________________
२७५
પ્રાચીન ગુર્જરભાષામાં જેન સાહિત્ય. रात दिवस निज प्रिया सुं, तुं रमतो मनरंग । जे जोइ ते पूरतो, उलट आणी अंग ॥ ५० ॥ सो रामा जीउ ताहरी, खिणमाही विघटाय । स्वार्थ पहोंचत जब रह्यो, तब फेरी वेरी थाय ॥ ५१ ॥ समुद्रद्वीप सायर सवे, पान्या केइ पार । नारी हृदय दोय आगलां, को नवी पाम्या पार ॥ ५२॥ ब्रह्मा नारायण इश्वर, इंद्र चंद्र नर कोड। ललना वचन हुवा लालची, रया ते वे करजोड ।। ५३ ॥ नारी वदन सोहामणो, पण वाघणी अवतार । जे नर बहने वश पड्या, तस लुस्या घरवार ॥ ५४ ।। हस्त मुखे दीसे भली, करते कारमो नेह । कनकलता वाहिर जिसी, अभंतर पितल तेह ॥ ५५ ॥ पहिली प्रीति करे रंगशं, मीठा बोली नार । नरदास करियो आपणो, पछे मूके टाकर मार ॥५६॥ नारी मदन तलावडी, बुड्यो सयल संसार । काढण हारो को नहीं, बुडावु बन वार ॥ ५७ ॥ वीस वीसाना जे नरा, कोइ नही तसवंक । पण नारी संगतं तेहने, निश्चे चढे कलंक ॥ ५८ ॥ मुंज अने चंड प्रद्योतना, दासीपति पाम्या नाम । अभयकुमार बुद्धि आगलो, तेह ठग्यो अभिराम ॥ ५९॥ नारी नहींरे बापडी, पणं ए विषनी वेल । जो सुख वांच्छे मुक्तिना, तो नारी संगत मेल ॥ ६० ॥ नारी जगमा ते भली, जियो जाया पुरुष रतन । ते सतीने नित्य पाये नमुं, जगमा ते धन्य धन्व ।। ६१ ॥ पाप घट पूरण भरी, तें लीयो शिर भार । ते किम छूटीश जीवडा, न करी धर्म लगार ।। ६२ ।। तो इसुं जाणे कुडकपट, बल बलय तु छांड । ते छांडीने जीवडा, जिन धर्मसुं चित्त मांड ।। ६३ ॥ जेणे वचने पर दुखीयों, जेणे होये प्राणी घात । कलेशे पडे नीज आतमा, तज्वो उत्तम ते वात ॥ ६४ ॥ जीमतीम परसुख दीजीए, दुख न दीजे कोई । दुख दीजे दुख पामीए, सुख दीजेज सुख होय ॥ ६५ ॥
