________________
૩૧૬
બુદ્ધિપ્રભા.
જે આઘે સરના જળમાં કમળ ખીલ્યાં, " મિક્તિકબિન્દુ શાં જળબિન્દુને ઝીલ્યાં; “ લગતી પણ જેની બાજુમાં મે, સંસારીને એ પાઠ પઢવતાં જેને ! સુખ, વૈભવ, સી, સંસાર ફરજ હૈ ત્યાગી, દમી દેહ મારીને મન થા માં વૈરાગી; “ તાપે તપવાની જુદી કેસેટી_રીતિ, “ મને મારી નહિ, પણ મિત્ર બની જતી.
( અતુટુપ) લજ પામી ચન્દ્રસિંહ શિવતને કારણે; તત્વ, હેતુ, માર્ગ પૂછે કહેતા બુદ્ધ ધરી દયા
( રામાયણની સાખની લય.) તુજ સત્ય કૃતિ પર કલીક દીધું કે અંતે છાનું કે નિબળ સત્ય નહિ જો કે ! મે સત્યની સાબીતી કરવા હૈયે, “ને ચૂકે સત્ય પરની શ્રદ્ધાને મહે! ”
( અનુ ટુપ, ) ચન્દ્રા-“વદેશી આ ગુહ્ય ગિરા,સ્વામી! ના સમજી શકું! “છાજે છે શું શુણીને વ્યર્થ આરોપ ઠ?”,
(રામાયણની સાખીની લય. ) બુ- મુમુક્ષુના છે માર્ગ નિરાળ મૂળે,
“ નિન્દા, અન્યાયે ઘોળી પીતા ફિરે;
સત્યના અભિમાને જગના વહાલા થાતાં, શિષ્યવ્રત શું સાયાં ડગ ભરવાં ચૂકાતાં !”
(અનુષ્ટ્રપ.) ચન્દ્રસિંહ નમાવ્યું મસ્તિષ્ક શરમિંદા પડી; અને વાંછી વધુ શિક્ષા સિદ્ધાર્થ કરૂણા કરીઃ
(રામાયણની સાખીની લચ,). “ નિષ્ફળ થઈ હારી આમ કસોટી પહેલી,
“ ઉંડા સ્વાર્થો, મમતા, મન વૃત્તિ મેંલી ! • કયા વિસ્તુત છે; પણ સંક્ષેપમાં વિદિત થાય કે કોઈ પ્રજાજને ચન્દ્રસિંહ પર બેટું આળ છે; પોતે નિર્દોષ હો, તે પૂરવાર કરવા મન્યત ચલાવી રહ્યા હતા. બુદ્ધભગવાન એમ સૂચવે છે કે, સત્ય પર હુને શ્રદ્ધા ન રહી ત્યારે હું તારી નિર્દોષતા પુરવાર કરવા માંડી ! નહિ તે કય તે જ અંતે તરી આવત. (કરી સુન્દર ફીલસુફી!) સરખા કલાપીની પંક્તિ -
