Prabuddha Jivan 1995 Year 06 Ank 01 to 12

SR No.: 525980
Original Sutra Author: N/A
Author: Ramanlal C Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 1995
Total Pages: 138
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 14 MB

Page 60

પ્રબુદ્ધ જીવન
' તા. ૧૬-૬-૯૫
જો દંભ આચરીએ તો આ
ભાવના આપણને
નષ્ફળ જાય ત્યારે મૈત્રી, મોદી
સામી વ્યક્તિ આપણા આચરણની નોંધ લે એમ આપણે ઇચ્છીએ. જરૂર છે, પરમાં ડોકિયું કરવું અનિવાર્ય નથી. આવું વિચારવાની ટેવનો પણ આપણા સરળ આચરણની નોંધ ન લે તો વારંવાર સદવ્યવહાર એક લાભ એ પણ થાય કે આપણને આપણા દંભનો ખ્યાલ આવી જાય દાખવવો? સદ્ વ્યવહાર નહિતો દુર્વ્યવહાર દાખવવો? ના, દુર્વ્યવહાર છે. પછી આપણે જ્યારે દંભ આચરીએ ત્યારે મને સાવધ બની જાય એ સજનનું લક્ષણ નથી, પણ સવ્યવહારનું કૃત્રિમ પ્રદર્શન તો આપણે અથવા દંભને સારી રીતે ઓળખતું થઈ જાય છે. ઓળખવા છતાં પણ અટકાવી જ દેવું. નહીં તો એ અનાદરમાં પરિણમે. માણસ ને અનાદર જો દંભ આચરીએ તો પણ મન સાથે કબૂલતા રહીએ છીએ . સ્વને પડે છે. જ્યારે સદ્વ્યવહાર નિષ્ફળ જાય ત્યારે મૈત્રી, પ્રમોદ વગેરે ચાર સુધારવાનો આ ઉજળો ઉપાય છે. ભાવના આપણને રાહત આપે. માણસ એકલો તો જીવી જ નથી શકતો. ' સત્યનું સંશોધન પણ પ્રથમ આપણાથી જ શરૂ થવું જોઇએ. એના અનેક કારણે અનેકની જરૂર પડે છે. પણ એ જરૂરને ખાતરદુષ્ટોને નમતા ભેદો બહ સુક્ષ્મ હોય છે અને તે ગૃહજીવનમાં પણ સતત ભાગ ભજવે જ રહીએ તો તેઓ દુતા છોડે નહીં. પણ વકરે; અને એ વકરેલી દુષ્ટતા છે. બધા જો ગાંધીજી ન થઈ શકે તો પછી ભગવાન મહાવીર કે બુદ્ધ આપણી શાંતિ હરી લે. કષાયો જે અંદર અંગ સંકોડી બેઠા હોય એ
થવાની વાત દૂર રહી. પણ ફક્ત સત્ય અસત્ય ને અર્ધસત્યને ઓળખી પોતાની હાજરી નોંધાવે, આપણને સધિયારો બંધાવે કે અમે પડખે
* મન સાથે કબૂલ કરતા કરતા અનિષ્ટમાંથી બચવાના પ્રયત્નો જ આપણે છીએ. પણ એ પડખે રહી જે આપણું ભલું નહિ કરે. ત્યાં મૈત્રી, પ્રમોદ,
દ, સામાન્ય માનવી કરીએ તોય ઘણું. પ્રેમ બહુ ઊંચું તત્વ છે, પણ માનવ કરુણા ને માધ્યસ્થ ભાવનાનું આલંબન ઉપયોગી બને છે. બધાં જ આપણા મિત્રો છે. કોઇનું સારું જોઈ આનંદિત થવું. ખરાબ જોતાં
માટે એ હંમેશાં પૂર્ણ સત્ય નથી હોતું. પ્રેમ કોઇને માટે કયા કારણે કેવા આપણી સંવેદના જાગ્રત થવાની જ. એથી પણ લાભ જ થાય છે. કરુણા
કેવા ભાવ જન્માવ્યા એનું સૂક્ષ્મ અવલોકન સતત કરતા રહીએ. એવી અને પ્રમોદ કેટલાં નજીક વસે છે! જ્યાં મૈત્રી પ્રમોદ ને કરુણા એકેય
જ રીતે દ્વેષ ને અણગમા માટે પણ અવલોકન અનિવાર્ય છે. એ શા માટે કામ ન લાગે ત્યાં માધ્યસ્થથી ચલાવવું. એ એનું જાણે અથવા એનું
થયો? જેને માટે થયો એમાં એ વ્યક્તિ અને આપણે કેટલાં જવાબદાર નસીબ આપણે શું કરીએ?' જો આવી સાચી મનસ્થિતિ હોય તો ઘણી
છીએ ? આવી સૂક્ષ્મ આલોચના સતત થતી રહે ત્યારે જ પ્રેમ કરવા કે હૈયાહોળીથી મુક્ત રહેવાય. ઓછું સ્પર્શે અને કર્મબંધન ઓછા થાય,
પ્રેમ પામવાની લાયકાત આપણે મેળવીએ છીએ. હળવા થાય. માધ્યસ્થથી સામા માણસ મહાત થાય, હારી ગયાની
પ્રાથમિક અવસ્થામાં પોતાના પરિવારથી જ આ પ્રયોગ શરૂ થાય લાગણી અનુભવે. એથી એનું જોશ ઓછું થાય, મન સહેજ કૂણું પડે.
છે. આપણામાં રહેલાં ઉમદા તત્વો કે કનિષ્ઠ તત્વો એનું ભાન
છ ' વળી મેં બધાને જરૂરી છે. કોઇ વ્યલિ આપી તેના પરિવારમાં સ્વજનો તરફથી જ અનુભવાય. પછી પાડોશીને. એ પછી ત્યારે વિશકીએ કે આમ કેમ ? જરૂર આની પાછળ શર્મિક કારણ છે. સમાજ, દેશને રાષ્ટ્ર પ્રત્યેના ભાવો આ બધામાંથી જ ઘડાય છે. આ અરે યારે વી આપશે પોદમાં પ્રવેઝની વર્તમાન પરિઝિણિ પ્રાથમિક અવસ્થામાંથી જ મહાન પ્રેમ તત્ત્વ તરફ જવાની પ્રક્રિયા શરૂ પ્રત્યે કરુણા ઉપજે. કેવી દુનિયા છે. જેની બધાને જરૂર છે. એ જ બધા થાય છે. સત્ય આપણા માટે અને બીજાના માટે જુદું ન હોઈ શકે. દ્વારા ફેલાય છે. અને માધ્યસ્થી દ્વારા ઉપેક્ષાને ઉપાસીએ. પ્રથમ તો હિસા ક્યાં ક્યાં આચરી જવાય છે ? આચરવા માટેના સ્થાનોથી સભાન પ્રયત્નો જ હોય છે. એ સમયે મોટી મોટી વાતો કરવા-વિચારવા તે આચરણથી પોતાને પરિચિત રાખીએ અને આચર્યાનો સ્વીકાર કરતાં મનની પરિસ્થિતિને કબૂલીએ-મનમાં ચાલતી પ્રક્રિયાનો સ્વીકાર કરી
કયાનો સ્વીકાર કરીએ. બેદરકારીથી હિંસા જીવની કરી પણ એને હિંસા ગણી જ નહીં. કરીએ, મનમાં ઉદ્વેગ હોય તો લાગે કે અનુચિત થયું છે ત્યારે મનને જ ત્યાર આપી, ડબલ ગુનેગાર. હિસા અનક રાત થાય અસત્ય, જીદ, કહીએ આટલે સુધી તારે જવાની જરૂર હતી? મનમાં જે જે થતું હોય એહકાર, વિવેકહીનતા-આ બધા હિસા.કયો પછી એનો સ્વીકાર કરવા એની મન સાથે જ વિચારણા કરીએ મન કીલતા આચરે તો ઉપદેશ દેતા નથી. જ્યારે અહિંસા, સત્ય, પ્રેમ, સમતા ને અપ્રમાદ દ્વારા આચરી પણ આપીએ. આ મનને સમજવા માટે જ સંત, મહંતના પ્રવચનો કે રીકલ. જ્યાં જાગૃત બની ત્યા અહિસાનું પાલન આપણ કરી શકતા આધ્યત્મિક પુસ્તકોની જરૂર છે. આ બધાથી સૌથી પહેલાં મનની નથી. ન કરીએ છીએ એવી દંભ આચરીએ છીએ. સમતાને જીવંત પ્રક્રિયાનો પરિચય થાય છે.
રહેવા વાતાવરણ જોઈએ છે. કોઈએ અપમાન કર્યું, ઉપેક્ષા કરી ત્યાં . 24 કિમિ છે તેવી પથિકિ અતિરે છે મન ઘવાય છે. આપણે સમજપૂર્વક નક્કી કરીએ કે બીજાની સમતાને કારણે ન બોલાવી શકયા કે તેણે આપણને ન બોલાવ્યા તો આવા નાના - જીવંત રાખવા આપણે બીજાને મદદ કરીએ. એ વિચારણાને કેટલીક કારણે પણ મન અલ્પાતિઅલ્પ દુભાય, ચિત્તમાં અનેક તરંગો ઊઠે અને વાર આપણો અહમ્ સાંગોપાંગ પાર ઊતરવા નથી દેતો. એ જ અટકળો થાય વળી એમાં સત્ય કંઈક ત્રીજું જ હોય.
અવસ્થામાં પોતાની જાતને મૂકી પોતાની અંદર થતી પ્રક્રિયાને તપાસી હૃદયની પ્રક્રિયા અનેક રીતે થાય, બે વ્યક્તિને વર્તતી જોઈને, બે અહમન ખડા કઈક નક્કી કરવું પડે. વ્યક્તિના મુખભાવ જોઈને, આપણી સાથે વાતમાં વપરાતા વાક્યોના જ્યારે મમ માટે પાતાના જ જરૂરીયાત ગણા બીજા પ્રત્ય આચરણ મરોડ જોઈને, આંખના ભાવ જોઈને, બંગ, ઉપેક્ષા, તિરસ્કાર, પ્રેમ, કરી
પેચ કરી શકાય. પ્રેમ એ મહાન તત્ત્વ છે. ઘડીભર વરસી જવું ને પછી ઉજ્જડ બધું જ પરખાઈ જાય છે. અને હૃદયની પ્રયોગશાળા કામે લાગી જાય
ના ખેતર એ પ્રેમ નથી, એ આવેલ છે. જે જે પ્રસંગે હૃદયમાં આંદોલન ઉઠે છે. પ્રયોગશાળાનું કામ દ્રવ્યનું રૂપાંતર કરી પરિણામ નીપજાવવાનું. તેના
મ નીપજાવવાને તેની નોંધ હૃદયની નોંધપોથીમાં થતી રહે. આંદોલન, કંપન આનંદમય જેવાં દ્રવ્યો એવી નીપજ. મન પળે પળે દંભ એટલી સૂક્ષ્મ રીતે આચરતું કે
કે વેદનામય એમ બન્ને પ્રકારના હોઈ શકે. આનંદ પણ સ્વ પૂરતો જ થઈ જાય છે કે એને ખબર જ નથી પડતી કે પોતે દંભ આચર્યો છે. આ હતા ક બાજાન માટે પણ હતા કપન ક વેદના ફક્તત્વ માટે જ હતી માટે સૌ પહેલાં મન સાથે જ પ્રામાણિક બનવું પડશે, એ પ્રામાણિકતા કે બીજાના દુઃખ તરફ પણ હતા? આવું સૂક્ષ્મ અવલો જો સંવાદ સાધવામાં મદદરૂપ થાય તો કાર્ય સહેલું બને છે. જો ઇએ.
કેટલાંકને કહેતા સાંભળીએ છીએ કે અમને સંસારમાં કશો રસ હૃદયની પ્રયોગશાળામાં ચાલતી પ્રક્રિયા ઘણી ગૂઢ છે. એથી નથી', ત્યારે કંઈક કડવું કહેવાઇ જાય છે. પરંતુ આપણે જ્યાં સુધી સંપૂર્ણ અભાવ
છીએS આત્મવિશુદ્ધિ થવી જોઇએ. આગળ વધતાં વધતાં સાક્ષીભાવથી એને અંતર્મુખ ન બનીએ ત્યાં સુધી આવું થવાનું જ. એટલે જ સ્વને જોવાની જોવાની કક્ષા સુધી પહોંચવું જોઈએ..
નથી પડતી અટલી સૂક્ષ્મ છે
જ મન સાથે