Jain 1970 Book 67 Kasturbhai Lalbhai Amrut Mahotsav Visheshank

SR No.: 537867
Original Sutra Author: N/A
Author: Gulabchand Devchand Sheth
Publisher: Jain Office Bhavnagar
Publication Year: 1970
Total Pages: 70
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Jain Weekly, & India
File Size: 10 MB

Page 33

સરદારશ્રી અમદાવાદ હાય કે બહારગામથી અમદાવાદ આવે ત્યારે તેઓ કસ્તૂરભાઇને ત્યાં આવે જ; અને કયારેક તેા સાથે જમે પણ ખરા. એક વાર કસ્તૂરભાઇએ સાંજે જમવા આવવા કહ્યું. વચ્ચે એએક દિવસના ગાળેા હતેા. કસ્તૂરભાઇ એ વાત ભૂલી ગયા; અને નિયમ મુજબ સૂર્યાસ્ત પહેલા એમણે જમી લીધું. મેાડેથી સરદારશ્રી જમવા આવ્યા. એ તરત સમજી ગયા કે સાથે જમવાની વાત ભુલાઇ ગઇ છે ! તેઓ કશું ન મેલા. કસ્તૂર ભાઈને પણ યાદ ન આવ્યું. ચેાડીવાર વાતેા કરીને સરદારશ્રી રવાના થયા. પછી જયારે મળવાનું થયું ત્યારે સરદારશ્રીએ હસતાં હસતાં કસ્તૂરભાઇને ટકાર કરી : તમે વાણિયા બહુ પાકા ! જમવાનું નાતરુ‘ આપીને મીઠી મીઠી વાતેાથી પેટ ભરીને જમાડ્યા વગર જ મને રવાના કરી દીધો !
શ્રી ક. લા. અમૃત રહેાત્સવ વિશેષાંક સધ સમિતિના કામ અંગે ટોકને ત્યાં જમવાનુ થયું. જમ્યા પછી પાનનાં ખડાં તૈયાર હતાં. બીડામાં લવીંગ ધ્યાવેલ. ત્યારે લવીંગને ભાવ પેાણે સા રૂપિયે કીલેાના હતા કોયાને કસ્તૂરભાઇ શેઠે ટંકાર કરી : ખીડામાં આ । માંધા ભાવનાં લવીંગ નાખવાની શી જરૂર છે ? ાન ખાતાં બધાં એતે કાઢી નાખે છે!
આની સામે એક પ્રસ`ગ ઝુરો. સ'ધ સમેલન મળવાનું હતું. સેકડા મહેમા તે શેઠ તરફથી જમવાનું હતું. જેમને જમણની ॰ વસ્થા સોંપી હતી એમને શેઠે કહ્યું : જોજો, જમણુ ં જરાય ખામી ન રહી જાય !
આવા જ બીજો પ્રસંગ : ૧૯૫૩માં ઓલઇન્ડિયા ઓરિએન્ટલ કાન્ફરન્સનુ ૨ ધિવેશન અમદાવાદમાં મળવાનું હતું. આમાં આખા દેશમાંથી નામાંકિત વિદ્વાને આવે છે. તે તે જમવા માટે અમુક પૈસા આપવાના રહે છે. કસ્તુરભાઇએ જોયું કે અમદાવાદ અને ગુજરાતનુ ગૌરવ ધરવાનેા આવે પ્રસંગ કરી કર્યાં મળવાના છે ? એણે, અમદાવાદના શ્રીમાનને સાથ લતે, મહેમાને પ સેથી એક પાઈ પણ લીધા વગર જમવા–રહેવાની ઉત્તમ સગવડ કરાવી આપી. વિદ્વાને આજે પણુ ગુજરાતના એ આતિથ્યને આનંદપૂર્વક સ ંભારે છે
C
ચારેક વર્ષ પહેલાં શ્રી મહાવીર જૈન વિદ્યાલયના સુવર્ણ` મહેસવની તૈયારી ચાલતી હતી. સુવ મહે। સવનિધિમાં ફાળા આપવાની વિનંતી કરવા વિદ્યાલયના સંચાલકો મુંબઇમાં શ્રી કસ્તૂરભાઇ શેઠને મળ્યા. શેઠે ફાળા આપવાની ઈચ્છા દર્શાવી. થાડા વખત પછી વિદ્યાલયના સંચાલકાએ આ માટે અમ
કસ્તૂરભાઇ પરદેશ ગયેલા એટલે કેટલાક મહિના સુધી ગાંધીજીને મળી શકેલ નહીં. પરદેશથી આવીને ૧૯૪૭ના ડિસે’બરમાં તેઓ દિલ્હીમાં ગાંધીજીને મળ્યા. ગાંધીજીએ કહ્યું : હમણાં બહુ મેધા થઇ ગયા છે, તે મળતા જ નથી ! સરદારશ્રી અને ગાંધીજી કસ્તૂરભાઈ ઉપર આવા ભાવ રાખતા હતા!
સને ૧૯૫૮ કે પની વાત છે. મુંબઇના એક ઝવેરી લંડન ગયેલા. એમના ઉતારા એરવેઝ મેન્શન હાટલમાં રહેતા. ત્યાં જઇને એમણે જોયું કે આવનાર પ્રવાસીઓમાં કસ્તૂરભાઈ લાલભાઈનું નામ લખેલું ! એમને નવાઇ લાગી : આવા મેટા ઉદ્યોગપતિ આવી સાધારણ (દિવસના દોઢ પાઉંડ એટલે વીસેક રૂપિયાના ભાડાની) હોટલમાં ઊતરે ! એમને થયું, એક જ સરખા નામની આ કાઇ ખીજી વ્યકિત હાવી જોઇએ. મેનેજરને પૂછ્યું તે એમણેદાવાદ કયારે આવવું, એ પુછાવ્યું શેઠે જવાબ આપ્યા : આ માટે અહીં આવવાનું જરૂર નથી. પચીસ હજાર રૂપિયા લખી લેજો પેાતાની જેમ ખીજાનાં સમય, શક્તિ અને પૈસા ન ામાં ન વપરાય એની તેઓ પૂરી ચીવટ રાખે છે.
કસ્તૂરભાઈની ઓળખ આપતાં કહ્યું : Giant vizard of India's Manchester ! તેઓ હંમેશાં અહીં જ ઊતરે છે. જેમને તેડવા માટે લેર્કશાયરના મેાટા ઉદ્યોગપતિઓની રાસરાય મેટા આવે એમની આ કેવી સાદાઇ ! એ ઝવેરી મિત્રે કહ્યુ : શેઠ કંપનીના ખરચે બહાર જાય કે પેાતાના ખરચે, નકામેા ખર્ચ એક પાઈનેા નહીં કરવાના ! કરકસર એમના ગુણુ છે.
ત્રણેક વર્ષ પહેલાં કસ્તૂરભાઇ શેઠ શ્રી જૈન આત્માનંદ સભાના હીરક મહેાત્સવ નિમિત્તો ભાવનગર ગયા હતા. વાર્તામાં મેં સહુ કહ્યુ : શેઠ, મુસાફરીમાં સાથે માથુસ રાખતા હતા? તેઓએ