Prabuddha Jivan - Tarun Jain 1936 10 Year 03 Ank 05 to 06

SR No.: 525839
Original Sutra Author: N/A
Author: Chandrakant Sutaria
Publisher: Mumbai Jain Yuvak Sangh
Publication Year: 1936
Total Pages: 16
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Prabuddha Jivan, & India
File Size: 2 MB

Page 9

નૂતન દષ્ટિ
Regd No. 3220.
તરણ
|
| #
શ્રી મુંબઈ જૈન યુવક સંઘનું મુખપત્ર..
વાર્ષિક લવાજમ ૧-૮-૧
છુટકે નેલ --
:: તંત્રી : ચંદ્રકાન્ત સુતરીયા. ::
વર્ષ ૩ , અંકે છો. ગુરૂવાર તા. ૧૫-૧૦-૩૬.
લગ્ન ! : એક મિમાંસા. : મળતી મિgબનીઓને જળહળતી નિરખી નવી મિgબનીને એવા જ પ્રકાશને પુંજ બનવાનું પ્રલેશન થાય છે. અગ્નિની એ મૈત્રી સાથે છે. એની વાટે દિ પ્રગટે છે પ્રકાશ પ્રસરે છે. એ જળઢળી ઉઠે છે ને ટમ ટમ ટમ મિલકતી રમના વાટ દિને નચવી રહે છે,
શાં મધ્ય રને ચકવવાં પડૅ છે આ ક્ષyભર્યા જળકુળાટનાં એની વાટ ખત્મ થાય છે, એને દેહ ખતમ થાય છે અને હેથી એ હવશ બની હતી એ જળહળાટ, ને એ દિપક પણ અસ્ત થાય છે; વર્તમાનકાળમાંથી મૂર્તકાળમાં અવરોષનિ એ લુપ્ત થાય છે.
આપણાં લગ્નનાં પરિક્ષામ મહદ અંશે આથી જુદાં નથી. કુમાર ને કુમારી પરચાં જોડલાંને સુખી કપી, ત્રમાં જ જીવનનું પરમ સુખ કપી, સાથીદારમાં અપૂર્વતા આરોપી, સુનેરી કહપનાના જળહળતા રંગપર આંખ ઠેરવી એ સ્વપ્નસૃષ્ટિ પિતાની કરવા પર છે. એ પરણે છે સ્ટારે એનાં મન-શરિર ઉડતાં હોય છે. એ પળે એનાથી વધારે સૌભાગ્યવંતુ કઈ છે નહિ કેમ એ માનતાં હોય છે. મિત્રોને મુરબ્બીએ એમાં સાથીમ પૂરે છે; હર્ષના બની છે દિશાએ ભરે છે અને અસંખ્ય અભિનદન એમનાં હયાં ભરે છે.
નાચતાં હૈચાં નવી દુનિયા ટપી જવાની હોંશમાં રાચતાં હોય છે. એક માને છે “ત્રજમાં કૃષ્ણુ પુરૂષ છે એક’ એવા પુરુષની એને મૈત્રી મળી છે. બીજો મને છે “કાળીદાસની શકુંતલા ને ઉર્વશી અને મિશ્ર થઈ સદેહે જન્મેલી” એવી પ્રયતમાને રૂપે એને પિતાને પ્રાપ્ત થઈ છે. અને પરમ ભાગ્યવંતાં પોતાને માનીને એબન્ને સંતોષ અનુભવે છે.
નવિનતાની ચમકતી પળે વીતિ થાય છે અને સમયનાં વહેણ કહપના સૃષ્ટિના જળહળતા સુનેરી રંગૈપરથી ઘસાઈને પસાર થાય છે. જહેમ હેમ એ પ્રસાર થતાં જાય છે હૈમ હેમ ઉખડતા સુનેરી રંગની નીચે અનાર્યક ભાગ દેખાય છે અને કfપના પટે જ ઉચન કરતા પગ પૃથ્વીની નકકતા ઉપર ઉભીને વાસ્તવિકતાના તાણુ વાણા નિરખે છે,
પશુ મા અનુભવનાં શાં શાં મૂલ્ય એને ચુકવવાં પડે છે એને કામના મેથી ઉતારી વાસ્તવિક્તા શાન કરાવે તે વેળા એ આઘાત પામે છે. એનાં ૨સ છોડ સુકાઈ જાય છે. એણે આપેલી અપૂર્વતા ક્ષહલક બની રહે છે. છલગતાં ઉશ્યનની કલ્પના ને ભાવનાની ભસ્મ ઝખાઈ એનાં કદમ ઠંડા પડે છે. સંહિન હૈયું અને હારી થાકેલે દેહ અનિચ્છાએ જ જીવનનો ભાર વહે છે.
વાલીહિન અને આથમતા ચૌવનના પ્રતિક શાં આપણાં નવપરબ્રુિત જુવાન ઝુવતીએ આનાં સાક્ષી થશે.
જુવાનની અજ્ઞાનતા ને વેગ એ આ પરિસ્થીતિ માટે જવાબદાર છે જ. પણ એથી યે વધારે જવાબદાર આપડ્યા સાહિત્યકારો છે. જીવનના સામાન્ય અનુભવેની બાદબાકી કરી માત્ર સેનાની શાહીથી જ પાત્રો અને પ્રસંગે રચી એને જળહળાટ બતાવીને પતંગની શાં” નાદાન જુવાન જતુવતીઓને લગ્ન પરત્વે મુગ્ધ કરે છે. પૃથ્વી પરથી એના પગ એટલા અદ્ધર કરી મૂકે છે. પૃપીપ૨ આવતાં એને પતન જડ્ડાવા માંડે છે. અને એથી જીવન સાથે એને મેળ ખાતો નથી.
( અનુસંધાન પૃષ્ઠ પર જુએ . )