Siddhachakra Varsh 09 - Pakshik From 1940 to 1941

SR No.: 520959
Original Sutra Author: N/A
Author: Ashoksagarsuri
Publisher: Siddhachakra Masik Punarmudran Samiti
Publication Year: 2001
Total Pages: 494
Language: Gujarati
Classification: Magazine, India_Siddhachakra, & India
File Size: 16 MB

Page 407

'૩૧૯ શ્રી સિદ્ધચક્ર)
વર્ષ ૯ અંક-૨૦
(૨૪ જુલાઈ ૧૯૪૧ લાગેવળગે છે. પરિણતિજ્ઞાનવાળો પોતાના આત્માને જીંદગીની દરકાર નથી ! ધૂળમાં ગઈ જીંદગી' એમ તપાસે તો ખ્યાલ આવે.
સામાન્ય બોલો છો. પણ પ્રથમ ધૂળ જેટલી કિંમતી જિંદગીની કિંમત ધુળ જેટલી પણ તો જીંદગી બનાવો! તેટલી કિંમત પણ કયાં ગણો નથી ગણવી?
છો? અપૂર્વ મનુષ્ય જીવન જાય છે, તેના માટે મળ્યું એક શેઠનો છોકરો છત્રીસ હજાર રૂપિયાની શું? છાશમાં માખણ જાય છે અને રાંડ ફૂવડ રકમ લઈને બહારગામ ગયો, અને ત્યાં દુકાન કરી કહેવાય. જીંદગી જાય છે અને બદલામાં પાપ છે. ઘણા મુનિમાં રાખ્યા છે. પોતે કોઈ દિવસ બંધાય છે. જાગ્યા ત્યારથી સવાર ગણી કામે લાગી ચોપડો જોતો પણ નથી. માત્ર મુનિમોને મળે. અને જવું જોઇએ. જીંદગીની સાવચેતીનો ખ્યાલ આવ્યો મનિમો તેને મનમાનતી માહિતી આપી દે. એક ત્યારથી ધર્મનો ઉદ્યમ કરવા લાગી જવું જોઇએ. દિવસ પોતાના ગામનો માણસ ત્યાં આવ્યો. પોતે પાપથી બચવું અને ધર્મ કરવો એવી ભાવના થાય, તેની પાસે દુકાનના વહીવટની બડાઈ હાંકવા "ર્મ કરાય તો દેવલોક પામી શકાય છે. જવાબદારી માંડયો. પેલાએ ચોપડા તપાસ્યા તો મોટું ભોપાળું અને જોખમદારી વિચારે તો આ બધું બની શકે હવે અહિં પણ વિચારો કે આયુષ્ય સો વર્ષનું તેના છે. અધિકારીઓ પરિણામ વિચારીને દરેક વચન દિવસ ૩૬૦૦૦ છે. માનો કે તમો એટલું આયુષ્ય બોલે છે, તેમ બોલતાં ચાલતાં આશ્રવનો બંધ થાય લઈને આવ્યા છો. વીસ પચ્ચીસ વર્ષે આંખ ખૂલે છે કે નહિ તે કાયમ વિચારવું જોઇએ. પરિણતિ છે કે પાંચ ઈદ્રિયો રૂપી મુનિમોને આખી મડી સોંપી જ્ઞાનવાળો તે વિચારે છે. હતી. જે જે રાત જાય છે, તે પાછી આવતી નથી. વિચાર પરિવર્તન વિના વર્તન પરિવર્તન તેમ પેલા મુનિએ પંદર હજાર મુદત બહાર ગણ્યા કર્યા. જુવાનીના દશ હજાર દિવસ એવા છે કે એક જવાબદારી અને જોખમદારી સમજે પણ તે દિવસે એક દિવસ ભોગવાય પણ એક દિવસે બે મુજબ વર્તે નહિં તો? વર્તન વિના ફલ શી રીતે દિવસ ભોગવાય નહિં. દુનિયાદારીમાં ધૂળની પણ મળે? પરિણતિશાન થયા બાદ પ્રવૃત્તિ કરે તો કિંમત છે. ચોપડામાં નાખવાની રેતી પણ કોઈ તત્ત્વસંવેદનશાન ગણાય છે. સબુરીનાં ફળ મીઠાં અમથી બગાડે કે નાખી દે તો તરત આંખ ઉંચી એ વાત અહિં ન ચાલે. સબુરીના ફલ મીઠાં કરી થાય છે, પણ રોજ ચોવીસ કલાકની જીંદગી ચાલી કરીને તો બહોતેર કિલ્લા ખોયા હતા! ધર્મ પછી જાય છે, તેમાં મેળવ્યું શું? તેનો વિચાર પણ થાય કરીશું એવો વિલંબ શા માટે? કેટલું જીવીશું, છે? ધૂળની કિમત ગણવામાં આવે છે, પણ આરોગ્ય સદા રહેશે તેની શી ખાત્રી? વળી આશ્રવ
થતું નથી.