसलु,
संभव-इव हुन विग्धं मुण (मणु १) याणं सेयमग्गे लगाणं । जंगम सरमइ सन्वत्थ कुमलु ।
मा होहि कज्ज सिढिलो विरयहि कन्वं तुरंतो वि ॥३ तह पय-रउ णिरु उण्णय अमइयमागु सुह असुहंण वियप्पहि चित्त धीरे वि तेजए वण्णा । गुज्जर-कुल-गह उज्जोय-भाणु ।
परकज्ज परकव्वं विहडतं जेहि उद्धरियं ॥४ जो उहय पवर वाणी विलासु
अमिय मयंद गुरूणं पाएसं लहेवि झत्ति इय कम्वं । एवं विह विउसहो रल्हणासु ।
णियमहणा हिम्मवियं णंदड ससि दिणमणी जाम ॥५ तही पणइणि जिणमइ सुहमसील
को लेक्खा सत्यम्में दुज्जीह दुजणं पित्र सुहया । सम्मत्तवंत ण धम्मसील ।
मुवर्ण सुद्ध सहावं कर-मडलि रइवि पच्छामि ॥६