Page Text
________________
તા. ૧૬-૨-૯૩
પ્રબુદ્ધ જીવન
(શૃંગારમંજરી,૧૫૬૧-૬૬).. અલબત્ત આવું ક્વચિત જ થયું છે અને શાનિરાશા-પ્રતીક્ષા, પ્રેમપરવશતા-અસહાયતા-અધીરાઇ, રીસએમાં કોઈ કોઈ શબ્દ અન્ય વર્ણથી આરંભાતા આવવા દઈને આ રોષ, વિનય-અનુનય, પ્રિયજનપ્રશંસા-નિંદા-ઉપાલંભ, તર્કોરીતિને એમણે બાલિશ થઈ જતી બચાવી છે. લંબાયેલો વર્ણાનુપ્રાસ તરંગો, સ્મરણ-નિવેદન, ચિંતા-ભય વગેરે વગેરે. સ્વાભાવિકતાથી સિદ્ધ થયાના પણ દાખલા મળે છે. નારીસૌન્દર્યના જયવંતસૂરિ સુભાષિતોના ભારે રસિયા છે. “શૃંગારમંજરી'ને વર્ણનમાં “કઈ કલકંઠી કોમલ કંઠિઈ કાંઈ કામણ કીધું' એ પંક્તિમાં સુભાષિતમંજરી બનાવી દીધી છે એ એનું જવલંત ઉદાહરણ છે. પણ (બારમાસ) દીર્ઘ વર્ણાનુપ્રાસ કેવી સ્વાભાવિકતાથી આવી ગયો છે ! કવિ માત્ર સુભાષિતોના રસિયા નથી. એમાં એમની ભારે પ્રવીણતા
સર્વ કવિકૌશલનું લક્ષ્ય તો છે રસસિદ્ધિ. જયવંતસૂરિ સ્થળ પણ છે. એમની કૃતિમાં સુભાષિતો કેવળ બોધાત્મક લટકણિયા તરીકે કવિકૌશલમાં અટવાઈ ગયા નથી, રસસિદ્ધ તરફ એમનું અવ્યગ્ર લક્ષ નથી આવતા. એ કૃતિનો જડનિષ્ક્રિય અંશ નથી હોતો, કાર્યશીલ અંશ રહ્યું છે. એમનો સૌથી પ્રિય રસ છે શૃંગાર, અથવા વધારે સાચી રીતે હોય છે. એ પ્રસંગમાંથી ફૂટે છે, પાત્રોના મનોભાવ સાથે સંકળાય છે એને સ્નેહરસ કહેવો જોઇએ, કેમકે એમાં માત્ર સ્ત્રીપુરુષસ્નેહનો જ | (ઘણીવાર તો પાત્રોદ્ગારો રૂપે આવે છે),જગતના વિશાળ અનુભવના નહિ, મિત્રસ્નેહ, પિતાપુત્રીસ્નેહ, પ્રકૃતિસ્નેહ ને પ્રભુનેહનો પણ નિચોડરૂપને આપણને ચોટ લગાવે, ચમત્કૃત કરે કે આપણા માટે ભાથું સમાવેશ છે. આમાં પણ સંયોગી અવસ્થાના સ્નેહ કરતાં વિયોગી બનીને રહે એવા જાતભાતના, અવનવીન વિચારોનું એ નજરાણું હોય અવસ્થાનો સ્નેહ કવિએ વધારે ગાયો છે. સ્ત્રીપુરુષના સંયોગશૃંગારનું છે તથા સૂત્રાત્મકતા, વાણીની વક્રતા ને વેધકતા તેમજ સરલસહજ આલેખન વૈરાગ્યધર્મી જૈન સાધુની કલમમાંથી ઝાઝું ન મળે તો એમાં છતાં આબાદ રીતે વિચારસમર્થક સાદ્રશ્યો ને દૃષ્ટાંતો વડે પ્રભાવક આશ્ચર્ય જેવું નથી.
બનેલાં હોય છે. “શૃંગારમંજરીમાં સ્નેહને કેન્દ્રમાં રાખીને કવિએ સાર્થવાહ અને પાતાલસુંદરી જેવાં કામવિવશ પાત્રોનોયે કેટલાબધા વિષયો આવરી લીધા છે !-પ્રીતિલક્ષણ, અનુરૂપ સંયોગશૃંગાર વર્ણવવાની તક કવિએ લીધી નથી, પાતાલસુંદરીનાં સ્ત્રીપુરુયુગલ, સંયોગપ્રેમ, વિરપ્રેમ, પ્રીતિભંગ, પ્રીતિને ખાતર મદીલાં અંગોનું વર્ણન કરીને ઇતિશ્રી માની છે. બન્ને કથાકૃતિઓનાં પીડાસહન, મૈત્રી, સજનલક્ષણ, સજનપ્રીતિ,સજનસ્મૃતિ, નાયક-નાયિકા તો મર્યાદિયુક્ત શીલધર્મનાં વાહક છે. એમનો ગુણપ્રીતિ, સજન- દુર્જન- સંબંધ, કુબોલનો પ્રભાવ, લધુપણાનો કામવિહાર આલેખવાનું કવિએ ઇછ્યું નથી. અજિતસેન શીલવતીની મહિમા, ગુરુમહિમા, કાવ્યરસ, પ્રબંધગુણ, ગીત-સંગીતનો મહિમા, એકાંત પ્રણયક્રીડાનું વર્ણન તો છે પણ એ મધુર, મર્યાદાશીલ વર્ણન રસિક અને મૂર્ખ શ્રોતા, સુકવિવચન, કુકવિવચન વગેરેએ કવિની છે-ક્યારેક પ્રશ્નuહેલી, ક્યારેક સોગઠાબાજી ક્યારેક ભાષાવિનોદ, અપાર વિચારસમૃદ્ધિ દર્શાવે છે. ક્યારેક કરપલ્લવી, ક્યારેક પ્રેમરસે સામાસામું જોઈ રહેવું અને ક્યારેક કવિ જે કંઈ સિદ્ધ કરે છે તે છેવટે ભાષા દ્વારા જ સિદ્ધ કરે છે ને? આલિંગન . (શૃંગારમંજરી, ૭૩૪-૩૭) કનકરથ-ઋષિદત્તાના તેથી જ ભાષાંસજ ને ભાષાસમર્થ ન હોય અને કવિ હોય એ બને શી પ્રણયોપચારોનું આછું ચિત્ર વિરહી કનકરથના વિલાપમાં પૂર્વસ્મૃતિ રીતે ? પણ ભાષાસતા અને ભાષાસામર્થ્ય જુદાજુદા પ્રકારનાં હોય રૂપે. પરોક્ષભાવે અંકાયુ છે
છે, જુદીજુદી કોટિનાં હોય છે, ભાષાના અનેક પહેલુઓમાંથી એક યા સ્નેહરોસઈ તું લેતી અબોલા, તવ હું વ્યાકુલ થાતફરે,
બીજાનો ઉપયોગ કરનારાં હોય છે. જયવંતસૂરિના ભાષાવિનિયોગનાં વારવાર તુઝ ચરણે લાગી, મીહનતિ કરી મનાવતરે. ૨૨.૭ પણ કેટલાંક લક્ષણો તારવી શકાય. એક તો, એ વિવિધ ભાષાભેદોને આ તે નાગરવેલી મંડપ, જિહાં માં પાલવિ સાહી રે,
ઔચિત્યથી, કાર્યક્ષમતાથી, સહજપણે પ્રયોજે છે. એમનામાં સંસ્કૃત લાજતી નવતન નેહ-સમાગમ, જાતી મુહનઈ વાહી રે. ૨૬.૪ તત્સમ શબ્દોને સમાસરચનાઓ જડે છે, જે પ્રશિષ્ટતાન, વગેરે
શ્લિલષ્ટતાનની, ગૌરવની અને પ્રૌઢિની આબોહવા ઊભી કરે છે. વિરહભાવનાં નિરૂપણોથી તો જયવંતસૂરિની કૃતિઓ છલકાય
આપણે પ્રાચીન કાવ્યપરંપરાનું અનુસંધાન અનુભવીએ છીએ અને છે. વિપ્રલંભશૃંગારના બે પ્રકારો છે-એક, અભિલાષર્નિમિત્તક એટલેકે
માણીએ છીએ. પ્રાકૃત ભાષાના પ્રયોગો એમાં થોડી જુદી સુગંધ પૂરે જેમાં મિલન પૂર્વેની અભિલાષાની સ્થિતિ વર્ણવાઈ હોય. અને બે,
છે. વર્ણનોમાં આલંકારિક ચિત્રણોમાં, શ્લેષ, યમક જેવા વિયોગનિમિત્તક એટલે જેમાં મિલન પછીનાં વિયોગની સ્થિતિ
શબ્દાલંકારોમાં કવિની આ ભાષાસતાનું ઘણું અર્પણ છે. પણ સાથે વર્ણવાઈ હોઈ. પ્રભુ પ્રાર્થનાના ઘણાં ગીતો તથા “સીમંધરસ્વામી લેખ
જ તળપદી બોલાતી ગુજરાતી ભાષા પણ કવિને એટલી જ હાથવગી વગેરે ઘણાં કાવ્યો અભિલાષપ્રીતિને, પ્રભુમિલનની ઝંખનાને વ્યક્ત
છે. સુભાષિતો, પાત્રોદ્ગારો વગેરેમાં એનું પ્રવર્તન જોઇ શકાય છે.
એનાથી કાવ્યમાં ર્તિ, તાજગી અને આત્મીયતાનો અનુભવ આપણે કરે છે. “સ્થૂલિભદ્રચંદ્રાયણિ'માં સ્થૂલિભદ્રને જોઇને કોશાના હૃદયમાં
કરીએ છીએ. પ્રસંગે વજહિન્દીનો પ્રયોગ પણ કવિ કરે છે. સુલતા પ્રેમ જાગે છે ને એ ઉત્કટ અનંગપીડા અનુભવે છે એનું ચિત્રણ થયેલું
યોગિનીએ નગરમાં વતવેલા ઉત્પાતનું વર્ણન વજહિંદીની
ભાષાછટામાં થયું છે તે કેટલું ઔચિત્યપૂર્ણ અને અસરકારક લાગે છે!અભિલાષનિમિત્તક કે શું વિયોગનિમિત્તક,
કેટલાંક પદો હિંદીમાં જ રચાયેલાં છે ને હિંદીનાં છાંટણાં તો કવિની વિપ્રલંભશૃંગારનું-વિરહસ્નેહનું કવિએ કરેલું સીધું વર્ણન ઓછું છે,
ગુજરાતી કૃતિઓમાં અવારનવાર મળે છે. ઉર્દૂ-ફારસી શબ્દો પણ એના બહુધા પાત્રોદ્ગારો દ્વારા જ એને અભિવ્યક્તિ મળી છે. પ્રભુની
વિશિષ્ટ રણકા સાથે અવારનવાર મળે છે. મિલનઝંખના પ્રેમી ભક્ત-મનના ઉદ્દગારોમાં જ વહે છે, તો ઘણાંબધાં
કાવ્યકલાનાં સર્વ અંગોમાં અનુપમ કૌશલ દર્શાવતા જયવંતસૂરિ ગીતોમાં તથા સ્થૂલિભદ્ર-કોશા અને નેમિનાથ -રાજિમતી વિશેનાં
મધ્યકાળમાં વિરલ એવા પંડિત, રસજ્ઞ, સર્જક કવિ છે. એમની અન્ય કાવ્યો-બારમાસ, ફાગુ, સ્તવન વગેરેમાં કોશા અને રાજિમતીના
કાવ્યસૃષ્ટિ આજે પણ કાવ્યરસિકોને પરમ હદ્ય બને એવી છે.au વિરહના ઉદ્ગારો જ રજૂ થયા છે. અજિતસેન-શીલવતીને વિયોગની ઘડી આવે છે ત્યારે અને એમની વિયોગવસ્થામાં એમના ઉદ્ગારોથી ( . વિધાર્થીઓ માટે ગીત-સંગીતના વર્ગો જે કામ લેવામાં આવ્યું છે તો સાર્થવાહ પાતાલસુંદરીને પરસ્પર થયેલી સંઘના ઉપક્રમે ઉનાળાની રજાઓ દરમિયાન શનિવાર, તા. આસક્તિ, છૂટા પડવાની સ્થિતિ આવતાં થયેલી વ્યથા, રાજાને પણ ૧૭મી એપ્રિલ, ૧૯૯૩થી શનિવાર, તા.૧૨મી જૂન, ૧૯૯૩ સુધી મિત્ર સાર્થવાહ સ્વદેશ જતાં ઊપજેલો વિષાદ વગેરે સઘળું ઉદ્ગારો રૂપે
દર શનિવારે બપોરના ૩-૦૦ થી ૫-૦૦ સુધીમાં આઠ વર્ષથી પંદર જ આપણી સમક્ષ આવે છે. આ ઉદ્ગારો મનોમન હોય છે કે
વર્ષ સુધીનાં વિદ્યાર્થીઓ માટે ગીત-સંગીતના વર્ગો યોજવામાં પ્રિયતમને, સખીને અથવા ચંદ્ર વગેરેને સંબોધન રૂપે. એમાં દૃષ્ટાંતો,
આવનાર છે. આ વર્ગોનું સંચાલન ક. જ્યોતિબહેન પારેખ સંભાળશે. અન્યોક્તિઓ, લંગોક્તિઓ, લોકોક્તિઓ વ્યવહારનુભવની વાતો,
જે વિદ્યાર્થી ભાઈ-બહેનો આ વર્ગોમાં જોડાવા ઇચ્છતા હોય તેમણે સુભાષિતો વગેરે ગૂંથાય છે અને અભિવ્યક્તિનું અદ્દભૂત વૈવિધ્ય અને
પોતાના નામ રૂ. ૧૫-૦૦ ભરીને સંઘના કાર્યાલયમાં નોંધાવવા અનન્ય માર્મિકતા સિદ્ધ થાય છે. મનોભાવછટાઓ તો સાગરનાં
વિનંતી છે. વર્ગ માટે કોઈ ફી રાખવામાં આવી નથી, પરંતુ હાજરી મોજાંની જેમ અવિરતપણે એક પછી બીજી એમ અપરંપરા આવ્યે જાય
નિયમિત આપવાની રહેશે.' છે-અભિલાષ આરત, વિક્ષોભ-વિકલતા, દૈન્ય-અપરાધભાવ,
બંસરીબહેન પારેખ નિરુબહેન એસ. શાહ, ઈર્ષા-અભિમાન, પરિતાપ-પશ્ચાતાપ, પ્રેમદુહાઈ-પ્રેમભગ્નતા,
સંયોજક
* પ્રવીણચંદ્ર કે. શાહ -મંત્રીઓ
| SR No. | 525978 |
| Book Title | Prabuddha Jivan 1993 Year 04 Ank 01 to 12 |
| Original Sutra Author | N/A |
| Author | Ramanlal C Shah |
| Publisher | Mumbai Jain Yuvak Sangh |
| Publication Year | 1993 |
| Total Pages | 136 |
| Language | Gujarati |
| Classification | Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India |
| File Size | 13 MB |