________________
दोहा-उपहार
संपूर्ण अवध( अहिंसा )नुं व्रत आचरवामां आवे, वळी कई पण अन्याय न करवामां आवे - आटलं चित्तमां लखी अने मनमा धारण करी पग पसारीने निश्चित थई सुओ.
झाझु आकुंअवठु बोलवाथी शुं ? हे जोगी ! देह आत्मा नथी. देहथी जुदो ज्ञानमय ते ज तारो आत्मा समज.
जेनं मन अशुद्ध होय तेने पोथीओ पढवाथी पण मुक्ति क्याथी मळे ? ....... शिकारी पण बहु वार (?) हरणांने नमे छे. १४६
हे ज्ञानी योगी! क्यांय दया विनानो धर्म होय नहीं. पाणीने खूब मथवाथी पण हाथ चीकणा न थाय.
दुर्जनोना संगथी भला माणसोना गुण पण नाश पामे . लोढानी साथे मळवाथी अग्नि पण घणथी पीटाय छे.
१४८
शंखनी धवलता अग्नि पण दूर करी शकतो नथी, परंतु खेरनी साथे मळतां ज ए धवलता नाश पामे एमां शंका नथी.
१४९ । समुद्र द्वारा त्यजायेला शंखनी ए अवस्था थाय छे के गळामा हाथ नाखी एने माछीओ चुंबन करे . गुणरत्ननिधि समुद्रने छोडी जवाथी एने कांठे फेंकावं पडे छे. त्यां शंखोनी अवस्था एवी थाय छे के तेमने फुकावं पड़े छे, एमां शक नथी.
१५०-५१ - हे मधुकर ! कल्पतरुनी मंजरीनी सुगंधी आस्वादीने हवे खाखरामा भमवा लाग्यो ? हे हताश ! हैयु फाटीने तुं मरी केम न गयो ? १५२ ' माथु मुंडाव्यु, शिक्षा धारण करी, धर्मनी आशा बांधी, मात्र कुटुंब छोड्य' पण पारकानी आशा न छोडी (तो धर्मनी आशा क्यां वधी ?) १५३
नग्नतानुं जे अभिमान करे छे, वगोवायां छतां जे समजता नथी, ते बाह्य के आंतरिक एके बंधनने कापी शकता नथी.
१५४ हे भाई! आ मनरूपी हाथीने आंधळी दाटथी रोका. ते शीलरूपी बाडी. भांगी नाखशे अने फरी संसारमा पडशे.
१५५
