Jain Satyaprakash 1937 12 SrNo 29

SR No.: 521527
Original Sutra Author: N/A
Author: Jaindharm Satyaprakash Samiti - Ahmedabad
Publisher: Jaindharm Satyaprakash Samiti Ahmedabad
Publication Year: 1937
Total Pages: 42
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Jain Satyaprakash, & India
File Size: 19 MB

Page 24

[૧૮] શ્રી જૈન સત્ય પ્રકાશ
[ વર્ષ ૩ આ પ્રમાણે નિશ્ચય કરી વિકમસી ઘેરથી ચાલી નીકળે, રતે મળતાં સ્નેહિ તથા સંબંધીઓ પણ સાથે થયાં. તેણે પિતાને હંમેશને સાથી (લુગડાં ધોવાને) છેક સાથે લીધો હતો.
વિકમસી સિદ્ધાચળજીની તળેટીમાં આવીને ઉભે રહ્યા. ત્યાં રહેલા યાત્રાળુના સંધ અને નેહિ સંબંધીઓ સમક્ષ તેણે કહ્યું કે, હું ડુંગરપર રહેલા વાઘને મારવાને જાઉં છુ. વાઘને મારીને ઘંટ વગાડીશ, તેને અવાજ તો સાંભળે તે જાણજો કે, મેં વાઘને ભાર્યો છે. જે ન સાંભળો તો મને મુ માનજો. આમ કહી વિકમસી કેડે બાંધી ડુંગરપર ચડવાને તૈયાર થયા. ત્યાં ઉભેલા જનસમુદાયની છેલ્લે ભાવભીની વિદાય લીધી અને ડુંગર પર ચઢવા માંડયું, સર્વની આંખ તેના તરફ ખેંચાઈ રહી. જોત જોતામાં વિમસી અદશ્ય થયે.
વાઘને મારવાની જેના હૃદયમાં પૂર્ણ ભાવના જાગી છે એવો વીર વિકમસી એક પછી એક ડુંગરનાં પગથિયાં ચઢતા જાય છે. તાપને પરિશ્રમને લઈ પરસેવાથી તેનાં કપડાં તરબળ થઈ ગયાં હતાં. જેમ જેમ ઉપર ચઢતો જાય છે તેમ તેમ તેની ભાવના પણ વધુ ને વધુ મજબૂત બનતી જાય છે. આમ ઠેઠ ડુંગર ઉપર પહોંચી ગયો.
આ વખતે બરાબર મધ્યાન્હ થયો હતે. ઉનાળાને તાપ એટલે શી વાત ? એ તાપથી શાંતિ લેવાને માટે વાઘ એક લિંબડાના છાંયડા નીચે આંખ મીંચી ઘેરતા હતા. વિકમસી ત્યાં જઈ પહેઓ અને જોયું કે હાં બરા પર લાગે છે. પાસે જઈને પોતાના હાથમાં છેકે બરાબર વાઘના માથાપર માર્યો. બળ હતું તેટલા જોરથી અને હિંમતથી કરેલો ધા વધને બરાબર માથાની ખોપરીમાં સખત વાગ્યું. તેનું માથું ફૂટી ગયું અને લેહી વહેવા લાગ્યું, તે પણ તે પશુઓને રાજા પિતાનું વેર વાળવાને તૈયાર થયે, અને ઉભો થઈ વિકમસી તરફ ધસ્યો. વિકમસી ઘંટ તરફ દોડીને જ્યાં ઘંટ વગાડવા જાય છે ત્યાં તે વાષને એક પંજો વિકમસી પર પડશે. વિકસી જમીન પર પટકાયે. એક બાજુ વાઘ પણ પડી ગયે. બન્નેના છેલ્લા પ્રાણ હતા. વિકમસીએ મરતાં મરતાં વિચાર્યું કે મારી ભકામના પૂર્ણ થઈ છે તે નીચેના માણસે કેમ જાણશે ? લાવ ઘંટ વગાડું. એમ વિચાર કરી પોતાની પાસેનું કપડું શરીરના જખમ ઉપર મજબુત વીંટાળી લથડત લથડતો ઉભા થઈ ઘંટ વગાડ–ખુબ જોરથી વગાડે. એ ઘંટના વિજયનાદે તેના છેલ્લા પ્રાણ ચાલ્યા ગયા અને મૃતદેહ જમીન પર પડી ગયે.
આવી રીતે વીર વિકમસીએ જીવના જોખમે વાધને મારી સિદ્ધાચલજીની યાત્રા ખુલ્લી કરી અને યાત્રાળુઓને વાઘના ત્રાસથી બચાવ્યા, પોપકારને માટે પિતાનું જીવન સમર્પણ કરનાર એ વિકમસી મરી ગયો પણ તેનું નામ આજે અમર છે.
આજે પણ તેને પાળ, શત્રુ જય ઉપર કુમાળપાળ રાજાના દહેરાસર સામે એક નાના આંબાના ઝાડ નીચે હયાત છે. તેના ઉપર લડવૈયાને છાજે તે સીંદુરનો પિશાક પહેરાવેલ છે. હજી પણ તેની યાદગરિમાં શત્રુંજયની આસપાસ વસતા ટીમાણયા ગોત્રના ભાવસારનાં નવ પરિણિત વર વધુનાં છેડાછેડી ત્યાં છૂટે છે તેમ સાંભળ્યું છે.
શત્રુંજય ઉપર હું જ્યારે જ્યારે જાઉં છું ત્યારે આ પાળિયાને ધારી ધારીને જોઉં છું, અને વિકમસીની આ વીર કથા મારી સન્મુખ ખડી થાય છે, હૃદયમાંથી ઉગાર નીકળે છે કે ધન્ય વીર વિકમરણી !