________________
हाथ महों माला फिरें, हिरदा डामाडुल, पग तो पालामें गला, भान न लागे सुल.। माला पेहरे मन मुखी, तासें कछु न होय; मन मालाको फेरते, जुग उज्याला होय. ..
माला पेहरे कौन गुन, मनकी दुवधा न जाय; मनमाला कर राखीये, हरि चरन चित्त लाय.
।
(४) हाथमां माला रही गइ छे पण हृदय तो डामाडोळ दशामां हे. एमां तो कांइ कांइ जातना संकल्प विकल्पनां मोझा उठे छे. अने साधुमहाराजना पग वळी मायामां खुची गया छे, त्हेने बहार कहाडार्नु भान पण त्हेने नथी.
(५) माला पहेरवाथी मन सुख मानी ले तो भले; बाकी तेथी काइ दहाडो वळे नहि. पण जो मन रुपी मालाना मणका एक पछी एक फेरवे तो आखा विश्वमा प्रकाश-प्रकाश ज नजरे पडे. मनना खराब भावने एक पछी एक तपासी जइ त्हेने मणकानी पेठे आंगळामाथी छटकी जया दइ बीना मणकाने पकडवो, त्हेने पण तपासीने पछी सरी जवा देवो छेवटे म्होटो मणको के जे एक ज होय
-जे सवेपिरी सत् ' छे त्यहां जइ स्थीर थq. यहांथी आगळ जवानुं ज नथी. आ स्थितिमा आवनारने विश्व मात्रमा 'जीवता प्रेम'नो प्रकाश साक्षात् जोवामां आवे.
(६) माळा पहेवाथी जो मननी दुबधा दूर न थइ शके तो ते क्रिया शा कामनी ? ते करता तो मनने ज माळा बनावीए अने परमात्मानी भक्तिमा तल्लीन थइए ए केवु ?
