Prabuddha Jivan 1990 Year 01 Ank 01 to 12

SR No.: 525975
Original Sutra Author: N/A
Author: Ramanlal C Shah
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 1990
Total Pages: 178
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 16 MB

Page 103

તા. ૧૬-૭-૧૯૯૦
પ્રબુદ્ધ જીવન ધેવામાં આવે છે. ખરી રીતે જોતાં, ધનવાનોને પૈસાના બળથી જુઠું છે. વિશ્વમાં અઢળક નાણું છે, પરંતુ દુર્ભાગ્યની વાત છે કે મોટા બોલવાનો, અપ્રામાણિક બનવાનો અને ગુનો કરવાનો પરવાનો મળી ભાગનું નાણું અત્યંત મોંધા શસ્ત્રો પાછળ વપરાય છે; જયારે તેની જાય છે. તેમ કરવાનું ગરીબ લોકો તેમની આગળથી વીખે છે એ સરખામણીએ ૫રહિતવાદની દષ્ટિએ અલ્પ નાણું વપરાતું હશે. તેવી કડવું સત્ય અવગણી શકાય નહિ. આજે રશિયા સમેત સમગ્ર વિશ્વમાં જ રીતે શ્રીમંતો પોતાનાં સુખસગવડો, મોજશોખો, વિલાસ વગેરે
જ્યારે તેની સરખામણીએ, થોડા લાંચ-રુશવતનો ભ્રષ્ટાચાર પ્રવર્તે છે. માત્ર ગરીબ લોકો જ લાંચ લે પાછળ પુષ્કળ પૈસા વાપરે છે; છે ? સીધો અને સરળ દાખલો આપી શકાય તેમ છે. પટાવાળો,
અપવાદો સિવાય, પરહિતવાદની દષ્ટિએ અલ્પ પ્રમાણમાં પૈસા
વાપરતા હોય છે. ખરેખર તો તેઓ પોતાનું હિત વીસરી જતા હોય હેડકલાર્ક અને મોટા અમલદાર આ ત્રણેયમાંથી કોણ વધારે લાંચ લે
છે, તેથી પોતાના હિત માટે પણ તેઓ પૈસા વાપરી શકતા નથી. એ સામાન્ય માણસ પણ સમજી શકે એવું વર્તમાન જગતનું ચિત્ર છે.
પૈસાનો સદુપયોગ વિરલ હોય છે, તેથી ગરીબીમાં પૈસાના દુ૫યોગથી પાંચ- પચીસ રૂપિયાની બાબતમાં ક્યારેય ચોરી ન કરી હોય તેવા
ફરજિયાત રીતે પણ બચી જવાય છે એ ગરીબ લોકોનું પરમ સદ્દભાગ્ય ચુસ્ત પ્રામાણિક માણસો પાંચ-દસ લાખ રૂપિયાની અચાનક પ્રાપ્તિ છે થવાની સંભાવના થાય તો ન્હાવરા બની જઈ તેવી ચૌરી કે લાંચ સામાન્ય રીતે પ્રેમ-ભાવ, સાદાઈ, કરકસર, સંતોષ, સહનશક્તિ, સ્વીકારી લેવા લલચાય છે. જિંદગીનો સરવાળો તેઓ મૂકી જુએ છે, શારીરિક શ્રમ, માનવતા, ધર્મ પ્રત્યે અભિમુખતા વગેરે સુંદર ગુણોને અને અપ્રામાણિકતાનું પલ્લું નીચે નમતા તેઓ તેનાથી ઘેરવાઈ જાય જન્મ આપનારી અને પોષનારી ગરીબી છે. પછી ભલે દ્રાક્ષ ખાટી છે
એવો સંતોષ હોય તો પણ તેવો સંતોષ ધનવાનોના અસંતોષ કરતાં જેલની મુલાકાત લેવામાં આવે તો ગરીબ વર્ગમાંથી આવેલા ઘણો સારો છે. અંગ્રેજીમાં એક કહેવત છે, 'Necessity is the કેદીઓની સંખ્યા મોટી જોવા મળે. ધનવાનો ગુનાહિત જીવન જીવતા mother of invention - શોધખોળની જનની આવશ્યકતા છે. હોય એવું ચિત્ર ઉપસે. તો પછી, પૈસાના બળથી પ્રકરણ ભીનું ગરીબ લોકો હંમેશાં તંગીમાં જ રહેતા હોય છે, તેથી તેઓ પોતાનો સંકેલાઈ જાય કે અદાલતમાં નિર્દોષ જાહેર થાય એ શું માત્ર જીવનવ્યવહાર તંગીરહિન ચલાવવા માટે તેમનું ભેજું વાપરતા જ હોય ફિલ્મોમાં જ બનાવવાની બાબત છે ? એવી કોઈ વાસ્તવિકતા ન જ છે. પરિણામે, તેઓ દુનિયાને કંઈક આપી શકે તેવું શોધી શકતા હોય હોય તો કલ્પનાજગતમાં તે આવી શકે જ નહિ. તેથી કહેવું પડે છે છે. કે અમીરી ગુના અને દુર્ગણોની ફળદ્રુપ જનની છે; જ્યારે ગરીબ લોકો
સ્વામિનારાયણ સંપ્રદાયના પરમ તપસ્વી સાધુ સદ્દગુરુ એકંદરે ધર્મનો ડર રાખતા હોય છે. તેમ છતાં, જેમને અમીરી, ગરીબી,
- ગોપાળાનંદસ્વામીની વાતોમાંની એક વાત આ પ્રમાણે છે:- *
મહારાજ આજ્ઞા કરે જે તમારી નજરમાં આવે ત્યાં અવતાર ગુનો, જેલ વગેરે અંગે પારદર્શક ખ્યાલ મેળવવો હોય તેમને
- ધરીને જીવોના કલ્યાણ કરી આવો ત્યારે જે ગરીબ બ્રાહ્મણ હોય ને તૉલ્સતોયની હૃદયસ્પર્શી નવલકથા 'Resurrection - રેઝરેકશન -
માગીને પેટ ભરતો હોય ને કન્યા પણ ન મળતી હોય ને વેદનો પુનર્જીવન વાંચવા નમ્ર વિનંતિ છે.
ભણેલો ને ધર્મવાળો હોય તેને ઘેર દેહ ધરવો કે તરત ઘરનો ત્યાગ એવી દલીલ પણ કરવામાં આવે કે પૈસો પોતે ખરાબ નથી; કરીને ભાગી થવાય અને જો ભારે ધનાઢય ગૃહસ્થને ધેર જન્મ ધરે પૈસાનો સદુપયોગ કે દુરુપયોગ કરવો તે માણસ પર આધાર રાખે છે. તો નાનો હોય ત્યાંથી એવા માર્ગમાં ચડાવી દે જે માન, મોટ૫, સ્ત્રી, મારો નમ જવાબ એ છે કે ગરીબી પોને ખરાબ નથી, પણ ગરીબી ધન અને લોકની આબરૂ નથા પોતાના સંબંધી તેમાં સ્નેહ થાય. પછી ' તરફ કેવી દષ્ટિ રાખવામાં આવે છે તે ગરીબીની યોગ્યયોગ્યતા નકકી ને મૂકીને નીકળા નહિ. તે માટે દેહ ધરવો પડે તો એમ સમજી કરે છે. દુનિયા તરફ જોતાં એમ લાગે છે કે માણસ પાસે વધુ પડતો વિચારી તપાસ કરીને દેd ધરવો એ વાત અવશ્ય સમજવાની છે.” પૈસો હોય તો તે નાના બાળકના હાથમાં ખુલ્લું ચપ્પ હોવા બરાબર અહીં ગરીબો અને અમીરીનો ભેદ સ્પષ્ટ અને સચોટ રીતે છે. નાનું બાળક ચપ્પથી પોતાને લગાડી દેવાનું એ નિ:સંદેહ બાબત આપ્યો છે. માટે ગરીબ હોવું એ ગુનો નહિ, પણ આશીર્વાદરૂપ છે. nિ
Sily is the
નntion - શોધખોળની અને
કરણ ભીનું ગરીબ લોકો
પિતાનો વારસો
- 1 ચી. ન. પટેલ આપણા જીવનમાં ક્યારેક એવો પ્રસંગ બને છે કે તે જીવનની હોય તેમ, બે છંદ લાગ્યા: એક, મારી ઉંમરના બીજા છોકરાઓ સાથે દિશા બદલી નાખે છે. મારા જીવનમાં એવા કેટલાક પ્રસંગ બન્યા છે. હારજીતની રમતોમાં લખોટીઓ રમવાનો અને બીજો ગામમાં એક સૌથી પહેલો મારી નવેક વર્ષની ઉંમરે બન્યો. ગાંધીજીને એમના પિતાએ ભજિયાવાળાની દુકાને દરરોજ ભજિયાં ખાવાનો. લખોટીઓની રમતમાં આપેલી ક્ષમામાંથી અહિંસાનો પદાર્થપાઠ કેવી રીતે મળ્યો તે તેમણે હું જીતતો તે કરતાં હારતો વધુ, અને એ ખોટ પૂરવા હું વારેવારે નવી એમની આત્મકથા માં વર્ણવ્યું છે. એમને એ પદાર્થપાઠ ન મળ્યો હોત લખોટીઓ ખરીદતો. તે માટે અને ભજિયાં ખાવા પૈસા જોઈએ ને હું અને પિતાએ એમને શિક્ષા કરી હોત તો એમનું જીવન કેવી દિશા લેત
પિતાના ખિસ્સામાંથી, તેમને પૂછયા વિના, લેતો. એમ કરવામાં હું તે કહેવું મુશ્કેલ છે. પણ એ ચોકકસ છે કે તેઓ મહાત્મા ન બન્યા
ચોરી કરતો હતો એવો કોઈ ભાવ મને થતો હોવાનું યાદ નથી. હોત. મને પણ નવ વર્ષની ઉંમરે ગાંધીજીના જેવો પિતાની ક્ષમાનો અનુભવ થયો, અને તે ન થયો હોત તો મારા જીવને અવળી દિશા
શરૂઆતમાં એક આનીના એકબે સિક્કા લેતો (એક આની બરોબર લીધી હોત તે વિશે મને લેશમાત્ર શંકા નથી. તે પ્રસંગ આમ બન્યો. આજના ૬,૧/૪ પૈસા) પણ પછી ચાર આનીના સિકકા લેવા માંડ્યો.
મારું નવમું વર્ષ પૂરું થવા આવ્યું તે અરસામાં મારી બા મૃત્યુ (ખરીદશક્તિની ગણતરીએ એ સમયની ચાર આની આજના ઓછામાં પામી. તે પછીના વર્ષે મને, જાણે મારું મન બાની ખોટ પૂરવા મથતું ઓછા પાંચ રૂપિયા બરાબર ગણાય) પિતાના ખિસ્સામાં એક આનીના