________________
फेब्रुआरी - २०१५
ते पिण देव, हरिहरब्रह्मादिक ते पिण देव, एम देव सर्वने एक जांणे, ते अनभिग्रहीक मिथ्यात्व ॥२॥
त्रीगँ अभिनिवेश ते स्युं, कोइ जाति या क्षयोपशमथी कोइक वाते छतुं जाणतो होय [के] जैन मत साचो छ । पण पोताना आकरा कदाग्रह वश थकी तथा अनादिनु ए जीवने मिथ्यात्वरूप शल्य, तेहना वश थकी ए साचुं जाणे छे, पिण जुठु बोले छे, बोलतो मन थकी शंका न पामे, बोटिकनी परे, ए त्रीगँ मिथ्यात्व ॥३॥
चोथु संसइक मिथ्यात्व ते स्युं, श्रीजिनवचन आगमरूप जे भाव सिद्धांतने विषे अरिहंते प्ररुप्या छे । ते आगमना रहस्य-भाव सांभलि मनने विशे शंका आणे : ए जे सुक्षमभाव भगवंते जे प्ररुप्या छे, ते साचा के जुठा हशे ? ए भाव कुण जोइ आव्युं छे ? एहवि शंका आणवि ते संसयिक मिथ्यात्व कहिये ॥४॥
अनाभोगिक ते स्यूं कहिये, जे अव्यक्तदशा समग्र होइ ते तथा समग्र प्रकारे स्वगुण वीर्योल्लास ए चेतनने छे अने जे जे अंशे प्रगट नथि थयो, ते ते अंशे अव्यक्त छे । अने ए चेतन द्रव्यनो मूल स्वभाव व्यक्त छे, अने अव्यक्तपणे रहे छे, ते सर्व कर्मनि उपाधि । मारे जे जे स्वगुणमां उणास ते ते गुणे अव्यक्त कहिये, माटे जेटलि शुद्ध दसाइ, शुद्ध देव, शुद्ध गुरु, शुद्ध धर्मनो शुद्ध श्रद्धाभासनमा नथी आव्युं ते अनाभोगिक मिथ्यात्व कहीइं ॥५॥
ए पांच मिथ्यात्व टालवानो खप करु, जाणीने आदरु नहि ।।
हवे दश संज्ञा कहे छे - धर्मने अधर्म करी जाणे, ते धम्मे अधम्मसन्ना ॥१॥ अधर्मने धर्म माने, नाये घोइ, बाह्य शरीर पवित्र राखे, ते • 'अधम्मे धम्मसन्ना कहीइं ॥२॥ शुद्ध जे जैन मार्ग तेहने उन्मार्गे करी माने, ते मग्गे उमग्गसन्ना ॥३॥ उन्मार्ग जे मिथ्यामार्ग तेहने मार्ग करी जाणे, ते उमग्गे मग्गसंज्ञा. कहीइं ॥४॥ भला जे साधु प्रवचन-मार्गानुसारी शुद्धोपदेशक, तेहने असाधु करी माने ते साधुइं असाधुसंज्ञा कही ॥५॥ योगी सन्यासी कुलिंगी तेहने विषे साधुपणुं जाणे, तथा द्रव्यलिंगि तेहने बाध्य(बाह्य)क्रिया देखाडता साधुपणे परणम्या न होइ, तेहवामां जे साधुपणु जाणवू ते असाधुइ साधुसंज्ञा कहीइ ॥६॥
