Prabuddha Jivan 2011 08

SR No.: 526037
Original Sutra Author: N/A
Author: Dhanvant Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 2011
Total Pages: 68
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 2 MB

Page 11

ઓગસ્ટ-સપ્ટેમ્બર, ૨૦૧૧
પ્રબુદ્ધ જીવનઃ જૈન સાહિત્ય કથા વિશ્વ વિશેષાંક
| ૧૧
ગઢ, દરવાજા, રાજભવન, ગોખ-જાળિયાં, મંદિર, બજાર, વાવ- પિતા મોડે સુધી ઘેર ન આવતાં તે પિતાને બોલાવવા માટે નીકળ્યો કૂવા, બગીચા, પંખીઓ, પાણી ભરી જતી પનિહારીઓ-આ બધું ને ગ્રામવાસીઓના સમુદાય પાસે પહોંચીને પિતાને કહેવા લાગ્યો, જ રોહાએ સરસ રીતે રેતીમાં આલેખી દીધું.
“મને બહુ જ ભૂખ લાગી છે. તમે જાણો છો કે હું તમારા વિના એ દરમિયાન બન્યું એવું કે નગરીનો રાજા જિતશત્રનું જમતો નથી. એટલે તમને તેડવા આવ્યો છું.” ત્યારે પિતાએ રોહાને રાજસવારીએ નીકળ્યો હતો. સૈન્ય સાથે લીધેલું. પણ રાજા સૈન્યને ગ્રામજનો જે મુશ્કેલીમાં મુકાયા છે તેની માંડીને વાત કરી. બાળ પાછળ રાખી દઈને એકલો ઘોડો દોડાવતો રોહા જ્યાં બેઠો હતો રોહા સૌને ધીરજ આપતાં કહે, ‘તમે આ બાબતે નચિંત રહો. આ ત્યાં આવી ચડ્યો. રોહાને થયું કે આ ઘોડેસવાર મારી ચીતરેલી કામ આપણે ઝડપથી પાર પાડીશું.' નગરીને કચડી નાખશે એટલે એણે એને અટકાવતાં કહ્યું, “મેં આ પછી રોહાએ પોતાની બુદ્ધિચતુરાઈથી ગ્રામજનોને એવો ઉકેલ નગરી અહીં આલેખી છે એટલે તું તારો ઘોડો અહીં જ રોકી રાખ. બતાવ્યો કે સો રોહાની વાત સાંભળીને ચિંતામુક્ત બની ગયા, એમ નહીં થાય તો મારી આ કંડારેલી આખી નગરી કચડાઈ જશે.” આનંદમાં આવી ગયા. રાજાને પણ રોહાએ કંડારેલી નગરી વિશે કુતૂહલ થયું. એટલે રાજા રોહાએ ગ્રામજનોને કહ્યું કે “શિલા તો હલાવી પણ હાલે એમ રોહાને કહે, ‘તું મારો ઘોડો પકડી રાખ, જેથી હું તારી આ નગરી નથી. એટલે એને તો જરીકેય ખસેડાય જ નહીં. પરંતુ તમે સૌ સારી રીતે જોઈ શકું.” રોહાને ખબર નહોતી કે પોતે જેની સાથે શિલાના ચારેય ખૂણાના ભાગે તળિયે ખોદી કાઢો. ત્યાં ચારેય વાત કરી રહ્યો છે તે આ નગરીનો રાજા છે. એટલે નીડરતાથી કહે ખૂણામાં પાયામાંથી થાંભલા ઊભા કરી મંડપની રચના કરો, જેથી શું હું તારો ચાકર છું કે ઘોડાને પકડી રાખું?” રાજા પણ મનમાં આપોઆપ શિલા મંડપના ઉપરના ભાગે ગોઠવાયેલી રહેશે.' આ હસતો હસતો રોહાની આલેખેલી નગરી જોવા લાગ્યો. એટલામાં રીતે રોહાએ શિલાને ખંડિત કર્યા વિના કે ઊંચક્યા વિના જ યથાવત્ રાજાની ભાળ મેળવતું આખું સૈન્ય ત્યાં આવી પહોંચ્યું. રોહા પણ રાખીને મંડપની ઉપર શિલા રહે એમ શિલાના તળિયાના ભાગે આ સૈન્યને જોઈને આશ્ચર્ય પામ્યો.
મંડપરચનાનું આયોજન કરી બતાવ્યું. રાજાએ રોહાને પૂછયું, “તેં અગાઉ આ નગરી જોઈ હતી?' તે પછી થોડાક દિવસોમાં ગામલોકોએ રોહાએ સૂચવ્યા મુજબની રોહા કહે, “મેં આજે જ પ્રથમ વાર આ નગરી જોઈ છે.” રાજા રોહાની મંડપની રચના કરી. રાજાને કામ પાર પાડ્યાની જાણ કરવામાં આવી. કલા ઉપર વારી ગયો. રાજાએ રોહાનાં નામઠામ જાણી લીધાં. પછી રાજાએ પુછાવ્યું કે આ કામ કોની બુદ્ધિથી થયું? સૌએ બાળ રોહાના રાજા સૈન્ય સાથે વિદાય થયો. અને બીજી બાજુ રોહાનો પિતા બુદ્ધિચાતુર્યની પ્રશંસા કરી. આ સાંભળીને રાજસભામાં પણ સૌ ભરત એનું કામ પતાવીને પાછો આવ્યો. પિતા-પુત્ર બન્ને પોતાને આશ્ચર્યચકિત બની ગયા. ઘેર જવા નીકળ્યા.
ફરીથી રાજાએ રોહાની પરીક્ષા માટે નટવાઓના ગામ શિલાગ્રામે આ વાતને કેટલાક દિવસો પસાર થયા. એક દિવસ રાજાએ એક ઘેટું મોકલાવ્યું. ને સંદેશો કહેવડાવ્યો કે “આ ઘેટાનું વજન રાજસભામાં કહ્યું કે “મારે એક પ્રધાન મંત્રીની જરૂર છે. જે બુદ્ધિમત કરેલું છે. એનું વજન લગીરેય ઓછુંવતું ન થાય એ રીતે એ ઘેટાને હશે તેને હું આ પદે નીમીશ. તે માટે મારે આ પદને યોગ્ય વ્યક્તિની બીજા પખવાડિયામાં માગણી કરવામાં આવે ત્યારે પાછું મોકલી બુદ્ધિપરીક્ષા કરવી પડશે.' પછી રાજાએ આ અંગેનો એક પત્ર પ્રધાન આપવું.' પાસે તૈયાર કરાવ્યો.
ગામલોકો તો રાજાના આ સંદેશાથી વ્યગ્ર બની ગયા. સૌએ રાજાએ આ પત્ર નટવાઓ જે શિલાગ્રામમાં રહેતા હતા તે ગામે રોહાને તેડાવ્યો. અને રાજાનો વિચિત્ર આદેશ કહી સંભળાવ્યો. રવાના કરાવ્યો. એ પત્રમાં એવો આદેશ કરવામાં આવ્યો કે ગામની પછી બધાએ રોહાને આગ્રહ કર્યો, ‘રોહા! આ કામ તારે જ પાર બહાર ક્ષિપ્રા નદીને તીરે ડુંગર સમી મોટી એક પ્રચંડ શિલા છે. એ પાડવાનું છે. અમે બધા તને સર્વોપરિ તરીકે સ્થાપીએ છીએ.” શિલાને ખંડિત કર્યા વિના ત્યાં એક મંડપની રચના કરવી અને એ રોહાએ એ ઘેટાને પોતાને ત્યાં મંગાવી લીધું. રોહાએ ચતુરાઈ મંડપની ઉપર એ શિલા મૂકવી.
એ કરી કે ઘેટાની નજર સામે એણે એક વિકરાળ હિંસક પશુનું ચિત્ર રાજાનો આદેશપત્ર મળતાં બધા ગ્રામવાસીઓ ભેગા મળ્યા. મુકાવ્યું. રોહા દરરોજ ઘેટાને બળ વધારે તેવો ખોરાક નીરવા લાગ્યો. રાજાના આદેશનો અમલ તો કરવો જ પડે. જો એમ ન થાય તો સારો આહાર લેવાથી એ દુર્બળ પણ નથી રહેતો અને સતત નજર રાજ્ય તરફથી ગામને મોટો અનર્થ થઈ જાય. પણ સૌને ચિંતા એ સામે હિંસક પશુના ચિત્ર-દર્શનથી ડરનો માર્યો પુષ્ટ પણ નથી વાતની હતી કે આ કામ પાર પાડવું કઈ રીતે? આટલી મોટી થતો. આમ કરતાં પખવાડિયું વીત્યું. રાજાએ ઘેટું પરત મંગાવ્યું. વજનદાર શિલા ખંડિત કર્યા વિના મંડપને માથે ગોઠવવી કઈ રીતે? ઘેટાનું વજન કરી જોતાં તે જરાય ઓછુંવતું ન થયું. રાજાને થયું કે સવારના ભેગા મળેલા ગ્રામવાસીઓની આ ચર્ચા-વિચારણામાં ‘નક્કી, આ રોહાની જ બુદ્ધિ.' જ બપોરની વેળા થઈ ગઈ.
- થોડાક દિવસ પછી રાજાએ એ જ ગામે એક કૂકડો મોકલ્યો ને અહીં ઘરે બાળ રોહા જમવામાં પિતાની રાહ જોતો હતો. પરંતુ કહાવ્યું કે “બીજા કુકડાની સહાય વિના જ એને લડતાં શીખવજો.'