Prabuddha Jivan 2003 Year 14 Ank 01 to 12

SR No.: 525988
Original Sutra Author: N/A
Author: Ramanlal C Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 2003
Total Pages: 156
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 11 MB

Page 97

Regd. With Registrar of Newspapers for India No. R. N. I. 6067/57
Licence to post without prepayment No. 271 ૦ વર્ષ : (૫૦) + ૧૪ ૦ અંક: ૮
૦ ઑગસ્ટ, ૨૦૦૩ ૦ • Regd. No. TECH / 47-890/MBIJ 2003-2005 • • • શ્રી મુંબઈ જેન યુવક સંઘનું માસિક મુખપત્ર • • •
પ્રભુ
વળી
૦૦ પ્રબુદ્ધ જીવન પાક્ષિક ૧૯૩૯થી ૧૯૮૯ : ૫૦ વર્ષ ૯૦૦ વાર્ષિક લવાજમ રૂ.૧૦૦/- ૦ ૦ ૦
નથી.
તંત્રી : રમણલાલ ચી. શાહ अदीणमणसो चरे।
– ભગવાન મહાવીર
(અદીનભાવથી વિચરવું) ભગવાન મહાવીરે સાધુઓ માટે, સંયમી માટે બાવીસ પ્રકારના સાધુ ભગવંતોને પોતાના સત્ત્વની કસોટી કરે એવી એક વાત તે પરીષહ બતાવ્યા છે. પરીષહ અને ઉપસર્ગ એમ બે શબ્દો સાથે બોલાય ગોચરી વહોરવાની છે. કોઈ ઘરે વહોરવા જાય અને કશું વહોર્યા વગર છે. ઉપસર્ગ ભયંકર હોય છે. ક્યારેક તે મારાત્તિક એટલે કે મૃત્યુમાં પાછા ફરવું પડે ત્યારે પોતાના ચિત્તની દશાને તપાસી જોવા જેવી છે. જે પરિણામનાર હોય છે. પરીષહ ઉપસર્ગ કરતાં હળવા હોય છે. એમાં ગ્રામનગરમાં ઘણાં ઘરો હોય ત્યાં તો મનમાં એમ થાય કે એક નહિ તો કષ્ટ સહન કરવાની વાત છે. એમાં તાત્કાલિક મૃત્યુનું કોઈ જોખમ હોતું બીજે ઘરેથી ગોચરી વહોરવાની મળી રહેશે. પણ જ્યાં નાના ગામમાં કે
મોટા શહેરના અમુક વિસ્તારમાં ઓછાં ઘર હોય ત્યારે સૂઝતો આહાર સુધા, તૃષ્ણા, ટાઢ, તાપ, ડાંસમચ્છ૨, રોગ, માનાપમાન વગેરે ન મળે તો મનમાં દીનતા ન આવવા દેવી જોઈએ. વળી જ્યાં ગોચરી પરીષહો સહન કરવાની ટેવ સાધુએ પાડવી જોઈએ. એ સહન કરતી વહોરવા જાય અને આદરસત્કાર ન મળે અથવા ઘરના સભ્યોનો ગોચરી વખતે સાધુએ મનમાં દીનતા, લાચારી, મજબૂરીનો ભાવ ન લાવવો વહોરાવવા માટે કોઈ ઉત્સાહ ન જોવા મળે ત્યારે પોતાના મનના ભાવ જોઈએ, કારણ કે સાધુએ પરીષહો સ્વેચ્છાએ સ્વીકારેલા હોય છે.. ન બગડવા જોઈએ. આવાં કષ્ટો વખતે સાધુના ચિત્તમાં પ્રસન્નતા હોવી જોઈએ. એ પ્રસન્નતા સંયમી શ્રમણો માટે અહીં ભૂખ અને આહારની વાત કરવામાં આવી એમના ચહેરા પર પણ દેખાવી જોઈએ. જેમ સાધુ માટે તેમ શ્રાવક માટે છે. શ્રમણો ઉપરાંત શ્રાવકોના, તમામ મનુષ્યોના જીવનમાં દીનતાના પણ કહી શકાય. શ્રાવકે પણ કષ્ટો સ્વેચ્છાએ પ્રસન્નતાપૂર્વક સહન પ્રસંગો આવે છે. માત્ર આહાર જ નહિ, બીજી અનેક બાબતો માણસને કિરતાં શીખવું જોઈએ.
દીન બનાવી દે છે. ઈષ્ટનો વિયોગ અને અનિષ્ટનો સંયોગ માણસ ઉત્તરાધ્યયનસૂત્રના “પરીષહ' નામના બીજા અધ્યયનમાં ભગવાન પાસે દીન વચનો ઉચ્ચાવરાવે છે. એટલા માટે જ કહેવાયું છે કે જે મહાવીર સ્વામીએ સાધુને ભલામણ કરતાં કહ્યું છે:
ભાવિના ટીખયું . માણસે દીનતાનો વિચાર ન કરવો જોઈએ, મનમાં काली पलंग संकासे, किसे धमणिसंतए।..
એવો ભાવ ન લાવવો જોઈએ. દીનતા છોડીને આધ્યાત્મિક સંપત્તિવાન , માથvo ૩fr-VIળસ મરીખમણસો રે ||
થવાનું ધ્યેય જેઓ રાખે છે તેઓના જીવનમાં ત્યાગ, વૈરાગ્ય આવ્યા - શરીર કશ એટલે દુબળું-પાતળું થઈ ગયું હોય, આખા શરીરની વિના રહેતાં નથી. જેટલી વસ્તુઓના મોજશોખ હોય એટલી તે મેળવવા
નસો દેખાતી હોય, ધમણની માફક શ્વાસોચ્છવાસ ચાલતા હોય, અંગો માટેની ઝંખના રહે. તે માટે કમાવાનો પુરુષાર્થ કરવાની પરાધીનતા રહે - કાગડાની જાંઘ જેવાં થઈ ગયાં હોય છતાં આહાર પાણીની મર્યાદાને અને પરાધીનતા એટલે દીનતા. એટલે જ જૈન મુનિઓ પાસે ઓછામાં જાણવાવાળો સાધુ મનમાં દીનતાનો ભાવ ન લાવે, અદીનભાવથી વિચરે. ઓછાં ઉપકરણો, જીવનનિર્વાહ માટેનાં બાહ્ય સાધનો ઓછામાં ઓછાં
કોઈ માણસે તપશ્ચર્યા કરી હોય ત્યારે પોતે આહારનો સ્વેચ્છાએ હોય છે. બાહ્ય ચીજવસ્તુઓ માટે તેઓને કોઈની ગરજ ભોગવવાની ત્યાગ કર્યો હોય છે. એટલે પોતાને ખાવાનું મળી શકે એમ હોવા છતાં રહે નહિ. દિગંબર મહાત્માઓને આહારપાણી સિવાય બીજી કશી ખાવું નથી એ ભાવ રહે છે. એમાં પ્રસન્નતા ટકાવી રાખવી જોઈએ. એ આવશ્યકતા નહિ એટલે પરાધીનતા નહિ. અઘરી નથી. પરંતુ કકડીને ભૂખ લાગી હોય, શરીર અશક્ત થઈ ગયું માણસ દીન બને છે ત્યારે કેટલાક લોકો એની દયા ખાય છે. હોય તે વખતે ખાવાનું ન મળે તો દીનતાનો ભાવ આવે. ત્યારે ભૂખથી પોતાના પ્રત્યે કોઈ સહાનુભૂતિ બતાવે, કોઈ દયા ખાય તો માણસને માણસ પરાભવ પામે છે અને ખાવાનું મળે તો પોતે રાજી રાજી થઈ હિંમત આવે છે. અંદરથી કંઈક બળ મળે છે. કોઈ દયા બતાવે, જાય છે. પરંતુ આવી પરિસ્થિતિમાં આહારપાણી ન મળે તો પણ સંયમી પોતાની તકલીફ દૂર કરે તો માણસને ગમે છે. પણ પછી કેટલાકને સાધકોએ પ્રસન્નતા રાખવી જોઈએ. દીનતા ન બતાવવી જોઈએ. કેટલાક એવી દયા-સહાનુભૂતિ મેળવવાની ટેવ પડી જાય છે. એટલે એવા તો એવા અજાચક વ્રતધારી હોય છે કે જેઓ પોતાની જરૂરિયાતની વસ્તુ માણસોને પોતાનાં દુ:ખનાં રોદણાં રડવાનું ગમે છે. પછી તો દુ:ખ કે માટે સામેથી ન કહે, ન માંગે, પણ પ્રેમથી ચલાવી લે. ' ' 'કંઈ કષ્ટ હોય કે ન હોય તો પણ તેઓને રોદણાં રડ્યા વગર ચેન નથી