Prabuddha Jivan 1991 Year 02 Ank 01 to 12

SR No.: 525976
Original Sutra Author: N/A
Author: Ramanlal C Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 1991
Total Pages: 156
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 16 MB

Page 137

તા. ૧૬-૧૧-૯૧
પ્રબુદ્ધ જીવન
સ્વરૂપના નિરંતરભાન સાથે પકશ્રેણીનું આરોહણ કરી શુદ્ધ નિરંજન સમાપન કરતાં કૃપાળુદેવના આ વચનોની સ્વીકૃતિ કરીએ. બીજું કાંઈ ચૈતન્યમૂર્તિ, અનન્યમય, અગુરુલઘુ અમૂર્ત પદ રૂપ એવા મોક્ષને પામે છે. શોધમાં માત્ર એક પુરુષને શોધીને તેના ચરણકમળમાં સર્વભાવ અર્પણ કરી
મહાત્મા ગાંધીજીના મન ઉપર શ્રીમદ્જીના સદાચારની ઊંડી છાપ હતી દઈ ૧ર્યો જા પછી જે મોક્ષ ન મળે તો મારી પાસેથી લેજે.. ગાંધીજી લખે છે તેમના લખાણોની એક અસાધારણતા એ છે કે પોતે જે સંપુરુષ એ જ કે નિશદિન જેને આત્માનો ઉપયોગ છે. શાસ્ત્રમાં નથી અનુભવ્યું છે તે જ લખ્યું છે. તેમાં કયાંય કૃત્રિમતા નથી. તેમના લખાણોમાં અને સાંભળ્યામાં નથી છતાં અનુભવમાં આવે તેવું જેનું કંથન છે. અતંરંગ સન્ નિતરી રહ્યું છે. વૈરાગ્યની લગની કવિ (શ્રીમદ્ રાજચંદ્ર)ની હતી. આ પુએ સ્પૃહા નથી એવી જેની ગુમ.આચરણા છે. બાકી કાંઈ કહ્યું જાય તેમ નથી. ધાર્મિક બાબતમાં મારું હૃદય જીતી લીધું અને હજી સુધી કોઈ પણ માણસે અને આમ કર્યા વિના તારો કોઈકળે છૂટકો થનાર નથી; આ અનુભવપ્રવચન મારા હૃદય ઉપર તેવો પ્રભાવ પાડયો નથી. મેં બીજે સ્થળે કહ્યું છે કે મારું પ્રામાણિક ગણ. આંતરિક જીવન ઘડવામાં કવિ સાથે રસ્કિન અને ટોલ્સ્ટોયનો ફાળો છે. પણ એક સત્પષને રાજી કરવામાં, તેની સર્વ ઈચ્છાને પ્રસંશવામાં, તે જ કવિની અસર મારા ઉપર વધુ ઊંડી છે કારણકે હું કવિના પ્રત્યક્ષ ગાઢ પરિચય સત્ય માનવામાં આખી જીંદગી ગઈ તો ઉત્કૃષ્ટમાં ઉત્કૃષ્ટ પંદરભવે. અવશ્ય અને સહવાસમાં આવ્યો હતો. નૂતનભારતના નવસર્જનમાં - તેના પાયામાં મોક્ષ જઈશ.” શ્રીમદ્જીના અધ્યાત્મજ્ઞાન અને સદાચારની વિચારધારાનું અપૂર્વ પ્રદાન છે.
* * * મારી વિસ્મયકથા
D ડૉ. રણજિત પટેલ (અનામી) પ્રો. રી ના પટેલ કૃત મારી વિસ્મયકથા તો મને ૧૯૯૧ ના એના બાળપણથી આજ સુધીના સમગ્ર જીવન વિશે એવો ભાવ થાય છે.' સપ્ટેમ્બરમાં પુસ્તકરૂપે વાંચવાનું સદ્ભાગ્ય પ્રાપ્ત થયું. પણ હું હાઈસ્કૂલમાં 'વિસ્મય કથા શીર્ષકનું બીજ આ સામમાં શોધવાનું. વિદ્યાર્થી હતો ત્યારથી શ્રી ચીમનભાઈનું નામ મારે માટે વિસ્યજનક હતું ! ભાઈ સુરેશ દલાલે 'મારી વિસ્મય કથાને એક 'વિરલ આત્મકથા તરીકે ચીમનભાઈ અસારવાના મારા મોસાળના. મારા એક સંબંધી શ્રી શિવાભાઈ બિરદાવી છે એમાંનું વિરલ વિશેષણ સાચું છે પણ આત્મકથાના સાહિત્ય પી. પટેલ અસારવામાં રહે છે અમદાવાદની સરસ્વતી હાઈલમાં અધ્યાપક સ્વરૂપની સર્વ વ્યાવર્તક લક્ષણો આમાં જેવા ન પણ મળે! અહીં તો સ્મરણ તરીકે નોકરી કરે. એમના તરફથી મને સાંભળવા મળેલું કે ચીમનભાઈ પરણવા કથાની શૈલી અખત્યાર કરી છે એટલે એક આશય આત્મકથાનો સૂચિત થયા ગયેલા (માંડ પંદરની વયે) ત્યારે પણ સાથે પુસ્તકોનો થેલો લઈને ગયેલા! કરે છે, એ લક્ષમાં લઈએ તો લેખોપે ભલે સ્મરણ કથા-ગાથા લખાઈ પણ અલબત્ત, આ વાત મારી વિસ્મયકથામાં કર્યાય આવતી નથી પણ નાની વયે એમ કાળક્રમ પુનરાવર્તિત થયા કરે છે એ પુસ્તકરૂપે પ્રગટ કરતાં મઠારી લીધો પણ એમની વાચન ભૂખ 'મિર્થ (Myth) સમાન હતી એટલું સત્ય તો હોત તો સારું થાત. એ અતિશયોકિતમાં ખરું જ..
આ વિસ્મય કથા વાંચતાં એક પ્રબળ ભાવ એ જગે છે કે કેવી સાંસારિક પ્રબદ્ધજીવનમાં આ લેખમાળા પ્રગટ થતી હતી ત્યારે હું એ રસ-પુર્વક (વિશેષતે : શારીરિક) વિષમતાઓમાં લેખકથી ટકી જવાયું. એમાં અ-મનોબળ વાંચતો એટલું જ નહીં પણ ચીમનભાઈ પરકાયા-પ્રવેશ કરીને જાણે કે, મારી અને સગાસ્નેહીઓનો ઉખાસ્પર્શ જેવાં તત્વો રૂપી પરિબળોની ઉપકારકતા જ કથાનો કેટલોક અંશ આલેખી રહ્યા છે એવો સંભ્રમ થતો ! અમો બંને એક કવીક સબળ - સફળ નીવડી ! એ માટે લેખકે મુક્તિ-કતજ્ઞતાનો ભાવ જ જ્ઞાતિના. એમનો વિવાહ ચાર વર્ષે થયો, મારો સવા વર્ષેએ નિશાળે છ વર્ષે
તપ પ્રગટ ર્યો છે અને એ વિષમતાઓને જીરવવાનો વિસ્મય સંકુલ મનઃસ્થિતિની બેઠાં,હું સાતમા વર્ષે એમની જેમ મેં પણ બે ધોરણ સાથે કરેલાં. એમ.એ.ની
અનુભૂતિરૂપે મૂર્ત કર્યો છે. વળી આ વિસ્મય કથામાં અન્ય ગુણ લક્ષણોમાં પરીક્ષા પણ ૧૯૪૪ના એપ્રિલમાં અમોએ સાથે આપેલી. એમને બી.એ.માં
લેખકનો સૂમ હાસ્યરસ, પ્રચ્છન્ન અતૂટ વહેતો જીવનરસ, જીવન પ્રત્યેનું
વિધાયક, દ્રષ્ટિબિંદુ, એક સમય-સમાજનું ચિત્ર, કેટલાંક સંસ્મરણીય વ્યક્તિ ફર્સ્ટ ક્લાસ ન આવ્યો, મારે આવ્યો. એમ. એ.માં એમને ફર્સ્ટ ક્લાસ આવ્યો.
ચિત્રો, રોજિન્દા જીવનવ્યવહારમાં અનુપાલને યોગ્ય નાનકડાં જીવન મૂલ્યોનું મારે સેન્ડ કલાસ આવ્યો. એ આજીવન અધ્યાપક રહ્યા, હું પણ સાડા ત્રણ નિદર્શન આ બધાનું પ્રોત્સાહિક શૈલીમાં નિરૂપણ • ગણાવી શકાય. જીવન પ્રત્યે દાયકા માટે એમની જ જમાતનો બાવો !
છે , જેવાનો લેખકનો નિરપેક્ષ અને તંદુરસ્ત તેમજ વિધયાત્મક અભિગમ કોઈને . એમને ‘ગાંધી-વાઈરસ' મોડો લાગુ પડયો, મને ખૂબ વહેલો. અમારા પણ સ્પર્શી જાય તેવો છે. કોઈને આ પુસ્તકના વાંચનમાંથી રોગ-પ્રતિકારક બંનેના ગર્દભભાઈ પણ સરખી ચાલે ચાલનારા ! કડવા પટેલ જ્ઞાતિની જે શક્તિ પ્રાપ્ત થાય અને માનસ સંબંધનું મૂલ્ય પણ સમજાય તો નવાઈ નહીં વિશેષતાઓ અને મર્યાદાઓ એમણે મારી વિસ્મય કથા માં આલેખી છે. એમાં અને આ બધા આલેખનમાં ગાંધીજીની આત્મકથાનાં ઘણાં બધાં ગુણ-લક્ષણો ઈતર જ્ઞાતિના વાંચકોને ઓછો રસ પડે એ સમજી શકાય પણ સમાજશાસ્ત્રની પ્રતિબિંબિત થયેલાં જોઈ શકાય છે. એમાંય કલમનું બ્રહ્મચર્ય' તો ખાસ અને દ્રષ્ટિએ એનું મૂલ્ય ઓછું આંકી શકાય નહીં. વિસ્મય તો એ વાતન થાય છેવસ્તુ વિવેક તથા સત્ય માટેનો આગ્રહ પણ. * * કે જ્ઞાતિની આવી સંકુચિત સામાજિક પરિસ્થિતિને ભેદી, અતિક્રમી બીજ શક્તિની
ઘડપણ કેણે મોકલ્યું, (પ્રકરણ-૧), 'મારા ગઈબભાઈના પરાક્રમ
(પ્રકરણ-૪), આધ્યાત્મિક સૌંદર્યયોગ (પ્રકરણ-૭), ' ગાંધી વાઈરસ (પ્રકરણઅંતર્ગત તાકાતને તેઓ ખીલવી શક્યા.
૧૬) અને 'બબુમાંથી ચીના' (પ્રકરણ-૧૪) આટલાં પ્રકરણો તો પુસ્તકના નિરપેક્ષ દ્રષ્ટિએ આ વિસ્મયકથાનું શીર્ષક ત્રિવિધ સાર્થક લાગે છે..
શિરમોર સમાન છે. પૃ. ૪૪-૪૫ ૧૧૮-૧૧૯, ૧૨૬, ૧૫ર -૧૫૩ પરના એક તો લેખકના સમગ્ર સંવિતમાં એક પ્રકારનો વિસ્મયભાવ ગર્ભિત-ગૌપિત કે તદ્રુપ છે, જે સ્થળે સ્થળે પ્રગટે છે. બીજું, જન્મના સાથી એવા 'ગર્દભભાઈ
લખાણનું ચિંતન ને તેને અનુરૂપ સુંદરગઘ અને અર્થવાહી, ભાવવાહી, સંયમિત પાસેથી તેમણે કેવુક તો અદ્દભુત કાર્ય કરાવી લીધું છે ! એનો વિસ્મયભાવ
ગદ્ય ગુજરાતી ઉત્તમગઘના નમૂનારૂપ છે. પુસ્તકનાં ઘણાં પ્રકરણોમાં સંસ્કૃત પણ ખરો. અને ત્રીજું, નિયમ પ્રમાણે, ૫૫, ૫૮ કે ૬૦ વર્ષે નિવૃત્ત થનારાઓથી
છેતેમજ અંગ્રેજી ભાષાનાં અવતરણો આવે છે. એક નિયમ તરીકે કોઈપણ સંસ્કૃત પણ વધુ વર્ષો સુધી (લગભગ ૬૬ વર્ષ સુધી) તેઓ નબળી તબીયતે પણ
કે અંગ્રેજી અવતરણનો ગુજરાતીમાં અનુવાદ આપ્યો હોત તો ઠીક રહેત. કયાંક સમિ રહ્યા અને આશ્લભાષા-સાહિત્યની તેમની સજજતા અને વ્યુત્પત્તિનો કયોક આપ્યો છે ને કયાંક કર્મીક સંદર્ભ ઉપરથી અર્થ સ્પષ્ટ થતો હોય છે. લાભ તેમણે ગુજરાતી ભાષાસાહિત્યને આપો, આપી રહ્યા છે. એનુય તે વિસ્મય. છતાંયે અંગ્રેજી-સંસ્કૃત ભાષાઓથી અનભિજ્ઞ વાચકો માટે એ જરૂરી હતું. એક રીતે ભલે લેખકની આ સંપૂર્ણ આત્મકથા ન હોય પણ એમાં બીજાં પણ જીવનક્ષેત્ર ભલે સીમિત હોય, વિસ્મયનું અનુભવજગત ભલે મર્યાદિત વિસ્મય વંચાય છે. એક તો ગુજરાતના શૈક્ષણિક-સાંસ્કૃતિક ઈતિહાસનો આછો હોય, પણ જો જીવનરસ વિમલ ને પ્રબલ હોય, આત્માની અતંદ્ર જાગૃતિ હોય આલેખ, બીજું, ગાંધી-વાઈરસની આબેહૂબ ને અચ્છી ઝલક.
ને અવ્યભિચારિણી આત્મનિષ્ઠા હોય તો સાહિત્યની ક્લા પણ ચંદ્રની ક્લાની સત્તરમી સદીના સર ટોમસ બ્રાઉન નામના અંગ્રેજ લેખકને પોતાની માફક કેવી પ્રફુલ્લ અને અમીવર્ષાવતી હોય છે તેનો રોચક અનુભવ મારી વીતેલાં ત્રીસ વર્ષ કાવ્ય જેવાં આથમય લાગેલાં, વીસમી સદીના આ લેખકને વિસ્મયકથા વાંચતાં થાય છે :
* * *