Prabuddha Jivan 1990 Year 01 Ank 01 to 12

SR No.: 525975
Original Sutra Author: N/A
Author: Ramanlal C Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 1990
Total Pages: 178
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 16 MB

Page 52

પ્રબુદ્ધ જીવન
તા ૧૬-૪ ૧૯૯૦
તેને ઘડવા માટે ઉપયેગી સાબિત થયાં હશે. જીવનમાં કંઈ પણ .... . રીતે સાહિત્ય, વિજ્ઞાન, કલા કે સેવાના ક્ષેત્રનું ચેકકસ લય દુઃખ-અમવડ આવે ત્યારે સમજી લેવું કે તે આપણા ઘડતર ' થઈ જાય, તે તેનું જીવન પ્રવૃત્તિમય બનવાનું, અપંગતાનું માટે છે, પછી તે દુખ સહકાર્યકરોની ચીડવણીથી માંડીને દુઃખ પણ ધ્યેયમય જીવનમાં ડંખતું હોતું નથી. નિકરી તૂટી જવા સુધીનું હોય.
પાંચમું, દુઃખી માણસ પિતાનું દુઃખ ભૂલવા મથત બીજ, ગુજરાતી સાહિત્યના નામાંકિત સાહિત્યકાર અને હોય છે, પણ એમ દુઃખ ભુલાતું નથી. દુ:ખ ભૂલવાન એક રાષ્ટ્રશાયર ઝવેરચંદ મેઘાણી તેમના એક કાવ્યમાં ઉપાય એ છે કે અન્ય કોઈ વ્યકિતને સુખ આપવાનો પ્રયત્ન -દુખડાંને આવકારે છે. તેઓ આપણને ખેટા સુખની રાખવો. અન્યને સુખ આપવા માટેના પ્રયત્નમાં વિચારવું પડે. વાતેથી દુર રહેવાનું કહે છે. તેમના મતે સુખ દગો દે છે, બીજાને વિચાર કરવાથી પિતાને વિચાર તેટલી વાર જયારે દુઃખડાં આપણું સાચાં સગાં છે. તદુપરાંત તેઓ કહે ભુલાય છે. અન્યને સુખ આપવું એટલે તેને આર્થિક મદદ છે કે આનદ તે થેડી જ વાર રહે છે અને ફરી દેખા દેતા. આપવી એટલે મર્યાદિત અર્થ નથી, પરંતુ કે બીમાર નથી હોતા. આપણી સાથેની તેમની મૈત્રી બેટી હોય છે વ્યકિતને તેની તબિયતને ખબર પૂછવા, સહાનુભૂતિ બતાવવી અને તેમનાં મુખ ખેટું સ્મિત કરે છે; જ્યારે દુઃખેનો પ્રેમ અને તેની બીમારીની પીડામાં રાહત રહે તેવી વાત અનોખા છે અને તેમનાં મુખ મધુર દેખાય છે. અહીં કવિ કરવી એ પણ બીમાર વ્યકિતને સુખ આપવાની સુંદર સૂચન કરે છે કે તમે દુઃખડાંને આવકારશે, તે તમને વાત છે. સામાન્ય રીતે મજારને પૈસા આપતી વખતે તેમને ડંખ નહિ લાગે અને તેમને સામનો કરવા સમર્થ લેકે રકઝક કરતા હોય છે. પરંતુ આપણે તેને પૂછીએ, અનશે. તમને તે ત્રાસમય લાગે છે, કારણ કે તેઓ ડોકાયા આવા કેટલા ફેરા થાય છે? સાંજે અંગ દુઃખતું હશે, તે પહેલાં જ તમે તેમનાથી ભયભીત બને છે.
ખરું ને?' તે તે કેટલે રાજી થશે ! આવી વાતચીતમાં તેને
ઓછા પૈસા આપવાનું કે તેની પાસેથી વધારે સેવા લેવાને - ત્રીજ, પિતાનું જે દુઃખ હોય તે દુઃખની અન્ય પ્રકારનાં
સ્વાથ હોય જ નહિ એ સ્પષ્ટ જ છે. માણસ યંત્રનું ચક્ર છે દુઃખ સાથે તુલના કરતાં રહેવું. પિતાની તબિયત નબળી રહેતી
એવી દ્રષ્ટિ ન રાખતાં, માણસ માનવી છે એ હિય, તે પિતાનાં દર્દને અન્યનાં દર્દ' સાથે સરખાવવું. એમ
ભાવ " વિચારવું, “મારી આંખે બરાબર છે, હાથપગ તેમ જ . મગજ
રાખીને કેાઈ માણસ સાથે વાત કરવામાં આવે છે તે માણસને બરાબર છે. ત્યારે નેત્રહીન લેકે કેમ રહેતા હશે? અપંગ
આનંદ થશે, પછી ભલે તે માણસનું સ્થાન સાવ સામાન્ય હોય. લેકેનું કેમ ચાલતું હશે ? અચાનક પંદરવીસ દિવસ સુધી જેઓ
મજૂર તેના માથા કે ખભા પરથી સામાન નીચે મૂકે. ત્યારે
આપણે હાથ દેવડાવીએ તે ? આ રીતે અન્ય માણસને સુખ પથારીવશ બનતા હશે તેમને કેવી યાતના થતી હશે ?” પરિણામે,
આપવાને વિચાર કરતા રહીએ, તે પિતાની જાતને ભૂલી અનેરું આશ્વાસન મળશે અને પિતાનું દુઃખ હળવુ લાગશે.
જવાય અને તેથી દુઃખ પણ ભુલાય. દુઃખ ભૂલવાની આ એક જીવનમાં અગવડો રહેતી હોય તો એમ વિચારવું, “જેમને અન્નનાં
તંદુરસ્ત રીત છે. આ સાંસાં હોય તેઓ કેમ રહેતા હશે ? જેમને સાદાં કપડાં ખરીદવાની શકિત નહિ હોય તેમનું જીવન કેમ ચાલતું હશે ? જેમને ત્રણથી
છેલ્લે સાધુસંતો અને સજજને સમાગમ રાખ
અને સારા ગ્રંથનું વાચન રાખવું. સાચા સાધુસ તેને ચાર પુત્રીઓના કરિયાવરની ચિંતા હશે તેમનું જીવન કેવું હશે?
સમાગમ થાય, તે જીવનનું પરમ સભાગ્ય ગણાય; રુદનમાત્રથી -જે વેપારીને ધધામાં ખેટ જતી હોય તેની કેવી હાલત હશે ?'
બચી જવાય અને સદા સાચે આનંદ જ રહે. ‘ચિત્રકુટમાં આમ વિચારવાથી પિતાનાં દુખમાં રાહતનો અનુભવ અવશ્ય
નેત્રયજ્ઞ’ તંત્રીલેખમાં બતાવ્યું છે કે સારા ગ્રે શેનું વાચન થશે. સમગ્ર જીવનની દષ્ટિએ એમ વિચારવું, ‘દુઃખ કોને નથી
દુઃખને નહિવત બનાવી દે છે. સારા ૨ થે એટલે ધર્મગ્ર પડયું ? ભગવાન રામ અને સીતામાતાને ચૌદ વર્ષ વનમાં
અને પ્રતિભાસંપન્ન વિચારપ્પાએ લખેલા ગ્રંથે. આવા રહેવું પડ્યું. તેમાંય સીતામાતાનું તે રાવણ હરણ કરી
ગ્રંથ વાંચવાથી આપણું ઘા રૂઝાય છે. તેથી જ ગં એ અવર્ણનીય દુઃખ નથી ? પછી પણ સીતામાતાને
કહેવાયું છે, Books are our never failing રાજ્યને ત્યાગ કરીને વાલ્મીકિ ઋષિના આશ્રમમાં જ રહેવું
friends' – પુસ્તક આપણા કદી નિષ્ફળ ન જતા ૫ડયું.' અહીં કરુણ અવનની ચરમ સીમા નથી ? આવાં
મિત્ર છે. વ્યાવહારિક દષ્ટિએ જોઈએ તે, સ્વાધ્યાય દુ:ખો આગળ આપણાં દુખે આપણને પિતાને જ તૃણવત લાગશે અને અનન્ય હળવાશ અનુભવાશે.
ચિંતાહરણની જડીબુટ્ટી છે. માણસ ગમે તેટલે નિરાશ
થયે હોય, ચિંતામાં આવી પડ્યા હોય ત્યારે તે સC ચેથું, જીવનમાં કેઈ ચકકસ ધ્યેય કે લક્ષ્ય રાખવું, પછી ભલે તે પોતાની પત્ની પ્રત્યેના પ્રેમનું લક્ષ્ય હોય અને
ગ્રંથનું વાચન ચાલુ કરી દે છે તે બધી ચિંતા ભુરાવા તેને ઓળખતા લોકો એમ કહે કે તે તેની પત્ની પાછળ
લાગે છે. જો કે માણસને સૌ પ્રથમ તે સ્વાધ્યાયમાં રસ
પડે અને તેમાં તલ્લીન બની જવાય તે એ આનંદ બ્રહ્માનંદ ગાંડ થયે છે. વાસ્તવમાં આ માત્ર પિતાની પત્ની પ્રત્યે
સહોદર જેવો છે. તેની ચાહના વ્યકત કરવા માટે સતત વિચારતે રહેશે અને પ્રવૃત્ત પણ રહેશે, તેથી તેનું જીવન ગોઠવાઈ જશે. પરિણામે, અન્ય શા માટે આ ચિંતાહરણ, દુઃખહરણ જડીબુદીને આશ્રય -પ્રકારનાં દુખ કે. અગવડે તેને પરેશાન નહિ કરે. તેવી જ ન લેવો? .