________________
१७०
-
अनुसन्धान-६६
उपर अमे 'शासनशैली'नी वात करी. शासनशैली एटले शुं ? शासनशैली एटले परस्परने ऊतारी पाडे तेवी संघर्षात्मक पद्धतिने बदले परस्पर प्रत्येना अने परस्परना मत प्रत्येना आदरपूर्वक, जे ते मुद्दे खण्डनमण्डनात्मक स्वस्थ विमर्शनी प्रक्रिया. आमां एक खोटो पडे अने एक साचो - एवी हार-जीतनी भावना न होय; पण शासन अने शास्त्रने साचा ठराववानी अने तेने अनुकूल निष्कर्ष पामवानी ज खेवना होय. आमां "अमे ज साचा, अमने ज आवडे, अमारो ज आवी बाबतोमा अधिकार; बीजाने न ज आवडे अथवा तो खोटा ज होय" - आवा आग्रह, पूर्वग्रह के गुरुताग्रन्थिप्रेरित तुच्छ भाव न होय, परन्तु अनाग्रहभाव होय, 'मारुं ज साचुं' एम नहि, पण 'साईं ते मारूं' एवो नम्र, विवेकपूर्ण, अने शास्त्रोना तात्पर्य सुधी पहोंचवानो भाव होय. एमां नानी व्यक्ति पण पोतानी खामी देखाडे तो तेना प्रत्ये कृतज्ञभाव व्यक्त थतो होय, अनुदारता के तुच्छता नहि. एमां पोतानी खामी नीकळे तेनी चिन्ता न होय, शास्त्रमर्यादा साचववानी ज तमन्ना होय. एमां कोईए देखाडेली भूल साव खोटी-अवास्तविक होय तो पण तेना माटे हीनभाव न लावतां, मारी वात प्रत्ये तेणे प्रयत्न कर्यो तेनो सन्तोष होय, एटलुं ज नहि, ते क्यां खोटो छे ते तेने समजाववानी तत्परता होय. 'अति मन्द क्षयोपशमवाळो' एम कहीने तेने ऊतारी पाडवानी प्रवृत्ति तो, क्यारेक, आपणी ज अक्षमतानी सूचक बनी शके.
मित्र मुनिवरोनां सूचनोने अनुलक्षीने आटलुं विस्तारथी अमारुं दृष्टिबिन्दु समजाव्युं छे. आमां कोईनो पण अनादर, गौरवभङ्ग के खण्डन करवानो आशय तसुभार नथी. तेम छतां कोईने पण तेवू लागे, अथवा आ लखाणथी नाराजगी थाय, तो ते सर्व प्रत्ये अमारा हृदयपूर्वकना मिच्छामिदुक्कडं छे. ते लेखकश्री प्रत्ये पण, अजाणतां ज तेमने ठेस पहोंचाडी दीधी ते बदल, अमे क्षमाप्रार्थी छीए. अमारा कोई पण चिन्तन/विधानमां शास्त्रमर्यादानो लोप थाय तेवी वात जणाय तो ते प्रत्ये, कोई पण व्यक्ति, अमाझं ध्यान दोरी शके छे. अमारी भूल स्वीकारतां अने सुधारतां अमने आनन्द ज थशे, अणगमो नहि.
एक स्पष्टता करवी जरूरी जणाय छे : पूर्व महर्षिओए जे पण
