________________
कर्पूरमंजरी अने स्वामिभक्त सेवक कथाविव २१ आ मूर्तिने जोतां भलभला मोही पड्या छे अने सानभान गुमावी जीव गुमावी बेठा छे । अनेक राजाओ अही आव्या भने पूतळीने जोता ज रद हेता बोलवा लाग्याः
चालोने पूतळी आपणे घेर, तमे रांघो ने अमे जमीए;
पण पूतळी चालती नथी, पूतळी बोलती नथी अने रढ लेनार अन्नजल तजी मृत्यु पामे छ ।
तकतीमा पूतळोनी रढ़ लई मृत्यु पामेला राजाओनां नाम हतां । चकार प्रधान तरत ज सावध बनी गयो । एने लाग्यु के मारो राजा जो वावमां आवशे अने आ पूतळी जोशे तो एने पण पूतळोनी रढ लागशे अने जीव गुमावशे । आथी प्रधाने वावमाथी गारो लई पूतळीने छांदी दोधी । पाणी भरी प्रधान राजा पासे आव्यो । राजाए प्रधानने पूछयु: 'आटली बधी वार केम लागी ! वावमां शु हतु?' प्रधाने घटतो जवाब आप्यो पण राजाने गळे न ऊतर्यो । राजा वावमां ऊतर्यो । ताजु छांदेलु जोता राजाने शंका गई। प्रधाननी अनेक विनवणी सतां राजा न मान्यो पाणीथी गारो साफ कर्यो । मूर्ति जोतां ज राजा मंत्रमुग्ध बनी बोलवा लाग्योः
चालोने पूतळी आपणे घेर,
तमे रांधो ने अमे जमीए.
प्रधाने राजाने खूबखून समजाव्या पण राजाए रढ ना मूकी। प्रधानने लाग्यु के आ पूतळीमां काईक रहस्य लागे छे । आथी एणे तपास करी अने जेने आधारे मुर्ति घडवामां आवी हती ते राजकुमारी साथे राजानां लान करावी आप्या ' ।
मतिसार अने कनकसुन्दरनी रचनाओ तथा मौखिक परंपरानी लोककथामां जीवित पात्रने आधारे थयेलु मूर्तिविधान, शिल्पदृष्टा सुंदरी प्रत्ये प्रेम अने मित्रना प्राप्ति माटेना प्रयत्नो-एवं कथानक समान छे । मतिसारनी रचनाथी कनकसुन्दरनी रचनानुं कथानक केटलीक रीते जुईं पडे छे । मतिसारे लखेली कथाथी कनकसुन्दरनी रचनामा कथानकनी दृष्टिए महत्त्वनी गणाय एवो भिन्नता आ प्रमाणे छः
१. आ कथा माटे प्रा० भानजीभाई मांडणकानो आभारी छु'.
