Jain Yug 1940

SR No.: 536280
Original Sutra Author: N/A
Author: Mohanlal Dipchand Chokshi
Publisher: Jain Shwetambar Conference
Publication Year: 1940
Total Pages: 236
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Jain Yug, & India
File Size: 24 MB

Page 156

જૈન યુગ.
તા. ૧-૮-૧૯૪૦
જેન યુ ગ.
પણ દોય
હાથવ સાધવઃ સમુવીળસંય નાથ ! હૃદય: પણ કામ કરી બતાવનાર, નેતાઓની જરૂર છે. રંગन च तासु भवान् प्रदश्यते, प्रविभक्तासु सरित्स्विवोदधिः ॥
પ્રવિમex વિવિ: બેરંગી વિષયે પર જાતજાતના વિચારે કે તીખી ચર્ચાઓ
– શ્રી સિાન દિવાકર કરી છુટા પડવા કરતાં એકાદ બે બાબત પર રચનાના સ રકારક મંડાણ માંડવામાં જ સંસ્થાનું સાચું જીવન છે. આ
દિશામાં માર્ગદર્શન મળી ચુકયું છે અને કાર્યારંભ કરવાના દિવસો આવી રહ્યા છે.
સતર પંદર વાતને બાજુ પર રાખી એકલા કેળતા ૧-૮-૦.
ગુરૂવાર.
વાણીના વિષય તરફ જોઈશું તો સહજ જણાશે કે એ ######## સંબંધમાં નજર સામે એટલું મોટું વિશાળ ક્ષેત્ર છે કે
જેમાં તદાકાર બની જઈએ તો અન્ય વિષયની વિચારકેળવણી.
ણાને સમય જ ન રહે. કદાચ જરૂર પણ ન રહે. કેટલાક બંધુઓને હજુ પણ એમ લાગ્યા કરે છે કે કેવળ ધાર્મિક શિક્ષણ માટે પાઠશાળાઓ કે વ્યવકોન્ફરન્સ ને અર્થ જ જ્યારે વિચાર કરૂનારૂં મંડળ હારિક કેળવણી માટે સંસ્થાઓ ઉભી કરવા માત્રથી એ એવો થાય છે ત્યારે એને અમૂક ઠરાવ પુરતી મર્યાદા સવાલની પૂર્ણાહુતિ નથી થઈ જતી, એક કાળે એ ઉભી સંભવીજ કેમ શકે ? એ એક પ્રકારની પીછે હઠ જ કરવાનો પ્રચાર ભલે પર્યાપ્ત મનાયો હોય, પણ આજે ગણાય! આ માન્યતા ઈગ્લીશ શબ્દ “Confer” ઉપરથી સ્થિતિ જુદી છે. જૈન સમાજ સંખ્યાબંધ સંસ્થાઓ તૈયાર થયેલ કોન્ફરન્સ ” નામને આભારી છે. બાકી ધરાવે છે. આજે પાઠશાળા, આશ્રમ, ગુરૂકુળ-વિધાલય આપણી કાકરસના આરંભ કાળથી જોતાં પણ એ માત્ર અને કોલેજ જેવી સંસ્થાઓ એની પાસે છે અને એ વિચાર કરીને બેસી રહેનારૂં મંડળ નથી એ વાત સાથે કેટલાયે કેયડાઓ ઉપસ્થિત થયા છે જે ઉકેલ પુરવાર કરી શકાય તેમ છે. અલબત એ સાચું છે કે માંગી રહ્યાં છે. એ ઉપરાંત મહાત્મા ગાંધીજી પ્રેરિત સંખ્યાબંધ ઠરાવમાંના કેટલાક પર જે અમલી કાર્ય થયું વર્ધા-કેળવણી પેજનાએ જે જુદું છતાં અતિ મહત્વનું છે તેમાં એણે સીધા ભાગ નથી ભજવ્ય અથવા તે દ્રષ્ટિબિન્દુ રજુ કર્યું છે એ તરફ જૈન સમાજે લક્ષ્ય શીર પર જવાબદારી નથી લીધી એમ કહી શકાય. પણ દેર્યા સિવાય ચાલે તેમ નથી. સંસ્થાઓ વધવા છતાં આજે તે શબ્દના અર્થ પાછળ ચુંથણ ચુંથવાને એ સંબંધમાં ઈતર પ્રજાની દ્રષ્ટિએ જે જાતની પ્રગતિ સમય જ કયાં રહ્યો છે? જે આપણું જેનધર્મના આદેશ સાધવી જોઇએ તે હજુન ઘણું દૂર છે. ઘણું ખરી પ્રતિ લક્ષ અપાય તે ત્યાંથી સ્પષ્ટ શબ્દો મળે છે કે સંસ્થાઓમાં કાર્યકરોનો અભાવ જણાઈ આવે છે! તો એકલા વિચારની કંઈ જ કિંમત નથી. વિચાર પાછળ કેટલીકમાં પૈસાની તંગી નજરે ચઢે છે! અને એક ધારા આચાર જરૂરી છે. જ્ઞાન પાછળ ક્રિયા જોઈએ જ. જેમ અભ્યાસ જેવું તો જવલેજ દેખાય છે! સૌ પોતપોતાના એકલી ક્રિયા આંધળી છે તેમ એકલું જ્ઞાન પાંગળું છે. શંખ વિલક્ષણ રીતે કે જાય છે! એ સર્વને એક છત્ર ઉભયના સમાગમ વિના કાર્ય સિદ્ધિ શક્ય જ નથી. હેઠળ આણવાની અથવા તો એક રજજુએ બાંધવાની એટલે કેવળ વિચારક મંડળ કહેવાને કંઈ અર્થ નથી. અગત્ય છે. કદાચ વહીવટી તંત્ર એકધારું ન સર્જી શકાય રાષ્ટ્રિય મહાસભા તરફ મીટ માંડતા પણ એજ વાત તો પણ વિદ્યાથીના જીવન–અભ્યાસ અને રહેણી-કરણીના દીવા જેવી દેખાય છે. માત્ર “આમ થવું જોઈએ અને નિયમનમાં તે અવશ્ય સમાનતા આણી શકાય. સામાન્ય
અમૂક હોવું જોઈએ’ના ઠરાવો જ્યારે એના માચડેથી રીતે જોતાં કેળવણીનો પ્રશ્ન જ્યારે આટલે વિશાળ છે થતાં હતાં, ત્યારે એની સ્થિતિ કેવી હતી? એ વેળા અને સાથોસાથ સમાજમાં સર્વોગે એતપ્રોત થયેલ આમ જનતા એમાં કેટલે રસ ધરાવતી હતી અને એ છે ત્યારે એના મૂલ્યાંકન ઓછા કેમ આંકી શકાય ? શા પાછળનું પીઠબળ કેટલું હતું ? અને જયારથી એને માટે એને આવકમાંના એકમાં ન લેખાય ? શું એ મહાત્માજીની દોરવણી મળી અને વિચારક મંડળમાંથી માટે વિચારોને કંઈજ ઉમળકા ની ઉદ્દભવતા? કંઈજ ઠરાને અમલ કરનાર તરિકેના મંડળમાં એનો નવો પ્રેરણાઓ નથી જન્મતી! આ પ્રશ્ન સામાજીક નથી ? અવતાર થયે ત્યારે એની દશામાં કે સંગીન પલટે જે જન સમાજના હાડચામને વળગતે હોય અને આવ્ય-એ ઇતિહાસ નજર સામે હોવાથી એના વધુ શીધ્ર ઉકેલ માંગતા હોય તે બીજા સૌ કરતાં આ સવાલ વિસ્તારની જરૂર ન હોઈ શકે. જેનધર્મનું મહાન સૂત્ર મુખ્ય છે. આજે એ પાછળ મંડી જઈ, વ્યવસ્થિત રીતે જ્ઞાન રિયાભ્યાં મોક્ષા અને ગાંધીજીનું વચન. ‘ખાંડીભાર એને તેડ આણી, એ પાછળ જુદી જુદી રીતે જે દ્રવ્ય વાંચન કરતાં શેરભર વર્તન' એ ઉપેક્ષા કરવા જેવા નથી. ખરચાઈ રહ્યું છે એનો બરાબર લાભ મળે તેવું આયએ ત્રિકાળ અબાધિત છે એટલું જ નહિં પણ વર્તમાન જન કરવાની સૌ કરતાં ખાસ અગત્ય છે. ધાર્મિક અને કાળના સંગોમાં તે ખાસ આદરણીય છે. એ વિના વ્યવહારિક એ બે ભાગે ખાસ છણાવટ માંગે છે અને ભલભલી મોટી સંસ્થાના જીવન રેલાતાં વિલંબ નથી સ્ત્રી કેળવણી કેવા પ્રકારની હોવી ઘટે, એમાં પૂવૉત્ય થવાનો. કેવળ વિચારણુને યુગ આથમી ગયો છે! સંસ્કૃતિ કેમ જળવાય તે માટે તે ખાસ જુદા પ્રકરણની જનતા આજે વિચાર સામે મીટ માંડી નથી રહી. જરૂર રહેવાની. વિચારકે સારૂ આ કંઇ જેવી તેવી એને વિચારોને રચનામાં મૂકનારા અને ડું તે, થોડું ખોરાક નથી જ.
રહ્યો છેપાછળ ચુણા
વાંચન કરતાં છે
એટલું જ નહિ પણ્ વન વ્યવહારિક એ બે ભાગે