Page Text
________________
મહાત્મા ગાંધીજીને
ર૧૭ થયા નથી ને થશે નહિ; માટે લોભાઓ ના જાઓ ત્માઓ તે સદા અખંડાનંદી હોય, આજ્ઞા, આજ્ઞાનહિ. એમના એઠા ને સ્વાદલા ટૂકડાથી ખેંચાઓ પ્રચાર, આજ્ઞા પરિણામ ત્રણેમાં તેઓ તે સમભાવી ના, અહીં આપણે કાચું કાચું ભલે ખાઈએ; પડ્યા હોય. તેથી આપની તો આ કામમાં છેવટ લગી રહ; પણ તેઓએ માન્યું નહિ ને કુતરાઓ તો એકજ ભાવના રહેવાની. જો કે મહાત્માઓના પણ ગયા. વંશવિસ્તાર વધ્યો. જ્યાં લગણ માણસને મહાત્મા પ્રભુને ત્યાં મહાત્માને હિસાબ થાય તે તેમની પૂર્ણ જરૂર હતી ત્યાં લગી તે તેમને પાળવામાં ખરો. -સંતોષવામાં આવ્યાં. પણ હવે તે પોલીસ (સારી તરત મારી નાંખવું, તરત ભરી જવું, રીબાઈને વા માઠી) ઘણું વધી, રાજ થયું કિરસ્તાની, તેઓને મરવા દેવું તેના કરતાં એકદમ પ્રાણ સંહરવા, એને તેમને શબ્દ-અવાજ કર્ણકટુ લાગ્યો અને બાર વાગ્યા. અર્થમાં આપની આ આજ્ઞા એક અપેક્ષાએ જાય ભૂખ્યાં રહે, પાણી ન મળે, તેથી જે તે ખાય, લાદ છે તે પણ આપ સ્મૃતિમાં લેશો એવી આશા છે. ખાય, અને હડકવા ચાલે એ બધાને દેષ માણસેને કયો પ્રાણ પંડિત-મરણે મરે છે અને કયા પ્રાણ માથે છે. ઘણે ભાગે શહેરને ભૂખે મરતે, પાણી બાલ-મરણે મરે છે તે જાણવાનું કામ તે મહામવિનાને કતરે જ હડકવાના રોગનો ભાગ થશે. હાનાની દેવળનાની વા મનષ્ય છેસામાન્ય જંગલનો કે ગામડાનો જવલેજ થશે. હવે આ જનસમાજ તેમાં ઘણી ભૂલ કરે છે તે પ્રમાણે હડબિચારાને માથે જુલ્મ, ત્રાસને વરસાદ વરસે છે. કાયાને તરત મારવાથી તે બિચારું પ્રાણી છૂટે છે,
અહીંથી પકડાવી અહી મોકલાવાય છે, ખા અને બીજાને કરડ્યાથી જે વિષમ પરિણામને વિડમાં નાંખી ત્યાં જેટલા પાણી અપાય છે, પાંજ- સ્તાર વધે તે પણ બંધ થાય છે. આ બે લાભ આપરાપોળ સંધરે છે, ગોળીઓ મારવામાં આવે છે, શ્રીએ ગણ્યા હોય તે તેને જવાબ નીચે પ્રમાણે છે. ઝેરના લાડુ અપાય છે, ઈત્યાદિ મારી દ્રષ્ટિએ જુ. –તે પ્રાણી છૂટયું કે અતિ કષ્ટ પામી પ્રાણ કાઢવા મેને વરસાદ વરસાવવામાં આવે છે. એ શુરવીર પડ્યા ત્યારે મરણ પામ્યું?–તે જોવા જેવું છે. જે પણ મનુષ્ય પાસે રાંક પ્રાણી એ બધું અતિ આક્ર માણસને ૧૦૦૦૦૦નું દેણું છે તે રાજ ૧-૧ રૂપીએ દ કરી કરૂણુ ભાવે સહન કરે છે. જંગલમાં જવાને આપે તે ઘણી સહેલાઈથી આપી શકે પણ મોટા પણ હવે સમય રહ્યા નથી. ત્યાં તેના પિત્રાઈઓ હફતા કરે વા એક આંકડે લેણદાર લે તે ઘણુંજ હવે તેમને બીજી જાતના જોઈ એક ઈંચ પણ જગા કષ્ટ પડે. એનો અર્થ કોઈ એમ પણ કરે કે ૧ લાખ આપવા ના પાડે છે. આથી નહિ ઘરના ને નહિ રોજ લગી દેણીઆત રહેવું તેના કરતાં એક સાથે ઘાટના એવા તેના હાલ થયા છે. જાઓ, અહીંથી, છૂટકે. પણ તે દેણદારની ત્રેવડ, મન, સહનશક્તિ માણસોની સેડમાં રહો તે તમને પાળશે. પ્રથમ કાં અને સંજોગપર છે માટે જે હડકાયાને તરત માર્યું ન માન્યું, વગેરે શબ્દો તેના પિત્રાઈ કહે છે. તેમાં તેને સુખ થયું કે દુઃખ થયું તે સામાન્ય સમાજ - તેમાં આપશ્રીએ આ અંકમાં તેમને મારવામાં કહી શકે નહિ. જન્મથી ઘરડ૫ણનું દુઃખ અતીવ છે અલ્પ પાપ અને ઘણું પુણ્ય, અથવા મારવાથી અ૫ અને મરણનું દુઃખ તો તેથી પણ અસંખ્ય ગણું છે. પાપ ને ન મારવામાં મહા પાપ તેથી મહા પાપમાંથી સૈ પ્રાણીને ભલે તે લૂલું હોય, લંગડું હોય, આંધળું અલ્પ પાપ બાદ કરીએ તો બાકી ઘણો વટાવ રહે હોય ત્યારે પણ એક અવયવને જરા ફટકો મારવાથી છે અને મહાજન તો વટાવને જ વાંછે. આથી આપના તરત જણાઈ આવશે કે તેને શરીરમાં-એવા અતીવ અનુયાયીઓ તે જ્યાં હડકાયાં દેખે ત્યાં કોઈને કોઈ દુઃખદાતા શરીરમાં રહેવું હજુ પણ ઘણું ગમે છે. રીતે વહેલામાં વહેલા મારવામાં ભારે પ્રવૃત્તિ કરશે, આ સ્થિતિ કીડીથી કુંજર લગી, મનુષ્યમાં પણ બોધ પણ કરશે, પત્રિકાએ પણ વહેંચશે. એનાં એક સરખી છે. છતાં એ પ્રમાણે કરવાનું માત્ર મનુપરિણામ વળી આપશ્રીને જે પ્રગમે તે ખરાં. મહા ખ્ય સિવાયનાં પ્રાણીઓના નસીબમાં આવે છે અને
| SR No. | 536265 |
| Book Title | Jain Yug 1926 Ank 05 |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | Mohanlal Dalichand Desai |
| Publisher | Jain Shwetambar Conference |
| Publication Year | 1926 |
| Total Pages | 53 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Magazine, India_Jain Yug, & India |
| File Size | 6 MB |