________________
फेब्रुअरी २०११
हेमचन्द्र बोध करे छे के "माणसोओ अपवित्र कामो करवाथी अळगा रहेवुं अटलुं बस नथी; तेओओ पोताना मनमां कदी अपवित्र विचारोने पण आपवा देवा न जोइओ. तेवा विचार तेना मनमां आववा न पामे ते माटे तेणे सदा पवित्रपणानी ज इच्छा मनमां राख्या करवी. वळी माणसे हमेशां याद राखवुं के आ दुनियामां कोइपण वस्तु अचळित नथी. जे सवारे हतुं ते बपोरे होतुं नथी ने जे बपोरे हतुं ते रात्रिओ होतुं नथी. तेवुं ज सघळं आ दुनियानी सघळी चीजोमां समजी लेवुं. आ आपणुं शरीर पण अवुं क्षणभङ्गुर छे. पवनना ओक मोटा झपाटाना बळथी जेम ओक वादळं तणाइ जाय छे तेवुं वादळासमान आ आपणुं शरीर छे. दोलत से दरियाना मोजा समान छे. तेने घसडाइ जतां वार लागती नथी. माणसनी जुवानी सुतरना अक तांतणा समान छे जे सहेजमां तूटी जतां वार लागती नथी. आ सघळं जगत मात्र अक स्वप्न समान छे. ने अहींया आपणे जे एकठा मळ्या छीओ ते परिणामे छूटा पाडवा माटे छे. जे माणस आ सघळं विचारी जगतना क्षणभङ्गुरपणानी वात पोताना मन आगळ हमेशां राख्या करे छे, तेने वांछनारूपी सर्पना डंशनी जरा पण असर थती नथी.
५७
"मनुष्योओ आ जगतथी अथवा जगतमांनी कोइपण चीजथी खोटा मोह पामी जवुं नहि. कारण के आ आखुं जगत क्षणभङ्गुर छे. ने जगतनी सघळी मोहिनी मात्र बे घडीनी छे. मनुष्योओ बराबर याद राखवुं के पोताना आत्माना कल्याण माटे कोइना भरोसा पर रही तथा मददनी राह जोइ ते बेसशे तो तेमां तेनो शुक्रवार कदी वळवानो नथी. माणसो इन्द्र के विष्णुनी मददथी जे कंइ आशा राखशे ते हमेशां निष्फळ जशे से इन्द्र तथा विष्णुनो पण मोतमांथी छूटको थतो नथी. आपणे ज्यारे मरी जइसे छीओ त्यारे आपणो जीव कंइ आपणा सगावहालांथी पकडी राखी शकातो नथी. मा, बाप, बेनो, भाइओ, स्त्री-छोकरां विगेरे सौ लाचार थइने ऊभां रहे छे. ने फक्त आपणा जीवने एकलाने यमराजा हजुर जवुं पडे छे. ने जे पाप-पुण्यनां कामो आपणे जिंदगीमां कर्यां होय तेने आधारे ज फक्त आपणने शिक्षा के सरपाव मळे छे. आपणे ओवा बेवकूफ छीओ के ज्यारे आपणां सगावहालां तेमणे करेलां पाप-पुण्य प्रमाणे मोडां के वहेलां मरण पामे छे, त्यारे ते माटे आपणे शोक करीओ छीओ
