________________
૧૪૨ .
' , ' શ્રી જૈન ધર્મ પ્રકાશ.
થ્યાત્વ-જ્ઞાનવશ ન ન કર્મ-રેગ વહોરી લઈ તું દુઃખી થાય છે. વળી જેમ માંકડ (વાંદર) કેઈ એક સાંકડા મોઢાના ધાન્યના વાસણમાંથી ધાન્ય કાઢી ખાવા તેમાં અજ્ઞાનવશ હાથ નાખે છે અને ધાન્યની મુઠી ભરી બહાર કાઢવા મથે છે, પણ તે કેમે કરી બહાર નીકળી શકતી નથી, એટલે ચીચીઆરીઓ પાડતે દુઃખી થયા કરે છે, તેમ મુગ્ધ જીવો મિથ્યાવાગે જડ વસ્તુ સાથે ભળી જઈ, તેમાં મમત્વ બાંધી અવન કમબંધ કરી પરતંત્ર બની હાથે કરીને દુઃખી થ્રયા કરે છે. આવી ગૂઢ અજ્ઞાન દશાવશ મુગ્ધ
કઈક ન કરવાનાં કામ કરે છે, અને સ્વચ્છતા૩૫ પ્રમાદ મદિરાનું યથે૨૭ પાન કરી દુઃખી થયાં કરે છે, તેથી જ પરમ ઉપગારી ચિદાનંદજી જેવા સન્ જ્ઞાન અને ચારિશ્વ-કરણીમાં રસિક ગુરૂમહારાજ આવા મુગ્ધ-મૂહ અને સજાવે છે કે વિષય, કષાય, નિદ્રા, વિકથાદિક પ્રમાદાચરણ તજી, મન ઈન્દ્રિયાદિકને કાબુમાં રાખી જે સાચે રસ્તે ચાલવા પ્રયત્ન કરશે, તેજ તે દુખ-દુગતિકાર વિભાવ-વિષને શમી અમૃત સમાન સુખને-શીતળતા આપનારી આત્માની સહજવાભાવિક સ્થિતિને પામી શકશે.
સાબોધ-મેહવિકળ (મુગ્ધ) જીવ આવાસન અને મિશ્યાવ-કષાયવશ, ઈન્દ્રિયેના ગુલામ બની એવાં એવાં વિપરીત આચારણ કરે છે કે જેથી જન્મ મરણનાં અનંતા દુખ સહેવાં પડે એ અવન કર્મબંધ તે કરતેજ રહે છે.
હ મદિરા પીને મદોન્મત્ત બની મુગ્ધ જીવ અને કુચેષ્ટાઓ કર્યા કરે છે; જેથી પરિણામે ભારે દુખ-સંકલેશ સહીને અધોગતિને પામે છે, અને એવી કુબુદ્ધિ સૂજે છે કે તે દુઃખનાં હેતુરૂપ દુરાચરણને પણ સુખના હેતુરૂપ માને છે અને આચરે છે. ઉપરોક્ત ઉગ્રવિષ સમાન, અનેક ભવ પર્યન્ત સંતાપકારક પરમ શરૂપ મિથ્યાત્વને ટાળી, પરમ અમૃત સમાન સુખદાયક અને શીતળતાઘરક, આત્માની ભારે ઉન્નતિકારક, સદ્ગતિદાયક અને અનુક્રમે સકળ કર્મલેશને નિવારી પરમ નિવૃત્તિરૂપ અક્ષય અવિનાશી એક્ષસુખ સાથે મેળવી આપનાર સભ્યન્ દર્શન, જ્ઞાન અને ચારિત્રને શુદ્ધ ભાવથી આદરવા પરમ ઉપકારી ગુરૂ મહારાજે સમજાવે છે.
ઇતિશમ ' આ
પદ પાંચમું –રાગ કાફી. મતિ મત એમ વિચારે, મત મેતીયનકા ભાવ: મતિ વસ્તુ ગતે વસ્તુ લહે રે, વાદવિવાદ ન કેય; સૂર તિહાં પરકાશ પીયારે, અંધકાર નવિ હોય. મતિ. ૧ રૂ૫ રેખ તિહાં નવિ ઘટેરે, મુદ્રા ભેખ ન હોય; ભેદજ્ઞાન દષ્ટિ કરી પ્યારે, રે અંતર જોય. મતિ. ૨
