________________
दोहा-उपहार
जे भणेला छे, जे पंडित छे, जे मोटा गर्व धरनारा ले, ते पण स्त्रीओना चक्करमा रहेंटनी जेम भमे छे.
१५६
कक्काना अक्षरोने मूठीथी भूसीने तुं त्यां सुधी लख्या करीश ज्यां सुधी शंखनी जीभ ...(?) लूछीने न ........ (?)
१५७
__ तुं तडतड पांदडां तोडे छे – जाणे ऊंट पेठं ! पण हे मूढ ! तुं ए नथी जाणतो के कोण तोडी रघु छे, कोण तूटी रह्यु छे ?
१५८
पांदडं पाणी, तृण के तल --बाने तारा जेवा ज जाण. पण मोक्षमा जेनाथी जई शकाय ते कारण तो कोई जुदुं ज छे.
१५९
हे जोगी! पांदडीओ तोड मा, फळने य हाथ न लगाउ. जेना माटे तुं तोडे छे ए शिवने ज अहीं चडावी दे.
१६०
.. देवळमांनो पथ्थर, तीर्थमान पाणी, पुस्तकमांनु सकळ काव्य के फूल्युफाल्युं जे वृक्ष दीसे छे ---- सघळु इंधण थशे.
१६२
- तीर्थे तीर्थे भमनाराने शुं फळ मळयु ? बाह्य शरीर पाणीथी शुद्ध थयु. अंदरनुं शुं थयुं ?
तुं तीर्थतीर्थमा भमे छे. हे मूर्ख ! चामडी तो पाणीथी धोई, पापरूपी मेलथी मेलं बनेलं आ तारुं मन केवी रीते धोईश ? १६३
। जेना हृदयमा एके य देव वसतो नथी ते जन्ममरणथी मुक्त थई परम-लोक केवी रीते पामे ?
एक (तेने) सारी रीते जाणे छे, बीजो नथी जाणतो. तेनुं चरित्र देवो पण नथी जाणता. जे अनुभवे छे ते ज जाणी जाय छे. पूछनाराने संतोष कोण आपे!
१६५
