Prabuddha Jivan 2009 05

SR No.: 526010
Original Sutra Author: N/A
Author: Dhanvant Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 2009
Total Pages: 28
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 453 KB

Page 9

મે, ૨૦૦૯
પ્રબુદ્ધ જીવન આવ્યા. બીજે દિવસે કાકાએ કહ્યું, ‘તમને ખબર છે, કાલે આપણે ઉમર ૮૭ અને ભાનુબહેનની ૮૩, વૃદ્ધાવસ્થાને લીધે કોઈ પણ કેટલું જોખમ ખેડ્યું? આ ભીલ વિસ્તાર છે. રાતના કોઈ વાહન તેમને અમેરિકા જવાની સલાહ ન આપે. પણ તેઓ બંને મનથી આવે તો ભીલો જરૂર લૂંટી લે. મને થયું કે હેમખેમ પાછા પહોંચી દઢ હતાં. વળી આરોગ્યમાં કોઈ ખામી નહોતી. ભાનુબહેનનું શરીર જઈએ તો સારું. આખે રસ્તે હું મનમાં ભક્તામર સ્તોત્ર બોલતો ભારે, પણ તેઓ કહે, “અમારે તો બધા જ એરપોર્ટ પર વ્હીલચેર. રહ્યો હતો. વચ્ચે “આંખો પવિત્ર રાખ'નું ગીત ઝિલાવ્યું કે જેથી મળવાની છે.” અમેરિકા જતા હતા ત્યારે ભાનુબહેને કાકાને કહ્યું, તમને ડરનો વિચાર ન આવે.'
‘તમારા ચંપલ ઘણા ઘસાઈ ગયા છે. અમેરિકામાં તૂટશે તો બહુ એક વખત અમારા સંઘ તરફથી ઠાસરામાં નેત્રયજ્ઞ હતો. પચાસ મુશ્કેલી થશે. માટે તમે નવી જોડ લઈ લો.” જેટલા દર્દીઓનાં ઓપરેશન હતાં. અમે મુંબઈથી સંઘના સાતેક પણ કાકા જૂના ચંપલ પહેરીને જવામાં મક્કમ હતા. તેમનો સભ્યો ચિખોદરા પહોંચ્યા. ઓગસ્ટ મહિનો હતો અને વરસાદના નિયમ હતો કે એક ચંપલ ઘસાઈને તૂટી જાય ત્યારે જ નવાં ચંપલ દિવસો હતા. ચિખોદરામાં સ્નાનાદિ વગેરેથી પરવારી, અમે જીપમાં ખરીદવા. એટલે કાકાએ કહ્યું, “ચંપલ તૂટી જશે તો ત્યાં ઉઘાડા બેઠા ત્યારે કાકાએ કહ્યું કે કાલે રાતના બહુ વરસાદ પડ્યો છે અને પગે ચાલીશ. નહિ વાંધો આવે. બધે ગાડીમાં ફરવાનું છે. વળી જોરદાર પવન ફૂંકાયો છે એટલે દર્દીઓ ઓછા આવશે એવો સંભવ ત્યાંનો ઉનાળો છે.” દોશીકાકામાં આત્મવિશ્વાસ ઘણો. પાછા ફર્યા છે. અમે ઠાકરા નેત્રયજ્ઞના સ્થાને પહોંચી ગયા. ઓપરેશન માટે ત્યાં સુધી ચંપલને વાંધો આવ્યો નહિ. આવ્યા પછી જૂનાં ચંપલ દાક્તરો આવી ગયા હતા. ખાટલા પથરાઈ ગયા હતા. ઓપરેશન ઘસાઈ ગયાં ત્યારે નવા ચંપલ લીધાં. થિયેટર તૈયાર થઈ ગયું હતું. પરંતુ નવ વાગ્યા તો પણ કોઈ દર્દી એક વખત અમે નેત્રયજ્ઞ પછી એક તીર્થની યાત્રાએ ગયા હતા. આવ્યો નહોતો. રાહ જોવાતી ગઈ, સમય પસાર થતો ગયો. એમ રાતનો મુકામ હતો. થાકેલા હતા એટલે હું અને દોશીકાકા સૂઈ કરતાં અગિયાર વાગ્યા તો પણ કોઈ દર્દી આવ્યા નહિ. અમે બધા ગયા અને મિત્રને પરવારતાં થોડી વાર હતી. સવારે વહેલા ઊઠી, બેસીને માંહોમાંહે ગપાટા મારતા રહ્યા. અમારા માટે ભોજનની સ્નાનાદિથી પરવારીને અમે તેયાર થયા. બહાર જતાં દોશીકાકાએ વ્યવસ્થા ત્યાં જ થઈ હતી એટલે બાર વાગે જમવા બેઠા. સાડા બાર કહ્યું, “મારાં ચંપલ ક્યાં ગયાં?' તો મિત્રે તરત એમના ચંપલ સુધી કોઈ દર્દી ન આવ્યો એટલે એક વાગે નેત્રયજ્ઞ બંધ જાહેર બતાવ્યાં. કાકાએ કહ્યું, “આ મારા ચંપલ નથી.” મિત્રે ફોડ પાડતાં કરવામાં આવ્યો. કાકાએ કહ્યું, અત્યાર સુધી આટલા બધા નેત્રયજ્ઞો કહ્યું, “કાકા, રાતના મારા બૂટ પાલીશ કરતો હતો ત્યાં પછી વિચાર કર્યા, પણ દર્દી વગરનો આ પહેલો થયો, તેનું કારણ ધોધમાર આવ્યો કે તમારા બંનેનાં ચંપલને પણ પાલિશ કરી લઉં.” વરસાદ અને વાવાઝોડું છે.
કાકાએ કહ્યું, “મને પૂછ્યા વગર તમે મારા ચંપલને પાલિશ દોશીકાકા અને ભાનુબહેન એક વખત અમેરિકા જવાનાં હતાં કર્યું તે બરાબર ન કહેવાય. પાલિશવાળા ચંપલ મને શોભે નહિ. ત્યારે અમારા યુવક સંઘ તરફથી અમે વિદાયમાનનો કાર્યક્રમ યોજ્યો હવે પાલિશ કાઢી નાખો.' મિત્રે લૂગડા વડે પાલિશ કાઢવા પ્રયત્ન હતો. આટલી મોટી ઉંમરે તમને ફાવશે કે કેમ એમ અમે પૂછ્યું કર્યો, પણ પાલિશ બહુ ઓછી થઈ નહિ. ત્યાં બહાર જઈ કાકા મૂઠી ત્યારે કાકાએ કહ્યું હતું કે “મારા ભત્રીજાઓ ત્યાં રહે છે અને ધૂળ ભરીને લાવ્યા અને ચંપલ પર નાખી. એટલે ચંપલ કંઈક બરાબર એરપોર્ટથી એરપોર્ટ અમને એટલા બધા સાચવે છે કે અમને જરાય થયા. તકલીફ પડતી નથી.’ આ ભત્રીજાઓ નાના હતા ત્યારે કાકાએ અપંગ કન્યાઓ માટે ગુજરાતમાં કલોલ પાસે આવેલી સંસ્થા અને ભાનુબહેને પોતાને ઘરે રાખીને સાચવ્યા હતા અને તૈયાર “મંથન'ને માટે અમે પર્યુષણ પર્વ દરમિયાન સહાય માટે શ્રોતાઓને કર્યા હતા. આ અમેરિકા જવાના પ્રસંગે મારા ધર્મપત્ની તારાબહેને અપીલ કરી હતી અને એકત્ર થયેલ રકમ સંસ્થાને અર્પણ કરવાનો કાકાને ખાદીની ગરમ શાલ ભેટ આપી તે કાકાએ કહ્યું કે “મારી કાર્યક્રમ અમે ગોઠવ્યો હતો. એ માટે કાકાને પણ પધારવાનું નિમંત્રણ પાસે એક શાલ છે અને એકથી વધારે ન રાખવાનો મારો નિયમ અમે આપ્યું હતું. કાકાએ “મંથન” સંસ્થા જોઈ નહોતી અને ક્યાંથી છે. એટલે તમારી શાલ હું તો જ સ્વીકારું કે મને જ્યારે યોગ્ય લાગે જવાય એ તેઓ જાણતા નહોતા. એટલે અમે એમને અમદાવાદથી ત્યારે કોઈ યોગ્ય વ્યક્તિને હું આપી દઉં, એ માટે તમારી મંજૂરી અમારી સાથે બસમાં જોડાઈ જવા કહ્યું હતું. અમદાવાદ સ્ટેશને હોય તો જ લઉં.” આ શરત અમે મંજૂર રાખીને અમે કાકાને શાલ “ઈન્કવાયરી'ની બારી પાસે તેઓ ઊભા રહેવાના હતા. પરંતુ તે ભેટ આપી.
દિવસે ટ્રેનમાં અમારો ડબ્બો ઘણો આગળ આવ્યો એટલે અમે બધા દોશીકાકા અને એમના ધર્મપત્ની ભાનુબહેન અમેરિકા ત્રણેક પાર્સલના ફાટકમાંથી નીકળ્યા કે જેથી તરત સામે બસ પાસે વાર ગયા છે. તેમના ભત્રીજાઓને ત્યાં રહે છે. કાકા જાય ત્યારે પહોંચાય. સવારની ઉતાવળમાં અમે જે ભાઈને કાકાને લઈને હૉસ્પિટલ માટે કંઈક ફંડ લઈને આવે. છેલ્લે ગયા ત્યારે કાકાની આવવાનું સોંપ્યું હતું તે ભૂલી ગયા અને બીજા પણ ભૂલી ગયા.