________________
૧૯ર
શ્રી જૈન ધર્મ પ્રકાશ.
[ પેજ નિરખે છે. એ જોઈ ધવળની ચુંક વધી પડે છે! અટુલો માનવી જોત-જોતામાં
આ રિદ્ધિવંત બને એ વાત એને ખટકે છે. નિશ્ચય કરે છે એને મારી નાંખવાને અને રમણીયુગલ હાથ કરવાને ! મિત્રો સાથે સલાહ કરાય છે. ત્રણ મિત્ર ના” ભણે છે પણ મરિચીને મળેલા કપિલ સિમ એક “હા ભણનાર મળી આવે છે. પ્રપંચ ગોઠવાય છે. કુમારને દરિયામાં હડસેલાય છે. મન માને છે કે ખારા પાણીએ ખસ ગઈ અને અલ્પપ્રયાસે રંભાને શરમાવે તેવી કાન્તાઓ મળી ગઈ! પણ “ચારના પાટલે ધૂળની ધૂળ ” એ જનઉતિ મુજબ પતિવ્રતા કુંવરીઓને રક્ષણહાર હાજર થાય છે અને એમના પ્રતિ કુદષ્ટિ કરવા જતાં ધવળશાની નાલેશી થાય છે. દિવસો વીતતાં વહાણે કોંકણુ કાંઠે નાંગરે છે.
હોંશભર્યો અને અમદાઓને ટૂંક સમયમાં મનાવી લેવાની આશા ધરતો ધવલ સુંદર ભેટણ સાથે ઠાણાનરેશના દરબારમાં પહોંચે છે. ત્યાં શ્રીપાળકુમારને જોતાં જ મતીયા મરી જાય છે. શ્રીપાળ તંબળ આપે છે છતાં આ સ્વાથી મહાશય ઊંચું જોતાં જ નથી. નાખી હતી ખારે જળ, પ્રગટ થઈ તે વાત–નું રટણ ચાલે છે.
પુનઃ પ્યાદા ગોઠવાય છે. હુંબ ટેળાને સધિયારે શૈધાય છે અને રાજસભામાં કુમારને માતંગ ઠરાવવાનું નાટક ભજવાય છે. પણ “પાપ છાપરે ચઢીને બેલે ” અને “સત્યને આંચ આવે નહીં” એ કહેવત મુજબ નિમ્ન વચને–
કામે કુળ ઓળખાવશું” અથવા “પ્રવાહમાં અછેરે, દેય પરણું મુજ નાર; તેડી પૂછો તેહને, મૂળથકી અધિકાર” થી સારુંયે વાદળ વીખરાઈ ગયું.. શેઠજી ચાટ બની ગયા. કેકણપતિ બોલી ઊઠ્યા-અરે ! આ તે મારે ભાણેજ થાય. તરતજ રાજવીએ શેઠ તથા ડું બના ટોળાને હણવાનો હુકમ આપે. કુમારે ત્યાં પણ વચમાં પડી એમને છોડાવ્યા.
પૂર્વની બે પત્ની સાથે ત્રીજી મદનમંજરીનો યોગ થયે. અને દરિયામાં પડેલ કુમાર, મગર પીઠના અવલંબને કેકણમાં આવી પુનઃ સુખના શિખરે બેઠા; એટલું જ નહીં પણ ધવલશેઠને ઉપગારી લેખી પિતાના આવાસમાં જ વડિલ તરીકે રાખ્યા.
આંખમાં શનિશ્ચરવાળા શેઠ આટલી હદે પાછા પડ્યા છતાં શ્વાનની પૂંછડી સમ પિતાની ગત ન ભૂલ્યા ! “ખવાયું નહીં તો ઢાળી નાંખવું” એ નિશ્ચય કરી મધરાતે હાથમાં કટાર લઈ કુમારનું ખૂન કરવા દાદર ચઢ્યા. પગ લપસ્ય અને પોતાની કટારનો જાતે ભેગ બની યમરાજના પરોણા બન્યા !
સારી ગુંથણી એકાદી ટૂંકી નવલિકાની હરિફાઈ કરે તેવી છે. એમાં સંગીતના જૂદા જૂદા રાહ છે અને એ સાથે કવિના સમયમાં પ્રચલિત રીત
