________________
૩૫૮]
જેન કોન્ફરન્સ હેરલ્ડ
[અકબર
તણાયા પાણીમાં પાણી, હવે વાંટે નથી બાકી, ઉડયા આકાશમાં ઉંચે, ચડ્યા વાયુ તણે ઘોડે, પડયા હેઠા હજારમાં, હવે રાંટો નથી બાકી. જગત જોશે હજારે, આંખથી ને આંસુડાં હશે, નથી તે શું વધુ ખેશે ? હવે આંટે નથી બાકી.
૧૭-૭–૧૨
વસન્ત,
નિરાધાર દશા. (પહાડી ગઝલ–સદા સંસારમાં સુખ દુઃખ એ રાહ) હમારી આંખનાં આંસુ કોઈ કહેનાર નથી અનેરા કાળજાના ઘા, કે જેનાર નથી–હમારી. હતા ત્યારે હજારો, હેતથી હાજર થતા તે, નસોથી લેહી વહેતાં, કઈ ધેનાર નથી–હમારી. હમારી જિંદગીમાં, જિંદગી નિજ માનનારા, હમારા મતનાં માતમ, કોઈ રેનાર નથી–હમારી. હમે તે જિંદગી ભરની, સદા ગુલામી કરી, પ્યારી પળ એક પણ, અમકાજ કેઈ ખાનાર નથી–હમારી. પ્રીતિની જામ ભરી, પાઈને તૃષા છીપાવી, સૂકાતા કંઠ માટે, અંજલિ દેનાર નથી– હમારી. ઉઠાવી પારકા બેજા, હમેં ગરદન ઝુકાવી,
હમારા પ્રેતનું અહિં, કોઈ ઉચકનાર નથી–હમારી. ૨૨-૭-૧૨,
વસત.
ગઝલ
હવે શું કરવું? સળગતા આગના ભડકી, હવે તે કંઇ નરમ રાખો–ટેક, વધી છે આગ એન્થનમાં, જશે ફાટી સીલીન્ડર એ, વિચારી વસ્તુને મક, હવે તેને નરમ રાખે. ગૂમાવી લાજ પૂર્વજની, ઉઠયા અંગારિયા કુલમાં, ડૂબા ધર્મ દરિયામાં, હવે તે કંઈ શરમ રાખે;
