________________
नवा नवा आवो उत्साह जोवा फंडा ऊत
अने, आवा संशोधकनुं संशोधन 'संशोधन' बने ज - एवी स्पष्टता करवानी हवे जरूर नथी रहेती. परम्परागत मान्यता, समाजमां व्यापक अने ऊंडा मूळ घालीने प्रवर्तती होय, अने तेथी ते कोई वखत आवां संशोधनने - संशोधित वातने स्वीकारे नहि एवें बने, परंतु ते ए संशोधननो इन्कार के निषेध तो न ज करे, नथी ज करती. 'संशोधन' माटे आ जेवो तेवो एवोर्ड न गणाय.
संशोधननो आशय, अने आग्रह, परम्पराने - पारम्परिक आस्थारूप मान्यताने ध्वस्त करवानो होय छे, एवी समजण आपणे त्यां प्रवर्तती रही छे. वैचारिक कट्टरता ए आनुं जवाबदार परिबळ छे. आ कट्टरताने कारणे, घणीवार, संशोधकोना चित्तमां । दिमागमां पण, परम्पराने ध्वस्त करी नाखवानो उत्साह के आवेश पेदा थतो होय छे. खास करीने, शोध-क्षेत्रमा नवा नवा पदार्पण करनारा तेम ज परम्परावादनी कट्टरताथी दाझेला शोधकोमा आवो उत्साह जोवा मळे. परंतु, मूलतः सत्यशोधन-प्रेरित शोधकार्यनी अंदर तेओ जेम जेम ऊंडा ऊतरता जाय, आगळ वधता जाय, अने 'परम्परा पासे पण एक पोतीकुं तथ्य होय - आस्था- तथ्य' ओ वात जेम जेम तेमने समजाती जाय, तेम तेम तेमनो ते उत्साह ठावकाईमां फेरवातो जाय छे; आवेश समाधानमां पलटातो जाय छ; अने संशोधनना सत्यने वळगी रहेवा छतां, पछी, तेओ परम्परानो निषेध के अनादर करतां नथी. .
आपणे जेमने नास्तिक गणेला तेवा पण्डित बेचरदास जीवराज दोशी, पण्डित दलसुखभाई मालवणिया वगेरे विद्वानोना अंतरंग परिचये समजायेखें के आ लोको शोधक वृत्तिना होवा छतां श्रद्धाभ्रष्ट नथी, परम्परानो ध्वंस ए एमनो उद्देश नथी. एमने ते समये जे लाग्युं ते तेमणे चोक्कस कां; आपणे ते साथे सहमत न थईए, अने तेवी जरूर नहोती; परंतु तेमनी समक्ष प्रमाणो अने आधारो साथे रजूआत करवामां आवे के 'तमारी आ वात योग्य नथी,' तो तेओ पोतानी धारणा बदलवा तैयार रहेता, एटलुं ज नहि, क्षमा मागवा माटे पण तत्पर हतो, ए अनुभव थयेलो छे.
घणाबधा लोकोने, खास तो साधुवर्गने, अमारा, आ विद्वानो साथेना परिचय तथा संपर्कने अंगे अचरज रहेतुं, अने अणगमो. पण. आनाथी
