________________
ओक्टोबर - २
- २०१६
२७३
होय (नाकमांथी बोलता होय) तो तेनी आबाद नकल करी जाणे. कोई बंगाली प्रोफेसर होय तो तेनी साथे बंगालीमां वात करतां जाय, पेलानी उडावता जाय, अने एवं बने के पेलाने कशी ज खबर ना पडे. तेओ L. D. Indologyमां हता ते दिवसोने याद करीने घणीवार कहेता, 'अमे ७ निह्नवो हता त्यारे. सुखलालजी, बेचरदासजी, मालवणिया, भायाणी, अमृतलाल भोजक, हुं अने ( घणा भागे) नगीनभाई (भूलचूक लेवी- देवी) '. अने पोते खिलखिलाट हसी पडता. 'निह्नव' शब्द जैन परम्परामां एक गाळ जेवो शब्द छे. जेणे शास्त्रनो अपलाप कर्यो होय तेने माटे ते शब्द वपरायो छे. हवे आ बधा माणसो परम्परागत मान्यताथी थोडा उफरा चालनारा. एटले रूढ मानस तेमने झट स्वीकारे नहि. आवा मानसनी मजाक उडाववा माटे तेओ उपरनी वात करता.
तेमने नाना माणसनी पण कोई वात गमी जाय तो तेने अंगत रूपे मळीने धन्यवाद आप्या विना न रहे. एकवार अमारी एक समारोह - सभा हती. तेमां तेओ उपस्थित हता. मंगलाचरणनुं गान मारे करवानुं हतुं. ते श्लोको में कोई शास्त्रीय रागमां गाया. तो सभा अढी कलाके पूरी थया पछी पासे आव्या अने स्वरभार, आरोह-अवरोह वगेरे द्वारा रागनी मावजत माटे पोतानी खुशी व्यक्त करी गया. मने भारे अचंबो ने संकोच बेउ अनुभवाया.
'पञ्चसूत्र' नामनी प्राकृत रचना अमारे त्यां कोई प्राचीन अज्ञात - आचार्यनी रचना होवानी प्रसिद्धि छे में तेनां बाह्य- आन्तर परीक्षणो तेमज अन्य विविध ग्रन्थो साथेनी तुलना वगेरे द्वारा ते श्रीहरिभद्रसूरिनी ज रचना होवानुं प्रमाणित कर्युं, तो ते लेख वांचीने तरत बनारसथी पत्र लख्यो के 'तमारी वात साची छे, अने हुं पण ते ज निष्कर्ष उपर आवेलो छं.' उपरांत, मारा प्रतिपादननी पुष्टिमां बेएक तर्को पण जणाव्या.
तेमने रत्नशास्त्रनो अभ्यास हतो, रत्नो विषे तलस्पर्शी, कोई सात पेढीना कुशल जवेरीने पण न होय तेवुं ज्ञान तेओ धरावता, ए तो घणा लोको जाणता ह. तेणे अनेक मूल्यवान रत्नो वसावेला ते पण जाणीती वात छे. परन्तु रत्नो तेओ योग्य व्यक्तिओने भेट के उपहाररूपे आपी देता
ए ओछाने खबर
-
हशे. तेओ कोने, क्यारे, शा माटे आपी देता तेनी वात तेमना ज मुखे सांभळी त्यारे हेरत पामेला. पूछेलुं के 'साहेब, शा माटे बधुं आपी दो ?' त्यारे तेणे
