________________
બુદ્ધિપ્રભા.
w:
--
એવુ બેલી ભલી બાળા મૃગલી નીરખી રહી, દયાળુ આંખડીએ તે અશ્રુ ધાર વહી રહી.
અશ્રુ ભર્યું વદન સુંદર પુષ્પ જેવું, બાળા અને હરણનું નીરખી વહે ; “શું પાપ મેં કંઈ કર્યું મૃગયા કરીને,
ના ના! નહીં! નહીં ! કદી, કદી હોય એવું ! ” શું કાયદે કુદરતી નવ જાણુત તું ? શું મને ડર કદી નવ માનતે તું
જે જીવવું પ્રીય તને કદી લાગતું કે, શા માટે મૂક હરિણી મરવું વિચારે? ના તેડવી કુસુમ પખડી વ્યાજબી છે ! પા હરિણ હરવા-ડીક છે ભલા કે ? એ આ ચીરાય ઉર હા ! મૃગલી તણું કે, ને કાળજું નવ બળે તુજ એ શીકારી ? હૈયું બળે નવ યદા પરદુઃખ દેખી, હવું નહીં હદય પથ્થર તે પ્રમાણે.
ભિજાયાં નેત્ર ને વચ્ચે, શિકારીય રડી પડ; અરેર! પાપ મહે કીધું ! એમ બાલી કરી રહ્યા !
કાઈ ન બોલે, કેઈ ન ચાલે; હદયે હદ,
સર્વ નિહાળે ! બાબા શીકારી ઉભયે મૃગલી ઉપાડી, ને સાદ એ વૃણ કરી ભરી ઔષધીએ.
અહે હે ! એ શીકારી તે, હતો કે નૃપ નંદન, દયાનાં ઉચ્ચ સિદ્ધાંત, અજાણ્યો નવ જાણુતો.
બાળા દેવિ, કુદરત જેવી, સમજાવી ત્યાં, દયા સુનેરી.
