________________
चूकी छु, अने तमे पण द्रव्य लेवाथी तेमां संमत थया छो. वली शुं तमे नथी सांभल्यु के राजाओ एक ज वार बोले, मुनिओ एक ज वार वंदे अने कन्या पण एक ज वार अपायआ त्रणे बाबतो एक ज वार थाय छे.” जो पति ना मळे तो तेनी पाछळ बळीने मरी जाय छे पण शीलने सोहावे छे.
___एवा ते पुत्रीना निश्चयने जाणी उत्तम एवा देवदत्त शेठे कञ्जु के-हे डाही पुत्री ! कहे, वायुनी पेठे भमता एवा ते मुनिने शी रीते ओळखवा ? पुष्पमां भ्रमरनी जेम ते नवनवा स्थानमां फरे छे. ते मुनि पाछा अहीं आवशे के नहीं ? कदी आवशे तो शी रीते ओळखाशे ? तेमनुं नाम शुं ? तेनुं अभिज्ञान शुं ? तेवा भिक्षु तो केटलाय आवे छे.
धनवतीए घणी लज्जाने लीधे मंद मंद वचने कह्यु- हे तात ! ते देवालयमां देवतानी गर्जनाथी हं भय पामी हती, तेथी हं तेमना चरणने पकडी रही हती, ते वखते तेमना चरणमां एक चिह्न मारा जोवामां आव्युं छे. माटे हे पिता, हवे तमे एवी गोठवण करो के जेथी हुं प्रतिदिन जता-आवता साधुओने जोई शकुं. दानशालामां निरंतर तमारा तरफथी दान आपती एवी हुं अवसरे तेने पण पामीश. कारण दान फलवालुं छे.
भिक्षुको दानेश्वरी पुरुषोना घरने विशे भमे छे, एम विचारीने शेठ बोल्या के-हे पुत्री ! जे कोई मुनिओ दानशाळामां आवे ते सर्वे मुनिओने तारे स्वयं ज भिक्षा आपवी. पितानी आज्ञाथी दानशाळा खोलावी अने पोताना हाथे ज मुनिओने दान आपवा लागी. ते धनवती पण त्यां आवता एवा साधुओने शुद्ध अन्न-पाणी आपीने तथा नमीने पगीनी पेठे पगनां चिह्नने जोवा लागी. जो के ते धनवती तो साधुओने इच्छित एवां अन्नपानादिक आपवाथी कल्पलतारूप थई. परंतु साधुओ तो श्रीमतीनी ईच्छाने अपूर्ण करवाने लीधे त्यां निष्फल थवा लाग्या. ए प्रमाणे अरण्यमां रहेली मालतीनी पेठे निष्फल जती युवावस्थावाली धनवतीए आशा वडे ज अनुक्रमे बार वर्ष निवृत्त कर्या. आ प्रमाणे दसमी ढाल पूर्ण थई.
दूहा-सोरठा भोग करम वसि सोय, आविउ तिहां अजाणतउ, रही मुख साहमउं जोय, ऋषीनई देखी धनवती... जेम चकोरी चंद, निरखी निरभर नेहस्युं, तिम मुनि मुख अरविंद, निरखी निजपति ओलख्यो... २
76
