Divyadeep 1970 Varsh 07 Ank 09

SR No.: 536831
Original Sutra Author: N/A
Author: Chitrabhanu
Publisher: Chandulal T Shah
Publication Year: 1970
Total Pages: 16
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Divyadeep, & India
File Size: 8 MB

Page 12

૧૩૬
દિવ્ય દીપ શું કરું? તને મારા પ્રેમ કરતાંય દદી વધારે દવાખાનું ઉપર છે. હબસીને થયું કે આ પાટિયું કીમતી છે?”
જ ઉઠાવી કબર પર મૂકું તે કેવું? જઈને મૂકી ડં. બ્રેકેટથી ન રહેવાયું: “જેમ પ્રેમ આવ્યું. બીજા દિવસે સહુને ખબર પડી. બધા દિવ્ય છે એમ પ્રેમને અનુભવ કરનાર ચૈતન્ય કહેવા લાગ્યાઃ wonderful, ખૂબ સરસ. પણ દિવ્ય છે. તારા પ્રેમનું હું સ્વાગત કરું તો આનાથી સુંદર પંકિત આપણે લખી શક્યા ન હતા. આ હબસી માતાના માતૃપ્રેમને હું કેમ કુકરાવી “ડોકટરનું દવાખાનું ઉપર જ છે વાત પણ શકું? ” એક મીઠું સ્મિત કરી ડોકટર નીકળી સાચી છે. દવાખાનું ઉપર જ છે. જેને દવાખાનું પડયા. સારવાર કરી અને બાળક બચી ગયું. ઉપર લાગે, જેને આ અનુભૂતિ થાય એનું સવારે ચાર વાગે ઘરે આવ્યા.
જીવન ધન્ય છે. “આપણું દવાખાનું ઉપર છે.” બીજે દિવસે ક્રોમવેલને ફેન આવ્યું?
- જ્યારે ધર્મ આવશે પછી એમ નહિ કહેવાના તારી સાથે મારે મેળ નહિ ખાય, કારણ કે
કે ફલાણા ભાઈ મરી ગયા. કહેશે કે પાછા તને મારી કિંમત નથી.”
થઈ ગયા. કયાં? ઉપર પાછા સ્વસ્થ થઈ ગયા. | ડૉકટરે કહ્યું: મને તે માનવતાની કિંમત
સમગ્ર જીવનની કમાણે ઉપર જવા માટે છે. મને લાગે છે. હું કાઈ એકને ૨ાજી નહિ છે. જેમ લાકડું બળે અને ધૂમાડે ઉપર જાય કરી શકું. મારે માટે એકલતા નિર્માણ હશે.' તેમ દેહ મળી જાય અને ચૈતન્ય ઉપર જાય.
સિત્તર વર્ષ સુધી સેવા કરી. સેવા કરતાં આ ચૈતન્યને સ્વભાવ ઉપર જવાનું છે. કરતાં દેહ ઢળી પડયે. આખું ગામ ભેગું થયું. “Dust thou art to dust returnest એક દીકરો હોત તે એક રડત પણ આજે તે Was not spoken of the soul” ધૂળમાંથી ગામ રડે છે.
જન્મ્ય અને ધૂળમાં મળી જવાનો એ આ ઑકટરને સહ ભીની આંખે, ભારે હૈયે દાટી આત્મા માટે નથી કહ્યું. આત્મા કદી ધૂળમાં આવ્યા. ગ્રામ્યજનોને થયું કે ર્ડોકટરની સમાધિ મળતું નથી. એને સ્વભાવ નીચે નહિ, પણ ઉપર ખાંભી કેતરીએ, પથ્થર મૂકીને આપણી ઉપર જવાનું છે. ભાવના વ્યકત કરીએ. પણ શું લખીએ” એ
આ સ્વભાવની અનુભૂતિ કરાવે એ ધર્મ માટે કમિટી નીમાઈ.
છે. આવો ધર્મ જીવનમાં આવતાં થાય કે દરેક મહિનો ગયો, છ મહિના ગયા, સમય અવસ્થામાં જીવંત રહેવું અને મરી ગયા પછી વીતતે ગયે. એવું જ બનતું આવ્યું છે. પ્રસંગ પણ જીવતા રહેવું. જે આ કળા, ન આવડે આવે ત્યારે જે ઊર્મિઓ, અને લાગણીઓ સૌ તે ધર્મ જીવનમાં નથી આવ્યો એમ જ માનજે. બતાવે છે તે સમય જતાં ઝાંખી થઈ જાય છે. પછી તમે ભલે ગમે એટલાં વિધિવિધાન કરતા હે.
બધા ભૂલી ગયા પણ જેને ડોકટરે પ્રાણ ધર્મની શરૂઆત આ સમજણથી થાય છે. આપ્યા હતા તે કેમ ભૂલે? પેલે હબસીને બેન નેવિસે પત્નીને કહ્યું: “ભગવાન કુવામાં દીકરો હવે મોટે થયો હતો. એને થયું કે છે” એ કહેવાની પાછળ નાની ઉંમરે પડેલા ડૉકટરને ઉપકાર હું કેમ ભૂલું? ફરતે ફરતે સંસ્કાર છે. પત્નીને પણ લાગ્યું કે આ વાત ડૉકટરના દવાખાના પાસે ગયો. ઉપર નજર નાખી સાચી છે અને દીકરાને શિખવાડવા જેવી છે. તે દાદર ઉપર પાટિયું લટકતું હતું: ડે. બ્રેકેટનું પિતાએ દીકરાને બોલાવીને કહ્યું: “બેટા,